لیلة المبیت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

منظور شبی است که [[پیامبر]] مورد [[تهدید]] [[مشرکین]] [[مکه]] قرار گرفت و [[حضرت]] ناچار شد شبانه با [[صحابی]] خود [[ابوبکر]] [[مکه]] را ترک کند و به جای وی [[علی]]{{ع}}در بستر او بخوابد که از آن در [[سیره نبوی]]، “لیلة المبیت”، یاد شده است. این [[شب]] نقطه عطفی در [[تاریخ پیامبر]] و مبدء حرکت‌های مهم و از آن جمله [[تشکیل جامعه]] [[مدینه]] است، با این همه در این [[آیه]] [[قرآن]] به اصل آن اشاره نکرده و به [[فرد]] جایگزین و [[فداکاری]] آن پرداخته است، هر چند در آیه‌ای دیگر به همراه آن [[حضرت]] به نام وی (چنان‌که روش [[قرآن]] است) اشاره نکرده است: {{متن قرآن|إِلَّا تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِينَ كَفَرُوا ثَانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُمَا فِي الْغَارِ إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَأَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُوا السُّفْلَى وَكَلِمَةُ اللَّهِ هِيَ الْعُلْيَا وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ}}<ref>«اگر او را یاری ندهید بی‌گمان خداوند یاریش کرده است هنگامی که کافران او را که یکی از دو نفر بود (از مکّه) بیرون راندند، آنگاه که آن دو در غار بودند همان هنگام که به همراهش می‌گفت: مهراس که خداوند با ماست و خداوند آرامش خود را بر او فرو فرستاد و وی را با سپاهی که آنان را نمی‌دیدید پشتیبانی کرد و سخن کافران را فروتر نهاد و سخن خداوند است که فراتر است و خداوند پیروزمندی فرزانه است» سوره توبه، آیه ۴۰.</ref> اگر او [[[پیامبر]]] را [[یاری]] نکنید، قطعاً [[خدا]] او را [[یاری]] کرد: هنگامی که کسانی که [[کفر]] ورزیدند، او را [از [[مکّه]]] بیرون کردند، و او نفر دوم از دو تن بود، آن‌گاه که در [[غار]] [ثَور] بودند، وقتی به همراه خود می‌گفت: “اندوه مدار که [[خدا]] با ماست”. پس [[خدا]] [[آرامش]] خود را بر او فرو فرستاد، و او را با سپاهیانی که آنها را نمی‌دیدید [[تأیید]] کرد، و کلمه کسانی را که [[کفر]] ورزیدند [[پست‌تر]] گردانید، و کلمه خداست که [[برتر]] است، و [[خدا]] شکست‌ناپذیر [[حکیم]] است.