امنیت: تفاوت میان نسخه‌ها

* امنیت، اصطلاحی است که در [[جامعه‌شناسی]]، [[علوم سیاسی]]، [[فقه]]، [[علوم]] [[تربیتی]]، و [[روان‌شناسی]] مورد کاربرد قرار گرفته است. از جهت [[روان‌شناختی]]، [[احساس امنیت]] عبارت است از [[احساس]] [[آزادی]] نسبی از خطر. این [[احساس]]، وضع خوشایندی را ایجاد می‌کند و [[فرد]] در آن دارای [[آرامش روحی]] و جسمی است<ref>شاملو، سعید، بهداشت روانی، ص۹۱.</ref>. بنابراین، امنیت، به معنای فقدان [[تهدید]] نسبت به ارزش‌های حیاتی و اولیه، یا به معنای نبود [[ترس]] از [[تهدید]] است<ref>[[رضا انصاری|انصاری، رضا]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت.</ref>. امنیت، یک [[موهبت]] بزرگ [[الهی]] و نیاز مهم [[فطری]] [[انسان]] است. [[احساس امنیت روانی]]، از برجسته‌ترین ویژگی‌های شخصیتی افراد خلاق و سالم است. [[احساس امنیت روانی]]، آن زمان می‌تواند به صورت مطلوب در میان [[مردم]] یک [[جامعه]] وجود داشته باشد، که افراد بدون دغدغه خاطر و به دور از [[اندیشه]] پیدا کردن فردی صاحب [[نفوذ]]، در کوتاه‌ترین زمان ممکن و در تمام اوقات شبانه‌روز، به امکانات مادی و [[معنوی]] دست‌رسی داشته باشند<ref>[[غلام علی افروز|افروز، غلام علی]]، [[احساس امنیت (مقاله)|احساس امنیت]]، سرمقاله مجله پیوند، نشریه ماهانه آموزشی- تربیتی، شماره ۲۳۱، تهران، دی‌ماه ۱۳۷۷: http://magpayvand.ir/index.php?route=product/category&path=۰&page=۱۹.</ref>.

*تعدّد مؤلفه‌های ایمنی‌بخش در [[دین]]، نشان از اهمیت مسأله و توسعه‌بخشی در [[راه]] این نیازِ محوری است. فارغ از امنیت‌های بیرونی که معلول عوامل [[اجتماعی]] است، بخشی از پارامترهای ایمنی‌بخش در [[درون انسان]] و مربوط به حوزه [[تفکر]] و [[اندیشه]] اوست. تنها بودن [[انسان]]، یا حتّی [[حس]] [[تنهایی]] که به جهت عدم همراهیِ [[روحی]] اطرافیان رخ می‌دهد، امنیت و [[آسایش]] [[روانی]] را [[سلب]] می‌نماید. انواع جدایی‌های [[عاطفی]] و تنها بودن‌های [[ذهنی]]، با [[اطمینان]] به همراهیِ تکیه‌گاهی [[امن]] و مطمئن، از [[انسان]] دور می‌شود. این در حالی است که [[فرد]] [[منتظِر]]، با [[تأسی]] به مؤلفه‌های [[انتظار]]، همراه [[مهربان]] و تکیه‌گاه بی‌مانندی را در درون خود یافته و به بخش قابل توجهی از نیازی مربوط به حوزه ایمنی و [[همراهی]] خود را [[دست]] یازیده است؛ زیرا،[[ ایمان]] به آئین [[توحیدی]] [[اسلام]] و [[یقین]] به [[مراقبت]] و [[دستگیری]] [[امام]] معصومی که [[حجت]] و [[خلیفه خداوند]] در [[زمین]] و [[سرپرست]] و [[پناهگاه]][[ انسان]] است، بسی امنیت‌بخش است و در زیر چتر این [[ایمان]]،[[ انسان]] دیگر [[احساس]] [[تنهایی]]، [[تهدید]]، و [[ترس]] و [[اضطراب]] نمی‌کند. همان‌طور که [[خداوند]] در [[قرآن کریم]] فرموده است: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا... لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«بی‌گمان کسانی که ایمان آورده‌اند... نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند» سوره بقره، آیه ۶۲.</ref>.[[ ایمان]] به [[مهدویت]] که بر شناخت‌های [[حقیقی]] و باورهای منطقی [[استوار]] است و ریشه در آغاز و فرجام [[تاریخ]] دارد، مانند [[دژ]] مستحکمی [[آدمی]] را از [[هجوم]] [[ترس]] و اضطراب‌ها که ریشه در باورهای غیر منطقی [[آخرالزمانی]] دارد، [[حفظ]] و صیانت می‌کند و چتر [[حفاظت]] و امنیت ولی و [[حجت خدا]] را بر سرِ ساکنان [[زمین]] می‌گستراند. زیرا، بر اساس [[باور]] به [[امامت و مهدویت]]، [[خداوند متعال]] بر اساس [[لطف]] و [[رحمت]] خود، [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} را [[خلیفه]] و [[حجت]] خود در [[زمین]] و [[پناهگاه]][[ انسان]] و مایه امنیت و ایمنی [[اهل]] [[زمین]] قرار داده است<ref>[[عبدالله نظری شار|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت</ref>.