فواید امام غایب: تفاوت میان نسخه‌ها

*در [[روایات]] فراوانی به این [[حقیقت]] اشاره شده که [[جهان هستی]] به [[برکت]] وجود [[نور]] [[پاک]] [[معصومان]]{{عم}} آفریده شده است. [[رسول گرامی اسلام]]{{صل}} خطاب به [[امام علی|مولای متقیان]]{{ع}} فرمود: "ای [[علی]]! اگر ما نبودیم، [[خداوند]] سبحانه و تعالی، [[آدم]] و [[حوا]] و [[بهشت]] و [[جهنم]] و [[آسمان]] و [[زمین]] را نمی‏‌آفرید ...."<ref>{{عربی|" يَا عَلِيُّ لَوْ لَا نَحْنُ‏ مَا خَلَقَ‏ اللَّهُ‏ آدَمَ‏ وَ لَا حَوَّاءَ وَ لَا الْجَنَّةَ وَ لَا النَّارَ وَ لَا السَّمَاءَ وَ لَا الْأَرْضَ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}، شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا علیه السّلام، ج ۱، ص ۲۶۲</ref>

*بدون [[شک]]، به همان [[میزان]] که موجودات در هنگام پدید آمدن، نیازمند [[فیض]] الهی هستند، در دوام و استمرار وجود نیز نیازمند [[فیض]] [[خداوند]] سبحانه و تعالی هستند<ref>  لطف اللّه صافی گلپایگانی، وابستگی جهان به امام زمان عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف، ص ۷.</ref>. در [[روایات]] فراوانی [[پیشوایان]] [[معصوم]]{{عم}} واسطه‏‌های [[فیض]] الهی معرفی شده‌‏اند. [[امام صادق]]{{ع}} از پدرش و او از [[امام سجاد]]{{ع}} [[نقل]] کرده است که فرمود: "ما، [[پیشوایان]] [[مسلمین]] و حجّت‏‌های [[خداوند]] سبحانه و تعالی بر جهانیان و سرور [[مؤمنان]] و [[رهبر]] سپیدجبینان و مولای اهل ایمان‌ایم. و ما [[امان]] اهل زمینی‌ام؛ همچنان‏که [[ستارگان]] [[امان]] اهل آسمانند. و ما کسانی هستیم که [[خداوند]] سبحانه و تعالی به واسطه ما [[آسمان]] را نگاه داشته تا بر [[زمین]] نیفتد، مگر به [[اذن]] او و به واسطه ما [[زمین]] را نگاه داشته که اهلش را نلرزاند. به سبب ما [[باران]] را فرو فرستد و [[رحمت]] را منتشر کند و [[برکات]] [[زمین]] را خارج سازد. و اگر نبود که ما بر روی زمینیم، اهلش را فرو می‌‏برد<ref>  [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۱، ص ۲۰۷، ح ۲۲</ref>.  

*بنابراین اگر تقدیر [[خداوند]] توانای [[حکیم]]، چنان باشد که- آن‏گونه که بعضی از [[فرشتگان]]، واسطه [[نزول]] برخی [[برکات]] شده‏‌اند- فیض‌‏های [[عام و خاص]] به واسطه [[امام]] به آفریدگان برسد و [[امام]] مجرای [[فیض]] باشد، خواه‏ ناخواه وجود و بقای سایر ممکنات که به [[فیض]] الهی حدوث و بقا دارند، به مجرای [[فیض]] مرتبط خواهند بود. در فرض عدم این مجاری [[فیض]]، باز هم فیاضیت خدا- اگر قصور در پذیرنده [[فیض]] نباشد برقرار است؛ امّا می‌‏توان گفت ممکنات همه آن استعداد را ندارند که بدون واسطه، تلقی [[فیض]] کنند و قصور خودشان مانع از کسب [[فیض]] مستقیم است‏<ref>ر.ک: لطف اللّه صافی گلپایگانی، وابستگی جهان به امام زمان عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف، ص ۳۷</ref>. شکی نیست همه آنچه در [[شأن]] [[امام]]{{ع}} گفته شد، به حضور ظاهری او ارتباطی ندارد و [[امام]] [[غایب]] نیز مانند [[امام]] حاضر، [[واسطه فیض الهی]] است. افزون بر بهره‌‏های یاد شده، فایده‌‏های دیگری هست که البته مشروط به [[اعتقاد]] و باور به ایشان‏ است.

*برخی از فواید این بخش بدین قرار است:

#'''نگهبانی از [[آیین]] [[خداوند]] سبحانه و تعالی با هدایت‌‏های باطنی‏:''' بی‌‏گمان [[پیشوایان]] [[معصوم]]{{عم}}، معلّمان و مربّیان اصلی انسان‏‌ها هستند و [[مردم]]، همواره از زلال [[معارف]] [[ناب]] آن بزرگواران بهره‌‏ها برده‌‏اند. در [[زمان غیبت]] نیز، اگرچه دسترسی مستقیم و استفاده همه ‏جانبه از محضر [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} ممکن نیست، آن معدن [[علوم]] الهی به راه‏های مختلف، گره از مشکلات علمی و فکری [[شیعیان]] باز می‏‌کند. این مهّم نه فقط در در دوره [[غیبت صغرا]] با پاسخگویی به پرسش‏های [[مردم]] و [[دانشمندان]]، از طریق نامه‌‏های [[امام]] "[[توقیعات]]" تحقق یافت، بلکه در دوران [[غیبت کبرا]] نیز به صورت هدایت‌‏های [[باطنی]] صورت پذیرفت. بنابراین شکی نیست بقای [[مکتب]] [[تشیع]] در گرو حمایت‏‌های آن [[امام]] [[پنهان]] بوده است. [[شیعه]] بر این باور است که آن حضرت همواره در هنگامه‌‏های حساس و حوادث تعیین‏‌کننده، بسان دستی غیبی اراده‏های نقش‏‌آفرین را در جهت [[اصلاح]] امور، [[هدایت]] کرده، این باور الهی را از نابودی در پناه گرفته است. این [[اصلاحات]] به طور عمده با هدایت‌‏های [[باطنی]] صورت می‌‏پذیرد. هدایت‏‌هایی که گاهی به وسیله شخص [[امام]] و گاهی به وسیله دیگران درباره [[صالحان]] و شایستگان انجام می‌‏گیرد. [[امام]]، از راه [[باطن]]، بر [[نفوس]] افراد اشراف دارد و آنان را مورد [[هدایت]] و [[تربیت]] خود قرار می‌‏دهد. با القاهای نیکو یا با نگه‏داشتن‌‏های [[باطنی]]، راه برخی از افراد را عوض می‌‏کند یا آن‏ها را در راه صحیحی که دارند، استوار و ثابت ‏قدم می‌‏دارد؛ گرچه این [[هدایت]]، از دیدگان [[پنهان]] است. چه بسیار افرادی که یکباره از راهی که داشتند، برگشتند و هرگز حاضر نشدند دوباره بدان برگردند و چه بسیار افرادی که در کار خود متزلزل و مردد بودند؛ ولی یکباره در آن مستقر شدند.

#'''ایمنی‌ ‏بخش از بلاها:''' بدون [[تردید]]، [[امنیت]]، از اساسی‏‌ترین نیازهای زندگی است. پدید آمدن رخدادهای ناگوار، همواره این نیاز را مورد تهدید جدی قرار داده، زندگی و حیات طبیعی موجودات را به مخاطره انداخته است. بخشی از این نگرانی‏‌ها با کنترل عوامل شناخته شده برطرف می‏‌شود؛ امّا در موارد فراوانی عواملی ناشناخته و خارج از کنترل، ناامنی‏‌هایی را بر زندگی تحمیل می‏‌کند. در برخی [[روایات]]، [[امام]] و [[حجت الهی]]، عامل [[امنیت]] [[زمین]] و اهل آن، دانسته شده است. [[امام مهدی]]{{ع}} خود فرموده است: "من، سبب ایمنی از بلاها برای‏ ساکنان [[زمین]] هستم<ref>{{عربی|"وَ إِنِّي‏ لَأَمَانٌ‏ لِأَهْلِ‏ الْأَرْضِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}، [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۴۸۳، ح ۴</ref>.  [[حجّت]] [[خداوند]] سبحانه و تعالی و [[امام معصوم]]، مانع از آن است که [[مردم]] به سبب انواع [[گناهان]] و مفاسدی که انجام می‏‌دهند به عذاب‏‌های سخت الهی گرفتار آیند و طومار حیات [[زمین]] و اهل آن در هم پیچیده شود. [[قرآن کریم]] در این‌‏باره، خطاب به [[پیامبر اسلام]]{{صل}} که بزرگ‏ترین [[حجت الهی]] است، می‌‏فرماید: {{متن قرآن|وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فِيهِمْ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ}}<ref> خداوند بر آن نیست تا تو در میان آنان هستی آنان را عذاب کند و تا آمرزش می‌خواهند خداوند بر آن نیست که عذاب کننده آنها باشد؛ سوره انفال ، آیه: ۳۳.</ref>. [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ که نمونه کامل [[رحمت]] و [[مهر]] [[پروردگار]] است نیز به [[عنایت خاص]] خود بلاهای بزرگ را- به ویژه از [[جامعه]] [[شیعیان]] و فرد فرد آن‏ها- دور می‏‌کند؛ گرچه در بسیاری از موارد، [[شیعیان]] به [[لطف]] و [[کرامت]] او توجه نداشته باشند و دست یاریگر او را بر سر خود نشناسند. آن گرامی در [[مقام]] معرفی خود فرموده است: "من آخرین [[جانشین]] [[پیامبر خدا]] هستم. [[خدای تعالی]]، به واسطه من بلاها را از [[خاندان]] و شیعیانم دور می‌‏کند"{{عربی|"أَنَا خَاتَمُ‏ الْأَوْصِيَاءِ وَ بِي‏ يَدْفَعُ‏ اللَّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَّ الْبَلَاءَ عَنْ أَهْلِي وَ شِيعَتِي‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.

#'''[[یاری]] برخی نیازمندان‏:''' جدای از این‏که در همه حالت‌‏ها، خود آن حضرت به [[یاری]] [[استمداد]] کنندگان می‌‏آید یا این‏که ملازمان و اولیای او و نیز این که [[یاری]] شدن توسط آن حضرت، همراه [[ملاقات]] باشد یا نه، شکی نیست که در طول [[تاریخ]] [[غیبت]]، انسان‌‏های بسیاری به دست آن حضرت یا [[اراده]] ایشان از سختی‌‏ها و مشکلات [[نجات]] یافته‏‌اند.

#'''دعای خیر حضرت در [[حق]] مؤمنان‏:''' شکی نیست که [[امام معصوم]]{{ع}} از هر پدر و مادری مهربان‏‌تر است و در همه حال، خوبی [[بندگان]] خدا- به ویژه مؤمنان- را می‌‏خواهد؛ از این رو همواره برای موفقیت آن‏ها و نیز دوری مصیبت‏ها و مشکلات از آن‏ها، [[دعا]] می‌‏کند. این هم در موارد فراوانی رخ داده است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۳۳۴ - ۳۴۰.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۵۹-۶۶.</ref>.