←منابع
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←منابع) |
||
خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
==[[اراده الهی]]== | ==[[اراده الهی]]== | ||
==اراده فرهنگ مطهر== | |||
اراده یعنی تحت کنترل قراردادن همه [[میلهای نفسانی]] و ضدمیلهای [[نفسانی]] یعنی تنفّرها، خوفها و ترسها. اراده نیرویی است در [[انسان]] که همه میلها و ضدمیلها، را همه کششها و تنفّرها، خوفها، [[بیمها]] و ترسها را تحت [[اختیار]] خود قرار میدهد و نمیگذارد که یک میل یا ضدّمیل انسان را به یک طرف بکشد<ref>فلسفه اخلاق، ص۴۹.</ref>. اراده عبارت است از میل و [[شوق]] مفرط به پرواز که در نفس پدید میآید<ref>مقالات فلسفی (۲)، ص۱۷۱؛ مجموعه آثار، ج۷، ص۱۳۰.</ref>. اراده مربوط است به مالکبودن بر نفس و [[احساسات]] خود<ref>مجموعه آثار، ج۷، ص۳۵۹.</ref>. | |||
انسان [[قادر]] است و [[توانایی]] دارد که در برابر میلهای درونی خود [[ایستادگی]] کند و [[فرمان]] آنها را [[اجرا]] نکند. این توانایی را انسان به [[حکم]] یک نیروی دیگر دارد که از آن به “اراده” تعبیر میشود. اراده به نوبه خود تحت فرمان [[عقل]] است؛ یعنی عقل تشخیص میدهد و اراده انجام میدهد<ref>مجموعه آثار، ج۲، ص۲۸۱.</ref>. | |||
اراده حالت خاصی است که پس از [[استبصار]] و [[اعتقاد]] و [[ایمان به غیب]] در انسان پیدا میشود خواه آنکه این اعتقاد ناشی از [[برهان]] [[علمی]] باشد و یا در اثر [[ایمان]] به گفتههای [[اولیاء]] حاصل شده باشد. به هرحال پس از این اعتقاد، انسان [[احساس]] میکند که ناقص است و باید به کامل متّصل شود و [[ضعیف]] است و باید به [[قوی]] متّکی گردد و قطره است و باید با دریا متّحد شود و جزء است و باید اتّصال به کل پیدا کند؛ از اینرو یک حالت [[هیجان]] و رغبت شدیدی از نوع رغبت بازگشت فرع به اصل در وی پدید میآید. این رغبت شدید در اصطلاح [[عارفان]] “اراده” نامیده میشود<ref>مجموعه آثار، ج۷، ص۱۲۷؛ مقالات فلسفی جلد دوم، ص۱۶۷.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۷۴.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
# [[پرونده:000055.jpg|22px]] [[محمد حسین حشمتپور|حشمتپور، محمد حسین]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۲ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۲''']] | |||
# [[پرونده:1100662.jpg|22px]] [[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|'''فرهنگ مطهر''']] | |||
==پانویس== | ==پانویس== |