یقین در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[یقین]] در مقابل [[شک]] و تردید بوده؛ یکی از [[مراتب علم]] به شمار می‌‌آید.  

*دانش‌های نظری که مربوط به امور محسوس نمی‌باشد، هرچند [[عقل]] بواسطه [[برهان]] و [[دلیل]] کاملاً بدان [[ایمان]] دارد، امّا گاه بوسیله قوای واهمه و یا خیال، دستخوش [[شک]] و تردید می‌‌شود. به عنوان نمونه، [[عقل انسان]] به آنکه مردگان همچون جمادات بوده هیچ ضرری برای کسی نخواهند داشت، [[یقین]] دارد؛ امّا [[وهم]] این نکته را نپذیرفته گاه مرده را برای [[انسان]] به‌صورت کسی که حرکت می‌‌کند و می‌‌تواند ضرری به [[انسان]] برساند، به تصویر می‌‌کشد.

*[[علم]] [[آدمی]] امّا، گاه به مرتبه‌ای از [[اطمینان]] می‌‌رسد و بگونه‌ای در [[قلب]] [[رسوخ]] می‌‌یابد، که [[قلب]] نیز همچون [[عقل]] به آن [[ایمان]] یافته هیچ تردیدی در آن [[رسوخ]] نخواهد کرد؛ در اینحال [[شک]] و [[وهم]] را بدان راهی نخواهد بود و هیچ اندیشة بنیان‌کنی به آن نزدیک نخواهد شد<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۲۷۱.</ref>.

*[[راغب اصفهانی]] در کتاب "مفردات ألفاظ القرآن کریم " خویش، درباره [[یقین]] می‌‌نویسد: "یقین... سکون [[فهم]] به‌همراه [[ثبات]] [[حکم]] در [[عقل]] است، [[حضرت حق]] می‌‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِي الْمَوْتَى قَالَ أَوَلَمْ تُؤْمِنْ قَالَ بَلَى وَلَكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که ابراهیم گفت: پروردگارا! به من بنمای چگونه مردگان را زنده می‌سازی؟ فرمود: آیا ایمان نداری؟ گفت: چرا امّا تا دلم آرام یابد» سوره بقره، آیه ۲۶۰.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۲۷۱-۲۷۲.</ref>.