امانت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

امانت در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۵ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۰۹

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ، ‏۲۵ ژوئن ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'عرضه امانت' به 'عرضه امانت'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۶

ویرایش

@@ خط ۴۱: / خط ۴۱: @@
 *مراد از [[امانت]] [[خدا]] در این [[آیه]] به نظر برخی [[ولایت الهی]]، [[دین حق]]، [[واجبات]] و [[محرمات]] [[خدا]]، [[اطاعت از خدا]]،  [[نماز]] و [[روزه]] <ref>جامع‌البیان، مج۱۲، ج۲۲، ص۶۶ـ۶۹؛ مجمع‌البیان، ج ۸، ص۵۸۴ ـ ۵۸۵؛ نورالثقلین، ج۴، ص۳۱۳.</ref> است. برخی نیز مقصود از آن را [[عقل]] یا جمله {{متن حدیث|ْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّه‏}} دانسته و عده‌ای گفته‌اند: مراد اعضای [[بدن انسان]] است که [[خداوند]] به عنوان [[امانت]] در [[اختیار انسان]] نهاده است و [[انسان]] باید آنها را در راهی که [[خدا]] [[دستور]] داده به‌کار گیرد<ref>التفسیر الکبیر، ج‌۲۵، ص‌۲۳۵؛ تفسیر قرطبی، ج‌۱۴، ص‌۱۶۳؛ المیزان، ج‌۱۶، ص‌۳۵۲.</ref>.
 *در [[روایات]] [[اهل ‌بیت]]{{ع}} [[امانت]] در [[آیه]] فوق بیشتر به [[ولایت]]، [[ولایت]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}}، [[ولایت]] تمامی‌[[ائمه]]{{عم}} و [[امامت]] <ref>بحارالانوار، ج ۲۳، ص ۲۷۹ ـ ۲۸۳؛ البرهان، ج ۴، ص۴۹۹ ـ ۵۰۲؛ نورالثقلین، ج۴، ص۳۱۳ ـ ۳۱۴.</ref>[[تفسیر]] شده است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی،حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.
-*در مورد عرضه [[امانت]] بر [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و علت [[امتناع]] آنها و [[پذیرش]] [[انسان]] نیز اقوال گوناگونی در میان [[مفسران]] مطرح است. برخی گفته‌اند: مقصود عرضه [[امانت]] بر [[اهل]] [[آسمان]] و [[زمین]] است، زیرا [[آسمان]] و [[زمین]] جماد بوده و جماد تکلیفی ندارد<ref>مجمع البیان، ج ۸،ص ۵۸۵؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۵، ص ۲۳۵.</ref>. برخی در [[تأیید]] این نظریه گفته‌اند: [[خودداری]] [[آسمان]] و [[زمین]] از حمل [[امانت]] به معنای عدم وجود استعداد [[پذیرش]] [[امانت]] در [[آسمان]] و [[زمین]] بوده است<ref>المیزان، ج ۱۶، ص ۳۴۹.</ref>. عده‌ای  دیگر برآن‌اند که [[امانت]] بر خود [[آسمان]] و [[زمین]] عرضه گردیده و جهت [[امتناع]] [[ضعف]] و [[ناتوانی]] [[آسمان]] و [[زمین]] و کوچک شمردن خود از [[پذیرش]] آن بوده است؛ اما [[انسان]] آن را پذیرفت؛ ولی [[حق]] این [[امانت]] را ادا نکرد، به همین جهت [[خداوند]] وی را [[ظالم]] و [[جاهل]] شمرد: {{متن قرآن|إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولا }}<ref> بی‌گمان او ستمکاره‌ای نادان است؛ سوره احزاب، آیه: ۷۲.</ref><ref>مجمع البیان، ج ۸، ص ۵۸۵؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۵، ص ۲۳۵.</ref>. قول دیگر این است که "[[عقل]]" در تقدیر باشد، بر این اساس معنای [[آیه]] این خواهد بود که اگر [[آسمان]] و [[زمین]] [[عاقل]] بودند به جهت [[عظمت]]  [[امانتهای الهی]] و [[ترس]] از کوتاهی در انجام آن از [[پذیرش]] این امانتها [[امتناع]] می‌کردند؛ ولی [[انسان]] با [[ظلم به خویشتن]] و [[جهل]] از واقعیت امر ترسی به خود راه نداد و این [[امانت]] را پذیرفت<ref>مجمع‌البیان، ج ۸، ص ۵۸۶.</ref>.
+*در مورد [[عرضه امانت]] بر [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و علت [[امتناع]] آنها و [[پذیرش]] [[انسان]] نیز اقوال گوناگونی در میان [[مفسران]] مطرح است. برخی گفته‌اند: مقصود [[عرضه امانت]] بر [[اهل]] [[آسمان]] و [[زمین]] است، زیرا [[آسمان]] و [[زمین]] جماد بوده و جماد تکلیفی ندارد<ref>مجمع البیان، ج ۸،ص ۵۸۵؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۵، ص ۲۳۵.</ref>. برخی در [[تأیید]] این نظریه گفته‌اند: [[خودداری]] [[آسمان]] و [[زمین]] از حمل [[امانت]] به معنای عدم وجود استعداد [[پذیرش]] [[امانت]] در [[آسمان]] و [[زمین]] بوده است<ref>المیزان، ج ۱۶، ص ۳۴۹.</ref>. عده‌ای  دیگر برآن‌اند که [[امانت]] بر خود [[آسمان]] و [[زمین]] عرضه گردیده و جهت [[امتناع]] [[ضعف]] و [[ناتوانی]] [[آسمان]] و [[زمین]] و کوچک شمردن خود از [[پذیرش]] آن بوده است؛ اما [[انسان]] آن را پذیرفت؛ ولی [[حق]] این [[امانت]] را ادا نکرد، به همین جهت [[خداوند]] وی را [[ظالم]] و [[جاهل]] شمرد: {{متن قرآن|إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولا }}<ref> بی‌گمان او ستمکاره‌ای نادان است؛ سوره احزاب، آیه: ۷۲.</ref><ref>مجمع البیان، ج ۸، ص ۵۸۵؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۵، ص ۲۳۵.</ref>. قول دیگر این است که "[[عقل]]" در تقدیر باشد، بر این اساس معنای [[آیه]] این خواهد بود که اگر [[آسمان]] و [[زمین]] [[عاقل]] بودند به جهت [[عظمت]]  [[امانتهای الهی]] و [[ترس]] از کوتاهی در انجام آن از [[پذیرش]] این امانتها [[امتناع]] می‌کردند؛ ولی [[انسان]] با [[ظلم به خویشتن]] و [[جهل]] از واقعیت امر ترسی به خود راه نداد و این [[امانت]] را پذیرفت<ref>مجمع‌البیان، ج ۸، ص ۵۸۶.</ref>.
 * [[قرآن]] در آیاتی دیگر [[فرشته وحی]] را در آوردن [[قرآن]] به [[امانتداری]] متصف کرده است: {{متن قرآن|نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الأَمِينُ }}<ref> که روح الامین آن را فرود آورده است؛ سوره شعراء، آیه: ۱۹۳.</ref> یا [[پیامبران]] خود را به عنوان فرستاده‌ای [[امین]] به [[مردم]] معرفی کرده‌اند: {{متن قرآن|إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ }}<ref> من برای شما پیامبری امینم؛ سوره شعراء، آیه: ۱۰۷.</ref>از این [[آیات]] به دست می‌آید که [[قرآن]] و [[کتب آسمانی]] و [[شرایع الهی]] از دیگر امانتهای [[خداوند]] است که برای [[ابلاغ]] آن به [[مردم]] به [[جبرئیل]] و [[انبیای الهی]] سپرده شده است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی،حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.
 *در [[آیه]] ۲۷ [[سوره]] [[انفال]] نیز [[قرآن]] [[مسلمانان]] را از [[خیانت به خدا]] برحذر داشته است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ اللَّهَ }}<ref> ای مؤمنان! به خداوند  خیانت نکنید؛ سوره انفال، آیه: ۲۷.</ref>با توجه به [[شأن نزول]] [[آیه]] که مورد افشای [[اسرار]] از سوی [[ابولبابه]] است<ref>جامع‌البیان، مج۶، ج۹، ص۲۹۲ـ۲۹۳؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۸۲۴؛ التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۴۷۵.</ref>[[اسرار]] [[مسلمانان]] می‌تواند مصداق بارز [[امانت]] [[خدا]] در این [[آیه]] باشد. برخی نیز مقصود از [[خیانت]] در [[امانت]] [[خدا]] را ترک [[واجبات]] دانسته<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص ۸۲۴.</ref> و بعضی دیگر گفته‌اند: مراد [[غنایم]] [[جنگی]] است که در دست [[مسلمانان]] بوده یا مقصود همه [[تکالیف الهی]] است<ref>التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۴۷۵.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی،حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.