بحث:علی بن ابی طالب: تفاوت میان نسخه‌ها

مادرش [[فاطمه بنت اسد]] بن [[هاشم بن عبد مناف]] بانوی کریمه‌ای است که مدال [[افتخار]] پرستاری از [[رسول خدا]]{{صل}} در دوران [[کودکی]] آن [[حضرت]]{{صل}} را داشت تا جایی که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} درباره او فرمودند: {{متن حدیث|کانت امی بعد امی التی ولدتنی}}. [[همراهی]] او با [[رسول خدا]]{{صل}} در [[هجرت]] و تا پایان عمرش در [[منابع تاریخی]] و [[حدیثی]] ثبت شده است و سرانجام هم آن [[حضرت]]{{صل}} وی را در پیراهن خود [[کفن]] کرده و بر او [[نماز]] خواند و با دست [[مبارک]] خود در [[قبر]] گذاشت<ref>ر.ک: فضائل امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ص ۱۳۸ و موسوعه الامام امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۱، ص ۶۷.</ref>.

 

[[کنیه]] مشهور آن [[حضرت]] "[[ابوالحسن]]" است و کنیه‌های دیگری نیز دارد مانند "[[ابوالحسین]]" و "[[ابوالسبطین]]" و "[[ابوالریحانتین]]" و [[کنیه]] "[[ابوتراب]]" را [[رسول خدا]]{{صل}} هنگامی که وی را در [[سجده]] روی [[خاک]] مشاهده کردند و به آن جناب اعطاء کرد<ref>الفصل الثانی فی ذکر أسمائه و ألقابه{{ع}} طبرسی، فضل بن حسن، أعلام الوری بأعلام الهدی (ط- القدیمة)، ص ۱۵۴ و موسوعه الامام امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۱، ص ۷۹.</ref>.

'''[[القاب]]''': یکی از [[القاب]] [[خاصه]] آن جناب "[[امیرالمؤمنین]]" بود. این [[لقب]] را [[حضرت رسول]]{{صل}} به آن [[حضرت]] دادند و فرمودند: به علی بن ابی طالب به عنوان "[[امیرالمؤمنین]]" [[سلام]] کنید. در [[مذهب شیعه]] اطلاق این عنوان به هیچ یک از [[ائمه]] تجویز نشده است زیرا که این عنوان مخصوص [[علی]]{{ع}} می‌باشد<ref>ر.ک: الصحیح من سیره امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۱، ص ۱۵۴ و الیقین باختصاص مولانا علی بامرة المؤمنین نوشته سید بن طاووس. </ref>. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} از طرف [[حضرت رسول]]{{صل}} به [[القاب]] و عناوین دیگری نیز ملقب بوده مانند: [[سید المسلمین]]، [[امام المتقین]]، [[قائد الغر المحجلین]]، [[سید]] الأوصیاء، [[سید العرب]]، اخو [[رسول الله]]، [[وزیر]] [[وصی]]، [[خلیفه رسول الله]]، [[مرتضی]]، [[یعسوب المؤمنین]] و صهر [[رسول الله]]<ref>{{متن حدیث|قَالَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ السَّلَامُ مَعَاشِرَ النَّاسِ‏ إِنَّ‏ عَلِيَ‏ بْنَ‏ أَبِي‏ طَالِبٍ‏{{ع}} مِنِّي وَ أَنَا مِنْ عَلِيٍّ خُلِقَ عَلِيٌّ مِنْ طِينَتِي وَ هُوَ إِمَامُ الْخَلْقِ بَعْدِي يُبَيِّنُ لَهُمْ مَا اخْتَلَفُوا فِيهِ مِنْ سُنَّتِي وَ هُوَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ وَ قَائِدُ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِينَ وَ يَعْسُوبُ الدِّينِ وَ خَيْرُ الْوَصِيِّينَ وَ زَوْجُ سَيِّدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ وَ أَبُو الْأَئِمَّةِ الْمَهْدِيِّينَ‏}} بشارة المصطفی لشیعة المرتضی (ط القدیمة)، ص ۲۴ و ر.ک: الصحیح من سیره امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۱، ص ۱۴۰ الفصل الرابع الاسماء و الالقاب و الکنی. </ref>.

[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} در این باره می‌گوید: او مرا در دامن خویش پرورش داد. من [[کودک]] بودم که او مرا در آغوش خود می‌فشرد و در استراحت‌گاه مخصوص خویش جای می‌داد. بدنش را به بدنم می‌چسباند و بوی [[پاکیزه]] خود را شامه من رسانید و من استشمام می‌کردم [[غذا]] را می‌جوید و در دهانم می‌گذاشت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۲.</ref>.

[[محبت]] [[پدری ]][[رسول خدا]]{{صل}} نسبت به [[علی]]{{ع}} به قدری زیاد است که او را محبوب‌ترین [[فرزندان]] خود می‌دانست. [[فضل بن عباس]] می‌گوید: از پدرم پرسیدم: [[رسول خدا]]{{صل}} کدام یک از فرزندانش را بیشتر [[دوست]] می‌داشت؟ در پاسخ گفت: علی بن ابی طالب را. به او گفتم: من از [[فرزندان]] [[رسول خدا]] سوال کردم. در جواب گفت: [[علی]] نزد [[پیامبر]] محبوب‌تر از تمام فرزندانش بود و [[مهربانی]] و [[رأفت]] [[رسول خدا]] با [[علی]] بیشتر از [[مهربانی]] او با [[فرزندان]] خودش بود [[علی]] هیچ‌گاه از [[پیامبر]] جدا نشد مگر در سفری که با [[خدیجه]] به مسافرت رفته بود. هیچ پدری نیافتم که به فرزندش آن‌گونه که [[پیامبر]] به [[علی]] [[خیرخواهی]] می‌کرد، [[خیرخواهی]] کند و هیچ فرزندی را نیافتم که آن‌گونه که [[علی]] از [[پیامبر]] [[اطاعت]] می‌کرد از پدرش [[تبعیت]] کند<ref>شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۱۳، ص ۲۰۰.</ref>.

[[امیرالمؤمنین]] درباره [[پیروی]] محض و کسب [[ادب]] و [[اخلاق]] والای [[انسانی]] از [[رسول خدا]]{{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ لَقَدْ كُنْتُ‏ أَتَّبِعُهُ‏ اتِّبَاعَ‏ الْفَصِيلِ‏ أَثَرَ أُمِّهِ يَرْفَعُ لِي فِي كُلِّ يَوْمٍ مِنْ أَخْلَاقِهِ عَلَماً وَ يَأْمُرُنِي بِالاقْتِدَاءِ بِهِ}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۲. من همچون بچه شتری که در پی مادرش می‌رود در پی رسول خدا، ص بودم و از او جدا نمی‌شدم. او هر روز نشانه تازه‌ای از اخلاق نیکو برایم اشکار می‌کرد و به من فرمان می‌‌داد که به او اقتدا کنم. </ref>. عبارت {{متن حدیث|أَتَّبِعُهُ‏ اتِّبَاعَ‏ الْفَصِيلِ‏ أَثَرَ أُمِّهِ}} کنایه از شدت ملازمت و [[همراهی]] [[علی]]{{ع}} با [[رسول خدا]]{{صل}} است. در سخن دیگر می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ أَنَا مِنْ‏ رَسُولِ‏ اللَّهِ‏ كَالضَّوْءِ مِنَ‏ الضَّوْءِ وَ الذِّرَاعِ مِنَ الْعَضُدِ }}<ref>نهج البلاغه، نامه ۴۵. رابطه من با رسول خدا، ص همانند دو نور منشعب از یکدیگر و دو نخل به هم پیوسته و به مانند آرنج و بازوست. </ref>.

آن [[حضرت]] به [[سبقت]] در [[ایمان]] و [[هجرت]] در [[راه خدا]] فرموده: {{متن حدیث|فَإِنِّي‏ وُلِدْتُ‏ عَلَى‏ الْفِطْرَةِ وَ سَبَقْتُ إِلَى الْإِيمَانِ وَ الْهِجْرَةِ}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۵۷.</ref>.

وداع با [[رسول خدا]]{{صل}}: [[همراهی]] و [[مصاحبت]] همراه با شدت [[محبت]] و [[تبعیت]] تا آخر [[عمر]] [[رسول خدا]]{{صل}} ادامه داشت تا جایی که [[رسول خدا]]{{صل}} در آغوش [[علی]]{{ع}} به [[ملکوت]] اعلی پیوست. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} ماجرای [[رحلت]] [[رسول الله]] را این‌گونه [[بیان]] می‌کند: [[رسول خدا]] در حالی که سرش بر سینه‌ام قرار داشت [[قبض روح]] گردید جانش در دستم جریان پیدا کرد آن را بر چهره‌ام کشیدم. من متصدی [[غسل]] آن [[حضرت]] بودم و [[فرشتگان]] مرا [[یاری]] می‌‌کردند گروهی از [[فرشتگان]] به [[زمین]] می‌آمدند و گروهی به [[آسمان]] می‌رفتند. گوش من از صدای آنان که بر [[حضرت]] [[نماز]] می‌خواندند خالی نمی‌شد تا آن‌گاه که او را در آرامگاهش به [[خاک]] سپردم. و در پایان می‌فرماید: {{متن حدیث|فَمَنْ‏ ذَا أَحَقُّ‏ بِهِ‏ مِنِّي‏ حَيّاً وَ مَيِّتاً}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۷.</ref>.

عصر خلفای ثلاث: در این دوره نسبتا طولانی [[علی]]{{ع}} هر چند [[قدرت]] و [[حکومت]] نداشت، اما این هرگز به معنای [[انزوا]] و [[گوشه‌گیری]] از [[جامعه اسلامی]] نبود بلکه در این دوران خدمات بسیار ارزنده‌ای را به [[امت اسلامی]] ارائه کرد. [[امام امیرالمؤمنین]]{{ع}} به خاطر نرسیدن به [[حکومت]] و [[قدرت]] دست از [[یاری]] [[اسلام]] و [[مسلمانان]] برنداشت<ref>نهج البلاغه، نامه ۶۲. ترسیدم اگر اسلام و اهلش را یاری نکنم شاهد شکافی در اسلام یا نابودی آن باشم که مصیبتش برای من از رها ساختن خلافت و حکومت بر شما بزرگ‌تر باشد حکومتی که متاع و بهره‌ دوران کوتاه زندگی دنیاست و آنچه از آن بوده است به زودی زوال می‌پذیرد همان گونه که سراب زائل می‌گردد.</ref>.

سرانجام در [[سحرگاه]] ۱۹ [[رمضان]] سال ۴۰ هجری در سن ۶۳ سالگی در [[محراب]] [[عبادت]] به [[فیض]] [[شهادت]] نائل گردید<ref>ر.ک: الارشاد، ج۱، ص ۹ و فروغ ولایت، ص ۷۶۹.</ref>