رضایت: تفاوت میان نسخه‌ها

*یکی از [[صفات اخلاقی]] که با صفت "[[رضا]]" ربط و نسبت دارد، و سبب افزونی [[رضایت]] در [[زندگی]] می‌گردد، صفت "[[محبت]]" است. [[انسان]] [[مؤمن]]، نسبت به [[خداوند متعال]] به عنوان سرچشمه همه اوصاف جلال و [[جمال]] و کمال، [[محبت]] [[وصف]] ناشدنی دارد. چنان‌چه [[قرآن]] [[مقدس]] این [[محبت]] را ستوده و فرموده است: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ}}<ref>«و مؤمنان در دوستی خدا راسخ‌ترند» سوره بقره، آیه ۱۶۵.</ref>. از این جهت است که [[عالمان]] [[اخلاق]] گفته‌اند: [[رضا]]، به [[محبت]] بستگی دارد؛ اگر [[محبت]] حاصل شد [[رضایت]] هم حاصل می‌آید و چنان‌چه، [[رضا]] متعلق به [[محبوب]] باشد، این [[محبت]]، به [[رضا]] از [[قضا و قدر الهی]] می‌انجامد؛ زیرا می‌داند که [[دوست]] برای [[دوست]] جز خیر نمی‌خواهد<ref>هیئت محمد امین، اخلاق اسلامی، ترجمه: سید صادق شفائی‌زاده، ص۵۳۵.</ref>. همان‌طور که "[[رضا]]" یک مفهوم دو طرفه در [[ارتباط]] [[خداوند]] و [[انسان]] است و [[قرآن کریم]] این رابطه دو سویه را در [[آیات]] متعدد با تعبیر {{متن قرآن|رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ}}<ref>«خداوند از آنان خشنود است و آنان از خداوند خشنودند» سوره مائده، آیه ۱۱۹.</ref> بیان فرموده است؛ [[محبت]] نیز وصفی است که هم بر [[انسان]] و هم بر [[خدا]] اطلاق شده است. لذا [[عالمان]] [[اخلاق]] گفته‌اند: معنای [[رضای خدا]] از [[بنده]]، به معنای [[محبت]] اوست و در [[آخرت]]، سبب دوام نظر و تجلّیِ می‌شود که [[برتر]] از آن مرتبه‌ای نیست<ref>نراقی، مهدی، علم اخلاق اسلامی [ترجمه کتاب جامع السعادات]، ج۳، ص۲۵۸.</ref><ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.