جز
جایگزینی متن - 'صحاح سته' به 'صحاح سته'
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
*در مواردی که سخنی از [[قرآن]] یا [[پیامبر]]{{صل}} درباره آن وجود نداشت و باعث [[اختلاف]] گردیده بود نیز [[تابعین]] آرای [[صحابه]] را به عنوان مستند خود پذیرفتند. به همین ترتیب نظر [[تابعین]] برای تابعینِ [[تابعین]] [[حجت]] بود که از این اقوال و فتاوا به عنوان "اثر" یاد می‌‌شد و از نظر اعتبار، آنها را پس از [[حدیث نبوی]] قرار دادند. ازاین‌رو در قرن دوم به [[محدثان]] "[[اصحاب]] اثر" می‌‌گفتند. | *در مواردی که سخنی از [[قرآن]] یا [[پیامبر]]{{صل}} درباره آن وجود نداشت و باعث [[اختلاف]] گردیده بود نیز [[تابعین]] آرای [[صحابه]] را به عنوان مستند خود پذیرفتند. به همین ترتیب نظر [[تابعین]] برای تابعینِ [[تابعین]] [[حجت]] بود که از این اقوال و فتاوا به عنوان "اثر" یاد می‌‌شد و از نظر اعتبار، آنها را پس از [[حدیث نبوی]] قرار دادند. ازاین‌رو در قرن دوم به [[محدثان]] "[[اصحاب]] اثر" می‌‌گفتند. | ||
*از قرن دوم تدوین [[حدیث]] آغاز شد و [[مکتب]] حدیث‌گرایی پدید آمد. از [[رهبران]] این گروه [[محمد بن ادریس شافعی]] و [[احمد بن حنبل]] در همین سده هستند. با شروع تدوین [[حدیث]]، این نگرش پیدا شد که با وجود [[احادیث]] مرفوع، دلیلی برای توجه به آثار [[صحابه]] و [[تابعین]] نیست. [[شافعی]] [[سنت]] را فقط قول، فعل و تقریر [[پیامبر]]{{صل}} معنا کرد و قول [[صحابه]] و [[تابعین]] را از تعریف [[سنت]] خارج نمود و تنها [[حدیث]] مرفوع را [[نماینده]] [[سنت]] دانست. [[احمد بن حنبل]] نیز [[سنت]] را به آثار [[رسول خدا]]{{صل}} [[تفسیر]] کرد و اصول [[سنت]] به آن چیزی که [[اصحاب رسول خدا]] بر آن بودند<ref>زمرلی، عقائد ائمه السالف، ص۱۹.</ref>. | *از قرن دوم تدوین [[حدیث]] آغاز شد و [[مکتب]] حدیث‌گرایی پدید آمد. از [[رهبران]] این گروه [[محمد بن ادریس شافعی]] و [[احمد بن حنبل]] در همین سده هستند. با شروع تدوین [[حدیث]]، این نگرش پیدا شد که با وجود [[احادیث]] مرفوع، دلیلی برای توجه به آثار [[صحابه]] و [[تابعین]] نیست. [[شافعی]] [[سنت]] را فقط قول، فعل و تقریر [[پیامبر]]{{صل}} معنا کرد و قول [[صحابه]] و [[تابعین]] را از تعریف [[سنت]] خارج نمود و تنها [[حدیث]] مرفوع را [[نماینده]] [[سنت]] دانست. [[احمد بن حنبل]] نیز [[سنت]] را به آثار [[رسول خدا]]{{صل}} [[تفسیر]] کرد و اصول [[سنت]] به آن چیزی که [[اصحاب رسول خدا]] بر آن بودند<ref>زمرلی، عقائد ائمه السالف، ص۱۹.</ref>. | ||
*بعد از واقعه محنت، [[اهل حدیث]] خود را اهل سنت و [[مخالفان]] خود را که به نحوی عقل‌گرا بودند، اهل [[بدعت]] نامیدند که این شامل تمام فرق [[شیعه]] و [[غیر شیعه]] می‌‌شد. در [[حقیقت]] معنای [[اهل حدیث]] مرادف اهل سنت شد. پس از این مرحله بود که [[صحاح]] | *بعد از واقعه محنت، [[اهل حدیث]] خود را اهل سنت و [[مخالفان]] خود را که به نحوی عقل‌گرا بودند، اهل [[بدعت]] نامیدند که این شامل تمام فرق [[شیعه]] و [[غیر شیعه]] می‌‌شد. در [[حقیقت]] معنای [[اهل حدیث]] مرادف اهل سنت شد. پس از این مرحله بود که [[صحاح سته]] اهل سنت که بر [[احادیث]] [[پیامبر]]{{صل}} تأکید داشتند، به [[نگارش]] درآمد؛ به خصوص اینکه نویسندگان [[صحیح بخاری]]، [[صحیح مسلم]] و [[سنن]] ابی‌داود از [[شاگردان]] شخص [[احمد بن حنبل]] بودند. | ||
*پس از [[اهل حدیث]]، [[ابوالحسن اشعری]] که خود را پیرو [[احمد بن حنبل]] می‌نامید، خود را [[اهل سنت و جماعت]] نامید و به [[ترویج]] این نام همراه با گسترش [[مکتب]] [[اشعری]] پرداخت. پس از او ابومنصور [[ماتریدی]] در [[شرق]] [[جهان اسلام]] [[ظهور]] کرد و او نیز خود را اهل سنت نامید. پس از نزدیکی [[اشاعره]] و [[ماتریدیه]]، عنوان اهل سنت دایره وسیعی پیدا کرد<ref>بنگرید به: انجمن علمی ادیان و مذاهب، آشنایی با فرق تسنن، ص۳۸ - ۳۵.</ref><ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۴.</ref>. | *پس از [[اهل حدیث]]، [[ابوالحسن اشعری]] که خود را پیرو [[احمد بن حنبل]] می‌نامید، خود را [[اهل سنت و جماعت]] نامید و به [[ترویج]] این نام همراه با گسترش [[مکتب]] [[اشعری]] پرداخت. پس از او ابومنصور [[ماتریدی]] در [[شرق]] [[جهان اسلام]] [[ظهور]] کرد و او نیز خود را اهل سنت نامید. پس از نزدیکی [[اشاعره]] و [[ماتریدیه]]، عنوان اهل سنت دایره وسیعی پیدا کرد<ref>بنگرید به: انجمن علمی ادیان و مذاهب، آشنایی با فرق تسنن، ص۳۸ - ۳۵.</ref><ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۴.</ref>. | ||