توبه: تفاوت میان نسخه‌ها

*توبه در لغت به معنای بازگشت است<ref>ر.ک: احمدپور، مهدی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص ۵۰ ـ ۵۸.</ref> و در اصطلاح [[دینی]]، عبارت از [[پشیمانی]] و [[ترک گناه]] و برگشت به سوی [[خداوند]] است و کسی را که توبه می‌‌کند "تائب" می‌‌گویند<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۹۸.</ref>. [[خداوند]] برای [[بخشش]] [[انسان‌ها]] و [[عبرت‌پذیری]] [[بندگان]] از [[گناه]] و عدم تکرار آن، باب توبه را باز کرده است<ref>ر.ک: دانشنامۀ نهج البلاغه، ج۱، ص ۲۱۵ ـ ۲۱۶.</ref>.  

*توبه در اصطلاح [[علم اخلاق]] یعنی بازگشت از [[سرکشی]] به [[بندگی]]؛ از [[اطاعت]] نفس به [[اطاعت]] [[پروردگار]]<ref>ر.ک: مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۳، ص ۳۰۴.</ref> و برای تحقق توبه صیغه و عبارت خاصی [[تشریع]] نشده است<ref>ر.ک: احمدپور، مهدی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص ۵۰ ـ ۵۸.</ref>.  

*توبه نام نهمین سورۀ [[قرآن]] است که به [[سوره]] [[برائت]] هم مشهور است و تنها سوره‌ای است که در آغاز آن {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ}} نیست<ref>ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ‌نامۀ دینی، ص۶۰.</ref>. توبه و مشتقات آن ۸۷ بار در [[قرآن کریم]] به کار رفته‌‌اند و در این موارد از مطالبی چون [[وجوب توبه]]؛ شرایط [[پذیرش]] توبه؛ آثار و ویژگی توبه سخن به میان آمده است.

#آیا برای هر گناهی توبه‌‌ای لازم است یا [[ترک توبه]] خود گناهی مستقل است؟ برای هر گناهی توبه ای مستقل لازم نیست؛ زیرا این امکان هست که [[انسان]] از همۀ گناهانش پشیمان شود ولی متذکر مورد خاصی نیز نباشد<ref>کشف المراد، ص ۵۷۲.</ref>. تأخیر یا [[ترک توبه]] نیز [[گناه]] مستقلی نیست؛ چون [[اوامر الهی]] دربارۀ توبه ارائۀ طریق و [[ارشاد]] به [[حکم عقل]] است، لذا [[گناه]] مستقلی محسوب نمی‌شود<ref>ر.ک: احمدپور، مهدی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص ۵۰ ـ ۵۸.</ref>.

#آیا ممکن است [[انسان]] از بعضی [[گناهان]] توبه کند در حالی که مرتکب [[گناهان]] دیگری می‌‌شود؟ همان‌‌گونه که [[انسان]] در [[مقام]] [[ارتکاب گناه]] ممکن است مرتکب بعضی از [[گناهان]] شود، در [[مقام]] [[پشیمانی]] و توبه نیز ممکن است از برخی [[گناهان]] توبه کند و اساسا شدنی نیست که انسان‌‌های معمولی در یک لحظه آنچنان [[پاک]] و [[وارسته]] شوند که پیوند خود را با هر‌گونه گناهی [[قطع]] کنند. البته برخی هم قائلند [[تبعیض]] در توبه صحیح نیست زیرا [[بنده]] یا دست از تمامی [[گناهان]] می‌‌کشد و یا بدون توبه باقی می‌‌ماند و در شمار [[گناهکاران]] قرار می‌‌‌گیرد<ref>ر.ک: مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۳، ص ۳۲۰.</ref>.  

# [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: «چون [[بنده]] گناهی انجام دهد از صبح تا شب به او [[فرصت]] داده می‌‌شود اگر در این مدت [[استغفار]] کرد آن [[گناه]] بر او نوشته نمی‌شود»<ref>{{متن حدیث|عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} یَقُولُ إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا أَذْنَبَ ذَنْباً أُجِّلَ مِنْ غُدْوَةٍ إِلَی اللَّیْلِ فَإِنِ اسْتَغْفَرَ اللَّهَ لَمْ یُکْتَبْ عَلَیْهِ}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۲، ص۴۳۷.</ref> و...<ref>ر.ک: مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۳، ص ۳۳۱ـ ۳۳۸.</ref>.

#قبل از فرا رسیدن زمان [[مرگ]] باشد: {{متن قرآن|وَلَيْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئَاتِ حَتَّى إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ إِنِّي تُبْتُ الْآنَ وَلَا الَّذِينَ يَمُوتُونَ وَهُمْ كُفَّارٌ أُولَئِكَ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا}}<ref>«و توبه آن کسان که کارهای زشت می‌کنند تا هنگامی که مرگ هر یک از ایشان فرا رسد، می‌گوید: اکنون توبه کردم و نیز توبه آنان که در کفر می‌میرند پذیرفته نیست؛ برای آنها عذابی دردناک فراهم ساخته‌ایم» سوره نساء، آیه ۱۸.</ref>.<ref>ر.ک: احمدپور، مهدی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص ۵۰ ـ ۵۸.</ref>   

# [[توسّل]] به [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[اهل بیت]]{{ع}} و [[شفاعت]] ایشان: بدون [[توسل]] نه دعایی به [[اجابت]] می‌‌رسد و نه توبه‌ای پذیرفته می‌‌شود؛ زیرا [[خداوند]]، تمامی امور را بر اساس مجاری و [[علل]] خود به انجام می‌‌رساند و در این زمینه نیز [[توسّل]] را [[وسیله]] و سبب [[پذیرش]] توبه و [[دعا]] قرار داده است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به سوی او راه جویید» سوره مائده، آیه ۳۵.</ref>.<ref>ر.ک: مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۳، ص ۳۲۴.</ref>

## [[حق]] اللّهی که جبران پذیر است. این نوع [[گناهان]] قابل جبرانند و [[انسان]] هنگام توبه باید آنها را جبران کند مانند: ترک [[نماز]]، [[روزه]]، [[حج]] و دیگر [[عبادات]]<ref>ر.ک: احمدپور، مهدی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص ۵۰ ـ ۵۸.</ref>.

## [[حق]] النّاسی که امکان جبران نخواهد داشت مانند: [[غیبت]] دیگران و [[تهمت]] زدن به آنها و...<ref>ر.ک: مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۳، ص ۳۳۰.</ref>.

*شرایطی برای کمال توبه نیز وجود دارد؛ شرایطی که بدون آنها توبه محقّق می‌‌شود ولی کامل نیست؛ مانند اینکه زحمت [[طاعت]] را به خود بچشاند، چنانکه [[لذت]] [[گناه]] را چشیده است و نیز گوشتی را که از راه [[حرام]] بر بدنش روییده است با [[غم]] و [[اندوه]] از بین ببرد<ref>ر.ک: احمدپور، مهدی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص ۵۰ ـ ۵۸.</ref>. [[امام علی]]{{ع}} [[توبۀ کامل]] را در شش مرحله می‌داند:  

#ظاهر برخی [[آیات]] مانند: {{متن قرآن|إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِنْ قَرِيبٍ فَأُولَئِكَ يَتُوبُ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا}}<ref>«(پذیرش) توبه بر خداوند تنها برای آنان است که از نادانی کار زشتی انجام می‌دهند سپس زود توبه می‌کنند پس، این کسانند که خداوند توبه آنها را می‌پذیرد و خداوند دانایی فرزانه است» سوره نساء، آیه ۱۷.</ref> و نیز مدلول التزامی ادله‌‌ای که توبه را بر [[گنهکاران]] [[واجب]] می‌‌کنند، این است که [[قبول توبه]] بر [[خداوند]] [[واجب]] باشد و گرنه در مواردی که توبه پذیرفته نمی‌‌شود لازم می‌‌آید [[فرمان الهی]] به توبه لغو و [[بیهوده]] باشد و صادر شدن لغو از [[خداوند حکیم]] محال است<ref>ر.ک: احمدپور، مهدی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص ۵۰ ـ ۵۸.</ref>.

#همچنین فرمودند: «سزاوار نیست [[خداوند]]... در [[دعا]] را بگشاید و در [[اجابت]] را ببندد یا در توبه را بگشاید و در [[مغفرت]] را ببندد»<ref>وَ قَالَ{{ع}}: {{متن حدیث|مَا کَانَ اللَّهُ لِیَفْتَحَ عَلَی عَبْدٍ بَابَ الشُّکْرِ، وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الزِّیَادَةِ؛ وَ لَا لِیَفْتَحَ عَلَی عَبْدٍ بَابَ الدُّعَاءِ، وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْإِجَابَةِ؛ وَ لَا لِیَفْتَحَ لِعَبْدٍ بَابَ التَّوْبَةِ، وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْمَغْفِرَةِ}}؛ نهج البلاغه، حکمت ۴۳۵.</ref> و....<ref>ر.ک: دانشنامۀ نهج البلاغه، ج۱، ص ۲۱۷ـ ۲۱۸.</ref> بنابراین [[پذیرش]] توبه از وعده‌های قطعی [[خداوند]] است<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ج ۴، ص ۲۳۸.</ref> و نیز از هر گناهکاری پذیرفته می‌شود<ref>کنز العمال، ج ۴، ص ۲۱۰.</ref>. بر این اساس توبۀ [[کافر]] نیز پذیرفتنی است و در [[آیات]] و روایاتی که توبه از برخی [[گناهان]] نظیر [[شرک]]، [[اصرار]] بر [[کفر]] پس از [[ایمان]] و [[بدعت]] گذاری در [[دین]] را پذیرفته نمی‌دانند، منظور یا توبۀ صوری است و یا توبه در ظرف قبول انجام نگرفته است<ref>ر.ک: احمدپور، مهدی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص ۵۰ ـ ۵۸. </ref>.  

# [[محبوب]] [[خدا]] شدن: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ}}<ref>«بی‌گمان خداوند توبه کاران و شست‌وشوکنندگان را دوست» سوره بقره، آیه ۲۲۲.</ref>، در [[ادعیه]] و [[روایات]] نیز از [[خداوند]] با اسم [[شریف]] [[محب]] التوابین یاد شده است<ref>صحیفۀ سجادیه، دعای ۳۸، ص ۱۹۰؛ المجتنی من دعاء المجتبی، ص ۶۳.</ref> و... <ref>ر.ک: احمدپور، مهدی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص ۵۰ ـ ۵۸.</ref>.  

# [[فکر]] در اینکه رسیدن به [[خداوند]]، [[هدف]] نهایی از [[خلقت انسان]] است و این [[هدف]] با توبه از [[گناهان]] امکان دارد و...<ref>ر.ک: مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۳، ص ۳۲۷ـ ۳۲۸.</ref>.  

# [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۳''']]

# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']]