استخلاف در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

==استخلاف در واژه‌نامه فقه سیاسی==

[[جانشین کردن]]، برای اولین بار توسط [[پیامبر اکرم]]{{صل}} راجع به [[تعیین]] [[علی]]{{ع}} و معرفی وی به عنوان [[جانشینی]] خود [[ابداع]] شد<ref>المستدرک، ج۳، ص۱۱۰؛ بحار الانوار، ج۳۷، ص۱۰۸؛ و ر.ک: واقعه غدیر.</ref>، ولی [[اهل]] [[سنّت]] آن را [[انکار]] کرده<ref>صحیح مسلم، ج۳، ص۱۴۵۵.</ref> و [[ابوبکر]] - [[خلیفه اول]] - را آغازگر [[استخلاف]] می‌دانند که پس از خود، [[عمر]] را به [[جانشینی]] [[انتخاب]] کرد<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۳۵۳؛ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۲۷۲؛ تاریخ ابن خلدون، ج۲، ص۸۵؛ العبر، ج۱، ص۱۳؛ الاصابه، ج۶، ص۳۷۲.</ref>. این عمل هرچند در ابتدا به صورت یک [[عمل]] [[مشروع]] جلوه کرد، ولی نوعی [[بدعت]] بود. پس از شکل‌گیری این [[بدعت]]، بعدها هر استخلافی همواره به [[عمل]] [[خلیفه اول]] استناد می‌شد که به تدریج به صورت یک [[عمل]] [[مشروع]] درآمد<ref>راجع به استخلاف عمر، ر.ک: تاریخ طبری، ج۲، ص۵۸۰؛ تاریخ ابن خلدون، ج۲، ص۱۲۴؛ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۴۵۹.</ref>.

==منابع==