سلمان فارسی در رجال و تراجم: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سلمان]] می‌گوید: روزی کاروانی از [[قبیله کلب]] در عموریه رسید و من با آنان بیرون رفتم، اما آن گروه به من [[ستم]] کردند و به عنوان برده مرا به مردی [[یهودی]] فروختند که در مزرعه و نخلستان او کارگری می‌کردم. در همان حال که پیش او بودم، یکی از پسر عموهایش آمد و مرا از او خرید و با خود به [[مدینه]] آورد. به [[خدا]] [[سوگند]] همین که به [[مدینه]] رسیدم، آن [[شهر]] را شناختم و در آن هنگام [[خداوند]]، [[حضرت محمد]]{{صل}} را در [[مکه]] [[مبعوث]] فرموده بود ولی من از [[بعثت پیامبر]]{{صل}} هیچ [[آگاهی]] نداشتم. تا که روزی بالای درخت خرمایی کار می‌کردم، یکی از پسر عموهای اربابم پیش او آمد و گفت: [[خداوند]] [[بنی قریظه]] را بکشد که در منطقه [[قبا]]، دور مردی که از [[مکه]] آمده، جمع شده‌اند و می‌گویند که او [[پیامبر]] خداست؛ همین که نام [[پیامبری]] را شنیدم، چنان به [[هیجان]] آمدم که لرزه بر اندامم افتاد، از درخت خرما فرود آمدم و شروع به پرس و جو کردم، اما اربابم هیچ سخنی نگفت و به من اشاره کرد که به کارت ادامه بده و آن‌چه به تو مربوط نیست را رها کن. چون شامگاه فرا رسید، اندکی خرما که داشتم، برداشته و به کنار نخلستان [[قبا]] نزد همان کسی که سخن از [[پیامبری]] او شد، رفتم و به او گفتم: به من خبر رسیده که شما [[مرد]] [[نیکوکاری]] و یارانی محتاج و [[نیازمند]] و [[غریب]] داری، این خرمای [[صدقه]] است که پیش من است و شما را از دیگران بر آن سزاوارتر دانستم بردارید و بخورید. [[سلمان]] می‌گوید: [[رسول خدا]]{{صل}} خرما را گرفت ولی به [[یاران]] خود فرمود: بخورید، اما خود [[دست]] نگه داشت و چیزی نخورد. با خود گفتم: این یکی از نشانه‌های [[پیامبری]] او است که قبلا شنیده بودم که او [[صدقه]] نمی‌خورد. به [[خانه]] برگشتم، فردای آن روز بقیه خرمایی را که پیشم بود برداشتم و به حضور [[پیامبر]]{{صل}} آمدم و گفتم: چنان دیدم که شما از [[صدقه]] استفاده نمی‌کنید، این خرما هدیه است. [[حضرت]] به یارانش فرمود: بخورید و خود نیز از آن تناول فرمود. با خود گفتم: این هم نشانه دوم بر [[نبوت]] و [[پیامبری]] اوست که در گذشته آن [[روحانی]] [[یهودی]] به من آموخت.