بنی امیه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = بنی امیه

| عنوان مدخل  = [[بنی امیه]]

| مداخل مرتبط = [[بنی امیه در قرآن]] - [[بنی امیه در نهج البلاغه]] - [[بنی امیه در تاریخ اسلامی]] - [[بنی امیه در حدیث]]  

| پرسش مرتبط  = بنی امیه (پرسش)

'''بنی امیه''' طایفه‌ای از [[قریش]] است، که [[نسب]] آنان به [[امیة بن خلف]] از فرزندان عبد شمس می‌رسد. این خاندان هنگام [[فتح مکّه]] در ظاهر [[اسلام]] آوردند و [[پیامبر]] {{صل}} آنها را "[[طُلَقا]]" نامید. آنها در دوران خلافت خلیفه سوم به [[قدرت]] رسیده و به [[غارت]] [[بیت المال]] پرداختند. [[امام علی]] {{ع}} [[فتنه]] [[بنی‌امیه]] را خطرناک‌ترین [[فتنه‌ها]] معرفی می‌‌کرد.  

نقطه آغازین [[حکومت امویان]] را باید [[ولایت]] [[شام]] و به دست [[معاویه]] در سال ۴۱ هجری دانست که تا سال ۱۳۲ هجری [[حکومت]] داشتند. روش [[حکومتی]] بنی امیه بر غلبه [[سیاسی]] و نظامی [[استوار]] بود و [[دین]] در [[حکومت]] آنها جایگاهی نداشت. با [[اهل بیت]] [[دشمنی]] دیرینه داشتند و در طول [[حکومت]] خود ذکر [[فضائل امام علی]] {{ع}} را منع و آن حضرت را [[ناسزا]] می‌دادند.  

 

 

فرزندان امیه به دو گروه "اعیاص" و "عنابس" تقسیم شدند. [[عاص]] ([[عاصی]])، [[ابوالعاص]] (ابوالعاصی)، عیص (عیصی) و ابوالعیص از این رو که در نامشان شباهت وجود دارد به اعیاص شهرت یافتند. [[مروان بن حکم]] و فرزندانش ([[آل مروان]]) که از سال ۶۴ تا ۱۳۲ [[هجری]] به [[حکومت]] پرداختند از اعیاص بودند<ref>النسب، ص ۱۹۹؛ تاج العروس، ج ۴، ص ۱۹۵، «عماس»؛ ، ص ۴۱۱، «عیص».</ref>. بنا به [[نقل]] [[ابن‌‌قتیبه]]، از اعیاص تنها عیص بود که از خود نسلی بر جای نگذاشت<ref>المعارف ص ۷۴.</ref>؛ اما [[ابن حزم]] عُویص را نیز از اعیاص دانسته، وی را بی‌‌نسل می‌‌داند<ref>جمهرة انساب العرب، ص ۷۸.</ref>. عنابس دسته دیگری از [[فرزندان امیه]] بودند که به جهت [[مقاومت]] در [[نبرد]] [[عکاظ]] به عَنْبَسَه (شیر) [[تشبیه]] و مشهور شدند<ref>تاریخ المدینه، ج ۱، ص ۲۳۲؛ العقد الفرید، ج ۳، ص ۳۱۶؛ الکامل، ج ۱، ص ۵۹۴.</ref>. [[حرب]] ([[پدر]] [[ابو سفیان]] مشهور)، ابوحرب، [[سفیان]]، [[ابوسفیان]] (غیر معروف)<ref>المنمق، ص ۱۴۰؛ جمهرة النسب،، ص ۳۸؛ عقد الفرید ج ۳، ۳۱۶؛ معجم قبائل العرب، ج ۱، ص ۴۲، ۴۳.</ref>، [[عمرو]] و ابوعمرو<ref>النسب، ص ۱۹۹؛ جمهرة انساب العرب، ص ۷۸؛ تاج العروس، ج ۸، ص ۳۷۸، «عموس».</ref> از عنابس هستند. برخی [[عنبسه]] را نیز از عنابس دانسته‌‌اند؛ اما برخی دیگر وی را همان ابوسفیان می‌‌دانند<ref>جمهرة النسب،، ص ۳۸؛ المنمق، ص ۱۴۰.</ref>.

== [[بنی امیه]] تا [[بعثت پیامبر]] {{صل}} ==

آنان به سبب سکونت در اطراف [[کعبه]] و مرکز [[مکه]] از [[قریش]] [[بطائح]] ([[قریشیان]] مرکز) به شمار می‌‌آمدند <ref>المحبر، ص ۱۶۷؛ مروج الذهب، ج ۲، ص ۶۰۳.</ref>. بعدها با [[فتح مکه]] ([[سال هشتم هجرت]]) برخی از آنان به [[مدینه]] [[مهاجرت]] کردند، چنان که در پایان [[خلافت عثمان]] شمار آنان با [[موالی]] ایشان در آن [[شهر]] حدود ۱۰۰۰ تن دانسته شده است.<ref> المنتظم، ج ۶، ص ۱۲.</ref> با گسترش [[فتوحات]]، بنی‌‌امیه افزون بر [[شام]]، محل [[امارت]] [[یزید‌‌ بن ابی‌‌سفیان]] و برادرش [[معاویه]] و [[جانشینان]] وی<ref> الطبقات، ج ۲، ص ۲۷۲؛ ج ۳، ص ۲۳۶؛ ج ۷، ص ۲۸۵؛ فتوح البلدان، ج ۲، ص ۱۷۸؛ معجم البلدان، ج ۲، ص ۹۶، ۱۳۰، ۲۴۳.</ref>، در [[عراق]]<ref>فتوح البلدان، ج ۲، ص ۳۹۵.</ref> و [[آفریقا]] <ref> معجم البلدان، ج ۴، ص ۴۳۲؛ معجم قبایل العرب، ج ۳، ص ۱۰۹۴.</ref> نیز حضور یافتند. از [[قرن دوم]] به بعد یکی از مراکز عمده تجمع آنان [[اندلس]] بود<ref>معجم البلدان، ج ۲،ص ۱۵۵؛ معجم قبایل العرب، ج ۲، ص ۵۰۶؛ تاریخ دمشق، ج ۵۵، ص ۸۰.</ref> با توجه به اینکه بنی‌‌امیه تا هنگامه [[ظهور اسلام]] در شمار [[بنی عبد مناف]] شمرده می‌‌شدند، در گزارش‌های [[عصر جاهلی]] جز اشاراتی پراکنده، اخباری از بنی امیه به صورت مستقل ارائه نشده است.

در ارتباط با درگیری مستقیم [[بنی امیه]] با دیگر قبایل قریشی می‌‌توان از درگیری آنان با [[بنی‌‌زهره]] و [[بنی عدی]] یاد کرد. به موجب خبری، نزاعی میان بنی‌‌امیه و [[بنو زهره]] روی داد. بنی‌‌امیه که خود را قدرتمندتر از رقیب می‌‌دیدند، درصدد [[اخراج]] ایشان از [[مکه]] برآمدند؛ اما با [[حمایت]] [[بنوسهم]] از تیره‌‌های مطرح قریش از [[بنی زهره]] که [[خویشاوند]] آنان بودند، [[امویان]] ناکام ماندند<ref>النزاع والتخاصم، ص ۴۱.</ref>.

از نزاع بنی امیه با [[بنی عدی بن کعب]] نیز گزارشی ارائه شده است <ref> المنمق، ص ۹۴.</ref>. برخی منابع به گونه‌‌ای برجسته از [[رقابت]] [[امیه]] با [[هاشم]] و [[فرزندان]] ایشان با یکدیگر در [[دوره جاهلی]] [[سخن]] گفته‌‌اند، چنان که امیه (جد امویان) به [[هاشم‌‌ بن عبد مناف]]، جد اعلای [[رسول خدا]]، از این رو که با اقدام‌های شایسته‌‌اش، [[منزلت اجتماعی]] فوق العاده‌‌ای یافته بود، [[حسادت]] می‌ورزید، از این رو در این راستا کارهای بی‌‌ثمری انجام داد. سرانجام این رقابت و نزاع با داوری کاهنی از [[قبیله خزاعه]] به نفع هاشم پایان یافت و امیه به مدت ۱۰ سال طبق شرط از پیش [[تعیین]] شده به [[شام]] [[تبعید]] شد<ref> الطبقات، ج ۱، ص ۶۲؛ تاریخ طبری، ج ۱، ص ۵۰۴.</ref>. برخی محققان این گزارش را به افسانه [[تشبیه]] و آن را [[انکار]] کرده‌‌اند<ref> تاریخ صدر اسلام، ص ۹۵.</ref>. مشابه چنین گزارشی درباره [[حرب]] فرزند امیه نیز وجود دارد. گویند: وی به [[مقام]] و موقعیت عبدالمطلب ‌‌بن هاشم [[رشک]] می‌‌برد و او نیز چون پدرش که پس از داوری محکوم گردید، ناچار شد به داوری تن دهد. این بار نیز، [[رئیس]] وقت بنی‌‌امیه محکوم شد<ref>تاریخ طبری، ج ۱، ص ۵۰۵؛ المنمق، ص ۳۶۴؛ سبل الهدی، ج ۱، ص ۲۶۴ ـ ۲۶۶. </ref>.

به موجب گزارش [[ابن خلدون]] جمعیت بنی امیه در آن دوره بر بنی‌‌هاشم فزونی داشته است<ref>تاریخ ابن خلدون، ج ۳، ص ۲. </ref>. در درگیری‌ها و [[اختلافات]] میان بنی‌‌امیه و بنی‌‌هاشم که هر دو از شاخه‌‌های بنی‌‌عبد مناف بودند، شاخه [[بنی نوفل بن عبد مناف]] در کنار [[بنی امیه]]<ref>تاریخ طبری، ج ۲، ص ۲۴۷ ـ ۲۴۹. </ref> و شاخه بنی مطلب بن عبد مناف در کنار بنی‌‌هاشم قرار گرفتند، چنان که در [[محاصره اقتصادی]] [[قریش]] اینان در کنار هم بودند <ref>تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۳۱؛ تاریخ طبری، ج ۲، ص ۷۹، ۹۸. </ref> به رغم این همه گاه پیوندهایی نیز بین بنی‌‌امیه و بنی‌‌هاشم برقرار می‌‌شد، چنان که [[ابولهب]] [[عموی پیامبر]] {{صل}} با [[ام جمیل]] ([[حمالة الحطب]]) [[خواهر]] [[ابوسفیان]] [[ازدواج]] کرده بود.<ref> السیرة النبویه، ج ۱، ص ۳۵۴ ـ ۳۵۵؛ الطبقات، ج ۸، ص ۴۰ ـ ۴۱؛ النزاع والتخاصم، ص ۵۸. </ref>. نیز [[دختر پیامبر]]، [[زینب]] با [[ابوالعاص بن ربیع]] عبشمی [[پیمان]] [[زناشویی]] داشت<ref>السیرة‌‌النبویه، ج ۲، ص ۶۵۱؛ الطبقات، ج ۱، ص‌‌۲۳۸. </ref>.<ref>[[سید محمود دشتی|دشتی]] و [[سید محمود سامانی|سامانی]]، [[بنی امیه (مقاله)| مقاله «بنی امیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۶.</ref>

== بنی امیه و [[پیامبر]] {{صل}} ==

در برآیند حوادث [[صدر اسلام]] می‌‌توان به وضوح دریافت که قبایلی چون بنی امیه، [[بنی مخزوم]] و [[بنی هاشم]] از برجسته‌‌ترین [[قبایل]] قریش [[مکه]] در عصر [[بعثت پیامبر]] {{صل}} به شمار می‌‌آمدند. [[ظهور]] [[پیامبری]] از بنی‌‌هاشم بیش از همه [[رشک]] بنی‌‌امیه و بنی مخزوم را بر می‌‌انگیخت، از این رو [[امویان]] که همچون دیگر قبایل قریش پیامبری آن [[حضرت]] را در راستای [[برتری]] موقعیت بنی هاشم بر قبایل خود ارزیابی می‌‌کردند، بر مبنای [[عصبیت]] قبیله‌‌ای و از سر [[حسادت]] و [[رقابت]]، به [[رهبری]] ابوسفیان، مواضع [[سختی]] در برابر [[رسول خدا]] اتخاذ کردند. رد پای سران بنی‌‌امیه را در بیشتر اقدامات قریش بر ضدّ رسول خدا می‌‌توان یافت. [[روابط]] آنان با آن حضرت را می‌‌توان به دو دوره تقسیم کرد: از [[آغاز بعثت]] تا [[غزوه بدر]] ([[سال دوم هجری]]) و از [[بدر]] تا [[رحلت پیامبر]] {{صل}}.

در دوره نخست، آنان از هر راهکاری که بتوانند [[دعوت اسلامی]] را مهار کنند، استفاده می‌‌کردند؛ مانند گفت و گو با [[ابو طالب]] برای بازداشتن [[رسول خدا]] از دعوتش. چنان که برخی [[مفسران]] ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ مَا عَلَيْكَ مِنْ حِسَابِهِمْ مِنْ شَيْءٍ وَمَا مِنْ حِسَابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْءٍ فَتَطْرُدَهُمْ فَتَكُونَ مِنَ الظَّالِمِينَ}}<ref>«و کسانی را که پروردگارشان را در سپیده‌دمان و در پایان روز در پی به دست آوردن خشنودی وی می‌خوانند از خود مران، نه هیچ از حساب آنان بر گردن تو و نه هیچ از حساب تو بر گردن آنهاست تا برانیشان و از ستمگران گردی» سوره انعام، آیه ۵۲.</ref> آورده‌‌اند برخی از اشراف بنی‌‌عبدمناف نزد [[ابوطالب]] رفتند تا ضمن گفت و گو با ابو طالب، بزرگ بنی‌‌هاشم در آن دوره، [[پیامبر]] {{صل}} را از دعوتش باز دارند که مسلماً در میان این اشراف برخی از عبشمیها و [[بنی امیه]] نیز حضور داشتند<ref>جامع البیان، مج ۵، ج ۷، ص ۲۶۵، اسباب النزول، ص ۱۷۸ ـ ۱۷۹؛ روض‌‌الجنان، ج ۷، ص ۲۹۸ ـ ۲۹۷.</ref>. ممانعت بنی‌‌عبد مناف [[مسلمانان]] را از [[طواف]] [[خانه خدا]]<ref> الدر المنثور، ج ۶، ص ۴۰ ـ ۴۳.</ref>، [[همراهی]] با [[قریش]] در [[محاصره اقتصادی]] بنی‌‌هاشم و مسلمانان در [[شعب]] ابی‌‌طالب<ref>السیرة النبویه،، ج ۱، ص ۳۷۶؛ انساب الاشراف، ج ۹، ص ۴۱۲.</ref> و [[توطئه]] [[قتل پیامبر]] {{صل}}<ref> السیرة النبویه،، ج ۲، ص ۴۸۰ ـ ۴۸۱؛ تاریخ طبری، ج ۲، ص ۷۹.</ref> نیز از آن جمله است.

[[دشمنان]] سرسخت [[اموی]] پیامبر {{صل}} در این دوره عبارت بودند از: [[ابوسفیان]]، [[عقبة‌‌ بن ابی معیط]]، [[ابو اُحیحه]]، [[معاویة ‌‌بن مغیرة بن ابی العاص]] (که پس از [[غزوه احد]] کشته شد)<ref>السیرة النبویه، ج ۳، ص ۱۰۴؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۷۸؛ اسد الغابه، ج ۷، ص ۲۸۱.</ref>، [[مروان]] و پدرش [[حکم‌‌ بن ابی العاص]] (کسی که رسول خدا [[امت اسلامی]] را از [[نسل]] او برحذر داشت)<ref>کتاب الفتن، ص ۷۲.</ref>؛ نیز [[ام جمیل]] [[خواهر]] ابوسفیان<ref>السیرة النبویه، ج ۲، ص ۳۵۵.</ref> که رسول خدا را [[آزار]] می‌‌داد. نام سه تن از عبد شمسی‌ها ([[حنظلة ‌‌بن ابی سفیان]]، [[عتبه]] و [[شیبه]] [[فرزندان]] [[ربیعه]]) در میان مقتسمین به چشم می‌‌خورد <ref>المحبر، ص ۱۶۰.</ref>.

مقتسمین کسانی بودند که در موسم [[حج]] در مسیر ورود [[زائران]] به [[مکه]] قرار می‌‌گرفتند و آنان را از [[ملاقات]] با پیامبر باز می‌‌داشتند<ref>مجمع‌‌البیان، ج ۶، ص ۱۳۱؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۰، ص ۵۸.</ref>. به رغم دشمنی‌های قاطبه بنی‌‌امیه با [[پیامبر]] {{صل}} در [[مکه]]، تعداد انگشت شماری از ایشان در این دوره به [[رسول خدا]] [[ایمان]] آورده، برای [[حفظ ایمان]] خود، به حبشه‌‌ هجرت‌‌ کردند. [[خالد بن سعید بن عاص]] (از [[سابقین در اسلام]]<ref>تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۲۳؛ تاریخ طبری، ج ۱، ص ۵۴۱.</ref> و از کاتبان پیامبر)<ref>مکاتیب الرسول {{صل}}، ج ۱، ص ۱۵۰.</ref> و برادرش [[عمرو]]<ref>الطبقات، ج ۸، ص ۲۲۴ ـ ۲۳۰، ص ۳۳۵؛ تاریخ دمشق، ج ۶، ص ۱۲۹؛ ج ۴۶، ص ۲۴.</ref>، [[ابوحذیفة بن عتبه]] (از سابقین در اسلام)<ref>تاریخ المدینه، ج ۲، ص ۴۷۳؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۲۳؛ تاریخ طبری، ج ۱، ص ۵۴۷.</ref>، [[عثمان بن عفان]] و [[ام‌‌حبیبه]] [[دختر ابوسفیان]] از آن جمله‌‌اند<ref>السیرة النبویه،، ج ۱، ص ۳۲۳؛ تاریخ طبری، ج ۱، ص ۵۴۱، ۵۴۷.</ref>. نیز [[عبدالله]] و برادرش [[عبیدالله بن جحش]] پسر عمه‌‌های رسول خدا {{صل}} از [[بنی‌‌اسد بن خزیمه]] و [[ابو‌‌موسی اشعری]] و برخی دیگر از همپیمانان آنان در این [[هجرت]] حضور داشتند<ref>السیرة النبویه، ج ۱، ص ۳۲۴.</ref>. [[ام کلثوم]] دختر [[عقبة بن ابی معیط]] [[اموی]] نیز پس از [[حدیبیه]] (سال‌‌ششم) به [[مدینه]] هجرت کرد<ref>عیون الاثر، ج ۲، ص ۱۲۳؛ تاریخ المدینه، ج ۲، ص ۴۹۴.</ref>.

در پی بسته شدن [[پیمان عقبه]] دوم و فراهم شدن زمینه [[هجرت پیامبر]] {{صل}} به یثرب، [[امویان]] به [[مصادره]] [[دارایی]] برخی از [[مهاجران]] همپیمان خود ([[بنو جحش]]) مبادرت کردند. در این میان<ref>اخبار مکه،، ج ۲، ص ۲۴۴ ـ ۲۴۵؛ المنمق، ص ۲۳۸؛ السیرة النبویه، ج ۲، ص ۴۹۹.</ref>، [[ابوسفیان]] [[رئیس]] [[بنی امیه]] نیز طی نامه‌‌ای [[مردم]] یثرب را به سبب [[پناه دادن]] رسول خدا [[نکوهش]] کرد<ref> المحبر، ص ۲۷۱.</ref>. وی از این پس جز در [[نبرد]] [[بدر]]، در تمام توطئه‌‌ها و [[اقدامات نظامی]] ـ [[سیاسی]] بر ضدّ پیامبر {{صل}}، [[رهبری]] و [[فرماندهی]] [[قریش]] را بر عهده داشت<ref>جمهرة النسب، ص ۴۹؛ انساب الاشراف، ج ۵، ص ۱۲.</ref>.

در [[غزوه بدر]] (سال دوم) که در غیاب ابوسفیان رخ داد، شمار قابل توجهی از بنی عبد شمس و [[بنی امیه]] و همپیمانانشان حضور داشتند <ref>الآحاد والمثانی، ج ۱، ص ۲۶۲.</ref>. از کشته شدگان بنی‌‌امیه در این [[نبرد]] می‌‌توان به [[حنظلة ‌‌بن ابی سفیان]]<ref>السیرة‌‌النبویه، ج ۳، ص ۱۲۳؛ الارشاد، ج ۱، ص ۶۹؛ بحارالانوار، ج ۱۹، ص ۳۶۱.</ref> و [[عقبة بن ابی معیط]]<ref> النزاع والتخاصم، ص ۴۲.</ref> و از کشتگان عبشمی‌ها به [[عتبة بن ربیعه]] و برادرش [[شیبه]]، پسرش [[ولید]] (اینان در آغاز نبرد در [[جنگ]] تن به تن کشته شدند) و نیز [[عاص]] و [[عبیده]] [[پسران]] [[سعید بن عاص]] <ref>تاریخ دمشق، ج ۶، ص ۱۲۹؛ شرح نهج البلاغه، ج ۱۵، ص ۱۹۹.</ref> اشاره کرد؛ همچنین از این دو مجموعه، ۱۲‌‌تن [[اسیر]] شدند<ref>سبل الهدی، ج ۴، ص ۷۸.</ref> [[عمرو]] فرزند [[ابوسفیان]]<ref> اسدالغابه، ج ۲، ص ۴۶۵؛ شرح نهج البلاغه، ج ۱۴، ص ۲۰۰.</ref> و [[حارث بن ابی وجزه]]<ref>السیرة النبویه، ج ۳، ص ۴.</ref> هر دو از بنی‌‌امیه و [[ابوالعاص بن ربیع عبشمی]] داماد [[رسول خدا]]<ref>السیرة النبویه، ج ۲، ص ۶۵۳.</ref> از جمله [[اسیران]] بودند. [[ابن هشام]] اسرای همپیمان ایشان را ۷ تن ذکر کرده است<ref>السیرة النبویه، ج ۳، ص ۴.</ref><ref>[[سید محمود دشتی|دشتی]] و [[سید محمود سامانی|سامانی]]، [[بنی امیه (مقاله)| مقاله «بنی امیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۶.</ref>

== از [[بدر]] تا [[فتح مکه]] ==

[[ابوسفیان]] در [[غزوه احد]] (سال سوم) [[فرماندهی سپاه]] [[قریش]] رابر عهده داشت. پسرش [[معاویه]] مدعی به [[شهادت]] رساندن [[حمزه]] [[سیدالشهدا]] بود.<ref>فتوح البلدان، ج ۲، ص ۳۹۲.</ref> نیز [[معاویة بن مغیرة بن ابی‌‌العاص اموی]] [[جسد]] حمزه را مُثْله کرد<ref>النزاع و التخاصم، ص ۵۶.</ref>. پس از ناکامی [[نبرد]] [[احزاب]] (سال پنجم) به فرماندهی ابوسفیان،<ref>السیرة النبویه، ج ۳، ص ۷۰۱؛ التنبیه والاشراف، ص ۲۱۶.</ref> صلحی میان [[پیامبر]] {{صل}} و قریش در سال ششم، برقرار شد که ابوسفیان در آن نقشی آشکار داشت<ref> السیرة النبویه، ج ۳، ص ۳۱۵.</ref>. با [[پیمان شکنی]] قریش و تلاش‌های بی‌‌ثمر سرکرده آنان (ابوسفیان) برای [[تجدید پیمان]]، زمینه‌‌های [[فتح مکه]] فراهم و سرانجام آن [[شهر]] در سال هشتم گشوده شد<ref>السیرة النبویه، ج ۴، ص ۸۵۱.</ref>.

آنان [[پیامبر]] {{صل}} را در غزوه‌های بعدی ([[حُنین]]، [[طائف]] و [[تبوک]]) [[همراهی]] کردند، چنان که در [[نبرد]] حُنین (سال هشتم) پیامبر {{صل}} از [[غنایم]] ویژه آن به چند تن از بزرگان [[اموی]] ([[ابوسفیان]] و دو تن از پسرانش [[یزید]] و [[معاویه]]<ref>الطبقات، ج ۷، ص ۲۸۵.</ref>، [[طلیق بن سفیان]] و فرزندش [[حکیم بن طلیق]]<ref>النسب، ص ۲۰۱؛ جمهرة انساب العرب، ص ۷۹.</ref> و [[خالد بن اسید اموی]]) سهمی بخشید تا ایشان را به خویش متمایل سازد، از این رو آنان جزو "[[مؤلفة قلوبهم]]" قرار گرفتند<ref> المغازی، ج ۳، ص ۹۳۸؛ السیرة النبویه، ج ۴، ص ۴۸۸؛ تاریخ ابن خیاط، ص ۵۵.</ref>. در [[غزوه طائف]] (سال هشتم) نیز [[سعید بن سعید اموی]] که همراه پیامبر بود کشته شد<ref>السیرة النبویه، ج ۴، ص ۴۸۶؛ الارشاد، ج ۱، ص ۱۴۵.</ref>.

پیامبر اعظم {{صل}} در حالی از [[دنیا]] رفت که چند تن از [[امویان]] را [[کارگزار]] خود قرار داده بود؛ [[عتاب بن اسید]] در [[مکه]]<ref>تاریخ ابن خلدون، ج ۲، ص ۵۹ ـ ۶۰؛ الانساب ج ۱، ص ۱۵۹، تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۱۲۲.</ref>، [[عمرو بن سعید بن عاص]] در [[وادی القری]]<ref> فتوح البلدان، ج ۱، ص ۴۰؛ تاریخ دمشق، ج ۴۶، ص ۲۴ - ۲۵.</ref> و پسرانش [[ابان]] و [[خالد بن سعید]] در مناطقی از [[یمن]]<ref>انساب الاشراف، ج ۱، ص ۵۲۹؛ فتوح البلدان، ج ۱، ص ۸۲؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۱۲۲؛ تاریخ طبری ج ۲، ص ۱۹۹.</ref> یا [[بحرین]]<ref>البدایة والنهایه، ج ۵، ص ۲۷۶؛ ج ۷، ص ۲۷؛ النزاع والتخاصم، ص ۷۲؛ تاریخ دمشق، ج ۶، ص ۱۳۷.</ref> کارگزار بودند. ابوسفیان نیز [[مأمور]] جمع‌‌آوری [[خراج]] [[نجران]] بود<ref> انساب الاشراف، ج ۵، ص ۱۸؛ اسدالغابه، ج ۳، ص ۱۲؛ المحبر، ص ۱۲۶؛ فتوح البلدان، ج ۱، ص ۱۲۳.</ref>.

[[منابع اسلامی]] سخنانی از پیامبر {{صل}} درباره بنی‌‌امیه [[نقل]] کرده‌‌اند؛ از جمله آنکه آن [[حضرت]] فرمود: "وای بر بنی‌‌امیه"<ref>{{متن حدیث|وَيْلٌ لِبَنِي اُمَيَّةَ }}؛ اسد الغابه، ج ۲،ص ۴۶؛ تاریخ المدینه، ج ۲، ص ۶۰۰؛ ینابیع الموده، ج ۲، ص ۸۴؛ الاصابه، ج ۲، ص ۱۰۴.</ref>. نیز بنا به [[نقلی]] [[رسول خدا]] آنان را از بدترین و شرورترین [[قبایل عرب]]<ref>سبل الهدی ج ۱۰، ص ۱۲۳؛ ینابیع الموده، ج ۲، ص ۷۶؛ النصائح الکافیه، ص ۱۳۹.</ref> و دشمن‌‌ترین آنان نسبت به [[بنی هاشم]] معرفی کرد<ref>المستدرک، ج ۴، ص ۴۸۷؛ ینابیع الموده، ج ۲، ص ۴۶۹؛ سبل الهدی، ج ۱۰، ص ۱۵۲.</ref>. مشخص نیست [[نقل]] قول‌های یاد شده به چه دوره‌‌ای باز می‌‌گردد. چنانچه به پیش از [[پذیرش اسلام]] ایشان مربوط باشد، حکایت از [[دشمنی]] پیشین آنان با [[پیامبر]] دارد. شاید ناظر به وضعیت آنها پس از [[اسلام]] آوردنشان نباشد، به ویژه آنکه این چنین سخنانی برخلاف [[رفتار پیامبر]] با بنی‌‌امیه پس از [[فتح مکه]] است و می‌‌توانست بر دشمنی ایشان بیفزاید. احتمال آن نیز وجود دارد که این سخنان، [[پیشگویی]] پیامبرانه باشد و از اقدام‌های بعدی ایشان پرده بردارد، چنان که بیشتر [[محدثان]] و مورخان به این سخن رسول خدا اشاره دارند که فرمود: "هرگاه [[فرزندان]] [[ابو العاص]] (یا بنی‌‌امیه) به تعداد ۳۰ یا ۴۰ تن برسند، سرزمین‌های [[خدا]] را چون مِلْک شخصی زیر [[فرمان]] و [[بندگان خدا]] را چاکران و [[دین خدا]] را به دغل بازی خواهند گرفت».<ref>المستدرک، ج ۴، ص ۴۸۰؛ المعجم الصغیر، ج ۲، ص ۱۳۵؛ بحارالانوار، ج ۱۸، ص ۱۲۶.</ref><ref>[[سید محمود دشتی|دشتی]] و [[سید محمود سامانی|سامانی]]، [[بنی امیه (مقاله)| مقاله «بنی امیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۶.</ref>

== [[بنی امیه]] پس از پیامبر {{صل}} ==

بنی‌‌امیه در آغاز با [[جانشینی]] [[ابوبکر]] [[مخالفت]] کردند، از این رو [[ابوسفیان]] از [[امیر مؤمنان]]، [[امام علی]] {{ع}} خواست [[قیام]] کرده، از هواداری بنی‌‌امیه و [[قریش]] برخوردار شود؛ اما [[امام]] که از [[نیّت]] شوم او با خبر بود به سخن وی وقعی ننهاد<ref>انساب الاشراف، ج ۲، ص ۲۷۱؛ تاریخ طبری، ج ۲، ص ۲۳۷.</ref> در گزارشی دیگر آمده است که آنان پس از [[رحلت رسول خدا]] بر [[عثمان]] [[اجتماع]] کرده، چون از [[بیعت مردم]] با ابوبکر اطلاع یافتند، با او [[بیعت]] کردند<ref>الامامة والسیاسه، ج ۱، ص ۱۸؛ الاحتجاج، ج ۱، ص ۹۴.</ref> گویند: [[عمر]] که از [[نفوذ]] [[ابوسفیان]] می‌‌ترسید، خطر او را به [[ابوبکر]] گوشزد کرد. ابوبکر نیز با [[بخشش]] [[زکات]] جمع‌‌آوری شده به دست خود ابوسفیان به وی، [[دل]] بنی‌‌امیه را به دست آورد<ref>العقد الفرید، ج ۴، ص ۲۴۰؛ شرح نهج البلاغه، ج ۲، ص ۴۴.</ref> نیز بعدها احتمالا به‌کارگیری [[یزید بن ابی سفیان]] به عنوان [[فرمانده]] بخشی از [[سپاه مسلمانان]] در [[شامات]]<ref>فتوح‌‌البلدان، ج۱، ص ۱۲۹، ۱۳۴؛ تاریخ طبری، ج ۲، ص ۵۸۶.</ref> در [[سکوت]] بنی‌‌امیه بی‌‌تأثیر نبوده و آنان [[مصلحت]] را در [[همکاری]] با [[دستگاه خلافت]] تشخیص داده، به همکاری پرداختند. [[عثمان]] از دیگر بزرگان [[اموی]] است که در [[خلافت ابوبکر]]، به عنوان کاتب [[خلیفه]]، <ref>تاریخ دمشق، ج ۳۹، ص ۱۸۵؛ المحبر، ص ۳۷۷.</ref> پس از عمر، [[مقام]] دوم را در تشکیلات [[خلافت]] دارا بود.

موقعیت بنی‌‌امیه در دوره عمر نخست با [[امارت]] [[یزید بن ابی سفیان]] بر [[ولایت]] [[شام]] و پس از [[مرگ]] او در [[طاعون]] عمواس با امارت [[معاویه]] در شام، [[فلسطین]] و اجناد شام تثبیت شد.<ref>فتوح البلدان، ج ۱، ص ۱۶۶ ـ ۱۶۷؛ تاریخ دمشق، ج ۵۹، ص ۱۱۱.</ref> ابوسفیان نیز نزد عمر منزلتی خاص داشت و از معدود کسانی بود که می‌‌توانست بر فرش ویژه ای که برای [[خواص]] پهن می‌‌شد بنشیند.<ref>تاریخ دمشق، ج ۵۹، ص ۱۱۷.</ref> به‌کارگیری و توجه خاص عمر به معاویه موجب شد تا معاویه بعدها [[تسلط]] خود بر [[مردم]] را ناشی از منزلتش نزد عمر و عثمان معرفی کند.<ref>تاریخ دمشق، ج ۹، ص ۱۶۱.</ref>.

بنا به نوشته [[طه حسین]]، عمر در دوران خلافتش نتوانست یا نخواست با [[استبداد]] و فزونخواهی معاویه مقابله کند، از این رو زمینه را برای [[حکومت امویان]] فراهم ساخت.<ref>علی و فرزندان، ص ۵۵.</ref> در شورای عمر برای [[انتخاب خلیفه]] بعد از خویش، بنی‌‌امیه با جمع شدن دور عثمان و [[رقابت]] با [[بنی هاشم]] با افرادی چون [[عمار]] که از [[علی]] {{ع}} [[حمایت]] می‌‌کرد به بحث پرداخته، وی را [[دشنام]] دادند.<ref>البدء والتاریخ ج ۵، ص ۱۹۱؛ تاریخ طبری ج ۳، ص ۲۹۷.</ref> [[عبدالرحمن بن عوف زهری]] که به سبب [[خویشاوندی]] با [[عثمان]] ([[همسر]] [[خواهر]] وی بود) نقش زیادی در دستیابی وی به [[خلافت]] داشت، می‌‌گفت: عثمان عمید بنی‌‌امیه است.<ref>حیاة الامام حسین {{ع}}، ج ۱، ص ۳۱۴، ۳۲۰ ـ ۳۲۱.</ref> با روی کار آمدن عثمان، زمینه‌‌های انتقال [[قدرت]] به [[بنی امیه]] فراهم آمد. [[ابوسفیان]] نیز در همان نخستین روزهای [[خلافت عثمان]] به وی توصیه کرد که خلافت را همچون گوی به افراد بنی‌‌امیه پاس داده، نگذارد از این [[خاندان]] بیرون رود.<ref> الاغانی، ج ۶، ص ۳۵۶؛ النزاع والتخاصم، ص ۵۹.</ref> گفته شده که [[خلیفه دوم]] از [[تمایلات]] قبیله‌‌ای عثمان در [[هراس]] بود؛ اما عثمان بر خلاف شرط [[عمر]] در [[شورا]]، [[نزدیکان]] [[اموی]] خود را بر مناطق حساس و ثروتمند چون [[مصر]] و [[عراق]] به کار گمارد.<ref>تاریخ المدینه، ج ۳، ص ۱۰۹۵.</ref>

[[جرج جرداق]] در تعبیری کوتاه و کار آمد می‌‌گوید: در [[زمان]] عثمان، بنی امیه هم کلید [[بیت المال]] را در دست گرفتند و هم [[شمشیر]] [[سلطان]] را.<ref> الامام علی {{ع}} الصوت العدالة الانسانیه، ج ۱، ص ۱۸.</ref>عثمان به پشتوانه بنی‌‌امیه برخی [[صحابه]] گرانقدر چون [[ابوذر]]، [[عمار]] و [[ابن مسعود]] را آزرد.<ref> الامامة والسیاسه، ج ۱، ص ۵۱؛ تاریخ المدینه، ج ۳، ص ۱۰۹۹.</ref> در نتیجه، عملکرد نامناسب آنان، موجی از [[نارضایتی]] را در میان [[مسلمانان]] فراهم آورده و موجب [[قیام]] در برابر عثمان شد.

برخلاف [[معاویه]] که در ماجرای محاصره عثمان هیچ [[اقدام]] مؤثری در حمایت از وی نکرد،<ref>الجمل، ص ۷۳.</ref> [[امویان]] ساکن در [[مدینه]] از عثمان حمایت کردند و با طولانی شدن محاصره، امویان [[تصمیم]] گرفتند عثمان را شبانه به [[مکه]] بفرستند؛ اما نقشه آنان با [[آگاهی]] قیام کنندگان خنثا شد.<ref> الجمل، ۷۵.</ref> امویان مدینه پس از [[قتل عثمان]]، از [[ترس]] به [[ام حبیبه دختر ابوسفیان]] و [[همسر رسول خدا]] [[پناه]] برده، نزد او پنهان شدند <ref> الغدیر، ج ۹، ص ۱۹۸.</ref> و پس از آن به [[شام]]<ref>تاریخ ابن خلدون، ج ۲، ص ۱۵۱؛ تاریخ طبری، ج ۲، ص ۶۹۸.</ref> یا [[مکه]] گریختند <ref>تاریخ طبری، ج ۲، ص ۷۰۰؛ تجارب الامم، ج ۱، ص ۴۶۹.</ref><ref>[[سید محمود دشتی|دشتی]] و [[سید محمود سامانی|سامانی]]، [[بنی امیه (مقاله)| مقاله «بنی امیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۶.</ref>

== [[بنی امیه]] و [[امام علی]] {{ع}} ==

در جریان [[بیعت مردم]] با [[امیر مؤمنان]] {{ع}} چهره‌‌های مشهور [[اموی]]، چون [[مروان]]، [[سعید بن عاص]]، [[ولید بن عقبه]] و [[معاویه]]،<ref>تاریخ طبری ج ۳، ص ۷. </ref> نخست از [[بیعت]] آن [[حضرت]] سر باز زدند. نیز به [[پیروی]] از ایشان برخی [[صحابه]] [[دوستدار]] [[عثمان]] چون [[حسان بن ثابت]] شاعر و [[نعمان بن بشیر]] که هر دو ازانصار بودند، ازبیعت با آن حضرت خودداری کردند،<ref>البدء والتاریخ، ج ۵، ص ۲۰۹؛ تاریخ مختصر الدول، ص ۱۰۵.</ref> آنگاه [[امویان]] در [[مکّه]] نزد عامل عثمان، [[عبدالله حضرمی]] (حلیف بنی عبد شمس) جمع شدند و با آمدن [[عبدالله بن عامر]] از [[بصره]] که از سوی عثمان [[والی]] آن [[شهر]] بود، به [[خونخواهی عثمان]] برخاسته،<ref>تاریخ طبری، ج ۳، ص ۷.</ref> با [[عایشه]] همراه شدند و [[جنگ جمل]] را به [[راه]] انداختند.

در [[نبرد جمل]] برخی از بنی‌‌امیه [[سوگند]] یاد کردند که امام علی {{ع}} را به [[شهادت]] برسانند؛ لکن نتوانستند.<ref>تاریخ طبری، ج ۴، ص ۱۲.</ref> با پایان یافتن [[نبرد]]، [[امیر مؤمنان]]، [[امام علی]] {{ع}} [[فرمان]] [[عفو عمومی]] صادر کرد و حتی [[مروان بن حکم]] اموی را که [[مشاور]] و داماد عثمان و از نقش آفرینان در [[جمل]] بود بخشید و از [[آینده]] [[حکومت]] کوتاه مدت وی خبر داد.<ref>نهج البلاغه، خطبه ۷۲.</ref> پس از آن برخی امویان به معاویه در شام پیوستند و او را در اقداماتش بر ضدّ [[امام]] از جمله در [[جنگ صفین]] [[یاری]] کردند.<ref>مروج الذهب، ج ۲، ص ۳۸۸.</ref> امویان به خونخواهی عثمان [[پرچم]] [[طغیان]] را برافراشته، [[مشکلات]] بسیاری برای حکومت نوپای امام ایجاد کردند.

[[امیرمؤمنان]]، [[امام علی]] {{ع}} مخوف‌‌ترین فتنه‌‌ها را [[فتنه]] بنی‌‌امیه دانست که همه جا را فرا خواهد گرفت و تنها [[اهل]] [[بصیرت]] از آن [[رهایی]] خواهند یافت.<ref>کنزالعمال، ج ۱۱، ص ۳۶۴؛ الغارات، ص ۳۳.</ref> و نیز فرمود: برای هر امتی آفتی است و آفت این [[امت]] بنی‌‌امیه هستند.<ref>کنز العمال، ج ۱۱، ص ۳۶۴؛ شرح الاخبار، ج ۲، ص ۵۲۹.</ref>آن [[حضرت]] [[اسلام]] بنی‌‌امیه را تنها بر اساس [[مصلحت]] می‌‌دانست <ref>نهج البلاغه، نامه ۴۵۴.</ref> و در معرفی [[بنی امیه]] از آنان با تعبیر انکر و امکر وافجر <ref>المنمق، ص ۴۱؛ العقد الفرید، ج ۳، ص ۳۱۵؛ النزاع والتخاصم، ص ۷۰.</ref> یاد کرد. نیز آن حضرت در نامه‌‌ای به [[معاویه]] فضیحت‌های بنی‌‌امیه را برشمرد.<ref>نهج البلاغه، نامه ۲۸.</ref> اندکی [[پس از شهادت امام علی]] {{ع}} و در پی [[صلح امام حسن]] {{ع}} با معاویه، [[حکومت]] بر [[جامعه اسلامی]] به [[معاویة بن ابی سفیان]] رسید. وی [[پیروان]] [[علی]] {{ع}} را تحت فشار شدید گذاشت. قطع دست و پا، [[مصادره]] [[اموال]]، ویرانی خانه‌‌ها <ref>شرح نهج البلاغه، ج ۱۱، ص ۴۴.</ref> و قطع [[حقوق]] از [[بیت المال]] از جمله آنهاست. نیز از دوره [[خلافت]] معاویه و بنا به [[دستور]] او [[امیر مؤمنان]] {{ع}} بر [[منبرها]] و در خطبه‌‌ها [[لعن]] می‌‌شد.<ref>تاریخ الخلفاء، ص ۲۴۳؛ العقد الفرید، ج ۲، ص ۴۶۶؛ ینابیع الموده، ج ۱، ص ۴۴۸.</ref> [[مردم]] از [[ترس]] وی فرزندانشان را «علی» نمی‌‌نامیدند <ref>شذرات الذهب، ج ۱، ص ۱۴۸.</ref> و حتی گفته شده که اگر فردی [[نام علی]] می‌‌داشت کشته می‌‌شد.<ref>ینابیع‌‌الموده، ج ۱، ص ۴۴۸؛ تاریخ الاسلام، ج ۷، ص ۴۲۷.</ref> [[امویان]] کشنده [[امام حسن]] و [[امام حسین]] ({{ع}}) و بسیاری از [[بنی هاشم]] و [[شیعیان]] بودند. از نظر [[سیاسی]] این [[تقابل]]، ریشه در تقابل بنی‌‌امیه با بنی‌‌هاشم در دوره جاهلی‌‌داشت.

گسترش [[فتوحات]] از دیگر [[ویژگی‌های حکومت]] [[امویان]] است که در دوره حکومت [[ولید بن عبد الملک]]، [[مسلمانان]] در [[شرق]] به سرداری [[قتیبة بن مسلم باهلی]] در [[آسیای مرکزی]] بر قبایلی از ترکان چیره شده، مناطق وسیعی را [[فتح]] کردند.<ref>تاریخ ابن خیاط، ص ۲۲۵، ۲۳۲؛ مشاهیر علماء الامصار، ص ۲۳۸؛ الثقات، ج ۷، ص ۳۶۶.</ref> در [[غرب]] نیز به [[اندلس]] [[راه]] یافتند و به این ترتیب عصر طلایی فتوحات در این دوره رقم خورد و به اوج رسید. فتوحات و [[تسخیر]] [[شهرها]] جنبه «فی سبیل‌‌الله» نداشت و با [[غارت]] و [[کشتار]] همراه بود و به قول [[احمد]] [[امین]] نتیجه آنها جز برده بردن و برده نگهداشتن نبود.<ref>ضحی الاسلام، ص ۱۱۸.</ref> حکومت امویان تا [[سال ۱۳۲ هجری]] حدود ۹۰ سال ادامه یافت.<ref>مروج الذهب، ج ۳، ص ۲۳۴؛ نهایة الارب، ج ۲۱، ص ۵۳۹.</ref> در این مدت ۱۴ تن از امویان به حکومت رسیدند که از میان ایشان [[معاویه]]، [[عبدالملک بن مروان]]، [[هشام ‌‌بن‌‌ عبدالملک]] به جهت طولانی بودن حکومتشان (هریک به مدت حدود ۲۰ سال)<ref>اخبارالطوال، ص ۳۲۵، ۳۴۶؛ مروج‌‌الذهب، ج ۳، ص ۱۲، ۱۰۵، ۲۲۸.</ref> و [[عمر‌‌ بن‌‌ عبدالعزیز]] بر اثر در پیش گرفتن سیاست‌های متفاوت از دیگر [[حکمرانان]] بنی‌‌امیه، و عدم [[لعن امام علی]] {{ع}} و بازگرداندن [[فدک]] به [[فرزندان فاطمه]] {{س}}<ref>مروج الذهب، ج ۳، ص ۲۰۵؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۳۰۵ ـ ۳۰۶.</ref> و برخی [[اصلاحات]] از بقیه مشهورترند.

[[حکومت امویان]]، از آغاز با چالش‌هایی رو به رو شد. [[علویان]] و هواداران ایشان، [[خوارج]] و [[عباسیان]] هریک جنبش‌هایی را برضد بنی‌‌امیه به [[راه]] انداختند. [[قیام]] [[حجر بن عدی]] (در دوران [[معاویه]])، قیام‌های [[امام حسین]] {{ع}}، [[ابن‌‌زبیر]]، [[مختار]]، [[توابین]]، [[زید بن علی]]، [[یحیی بن زید]]، [[عبدالله بن معاویه]] و قیام‌های متعدد خوارج از جمله آنهاست. در نهایت، [[نهضت]] عباسیان با تکیه بر قوای [[خراسانی]] و با [[شعار]] {{عربی|" اَلرِّضَا مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ "}} تومار حکومت امویان را به [[سال ۱۳۲ هجری]] [[درهم]] پیچید.

با [[سقوط]] [[حکومت اموی]]، کسان بسیاری از [[بنی امیه]] به دست عباسیان کشته شدند <ref>الامامة والسیاسه، ج ۲، ص ۱۶۶ ـ ۱۶۸؛ المحبر، ۴۸۵؛ الاغانی، ج ۴، ص ۳۴۳ ـ ۳۵۱.</ref> و یکی از [[امویان]] به [[اندلس]] که حدود ۳۰ سال قبل [[فتح]] شده بود گریخت و در آنجا [[حکومتی]] تأسیس کرد که به حکومت امویان اندلس [[شهرت]] یافت و حدود سه قرن دوام آورد <ref>التنبیه والاشراف، ص ۲۸۵.</ref><ref>[[سید محمود دشتی|دشتی]] و [[سید محمود سامانی|سامانی]]، [[بنی امیه (مقاله)| مقاله «بنی امیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۶.</ref>

== بنی امیه در [[شأن نزول]] [[آیات]] ==

میان بنی‌‌امیه و [[بنی هاشم]] از جمله شخص [[پیامبر اسلام]] {{صل}} [[دشمنی]] دیرینه‌‌ای وجود داشت. این [[دشمنی]] تقریباً در تمام طول مدت ۲۳ سال [[رسالت پیامبر اسلام]] {{صل}} قبل و بعد از [[هجرت]] ادامه داشت و موضع‌‌گیریهای افراد [[طایفه بنی امیه]] در برابر [[قرآن کریم]] و پیامبر اسلام {{صل}} موجب [[نزول]] آیاتی از قرآن کریم درباره آنها شد. از آنجا که نزد [[خدای متعال]] و قرآن کریم [[رفتار]] [[انسان‌ها]] اهمیت دارد نه نام و نَسَب و امور غیر اختیاری آنها، در هیچ آیه‌‌ای از [[قرآن کریم]] به طور رسمی و صریح نامی از [[طایفه]] بنی‌‌امیه نیامده است، چنان که از هیچ [[قبیله]] و طایفه دیگری نیز با نام یاد نشده است، بلکه همچون سایر موارد در این [[آیات]] بر اوصاف، [[رفتار]] و [[کردار]] [[نادرست]] آنان تأکید شده است. به طور کلی آیات نازل شده درباره بنی‌‌امیه را در ۴ دسته می‌‌توان جای داد:

دسته نخست آیاتی است که درباره [[مشرکان]] [[مکه]] نازل شده و در برابر آنان موضع‌‌گیری می‌‌کند که هر یک از افراد و گروه‌های [[مشرک]]، از جمله [[بنی امیه]] با توجه به نقش خود در رویارویی با [[پیامبر]] {{صل}} مصداقی از مفهوم کلی [[آیه]] به شمار می‌‌آیند.

#{{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْرًا وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ}}<ref>«آیا در (کار) کسانی که ناسپاسی را جایگزین نعمت خداوند کردند و قوم خود را به «سرای نابودی» درآوردند ننگریسته‌ای؟» سوره ابراهیم، آیه ۲۸.</ref> افراد مورد اشاره آیه یعنی کسانی که [[نعمت]] [[خدا]] را به [[کفران]] بدل کردند و [[قوم]] خود را به سرای نیستی و [[هلاکت]] کشاندند، مطابق برخی نقل‌ها و دیدگاه‌ها بنی امیه و بنی مغیره‌‌اند که فاجرترین طوایف از قبیله بزرگ قریش‌اند.<ref> التکمیل والاتمام، ص ۲۱۰.</ref> برخی نیز مقصود از آن را کشته شدگان از مشرکان در [[جنگ بدر]] یا مشرکان [[اهل مکه]] دانسته‌‌اند<ref>التکمیل والاتمام، ص ۲۱۳.</ref> که البته [[آیه شریفه]] مکی و [[نزول]] آن قبل از [[جنگ بدر]] بوده است <ref>لباب النقول، ص ۱۷۱.</ref> در روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} نیز ضمن تأکید بر اینکه این آیه شریفه به دو گروه فاجرتر [[قریش]] {{متن حدیث| اَلْأَفْجَرَانِ مِنْ قُرَيْشٍ }} اشاره دارد، [[حضرت]] [[سوگند]] یاد می‌‌کنند که مقصود آیه شریفه همه ([[مشرکان]]) قریش‌اند و [[خدای متعال]] به پیامبرش خطاب کرد که من قریش را بر سایر [[عرب]] [[برتری]] دادم و نعمتم را بر آنان کامل کردم و رسولم را به سوی آنان فرستادم؛ ولی آنان [[نعمت]] مرا به [[کفران]] تبدیل کرده، [[قوم]] خود را به سرای [[هلاکت]] کشاندند؛<ref> الکافی، ج ۸، ص ۱۰۳.</ref> همچنین مقصود از [[کفران نعمت]] [[خدا]] در اینجا [[کفر]] ورزیدن بنی‌‌امیّه به [[محمد]] و [[اهل‌‌ بیت]]اوست.<ref>المناقب، ج ۳، ص ۱۲۰.</ref>  

#{{متن قرآن|جُنْدٌ مَا هُنَالِكَ مَهْزُومٌ مِنَ الْأَحْزَابِ}}<ref>«اینان در آنجا سپاهی اندک از دسته‌های شکست خورده‌اند» سوره ص، آیه ۱۱.</ref> [[ابن سلام]] [[روایت]] کرده است که این [[آیه]] درباره [[بنی امیه]]، [[بنی مغیره]]، و [[آل ابی طلحه بن عبدالعزی]] نازل شده است، زیرا آن سه [[طایفه]] در برابر [[پیامبر اسلام]] {{صل}} به یکدیگر پیوستند و همدیگر را [[پشتیبانی]] کردند.<ref> التکمیل والاتمام، ۳۴۲.</ref>  

# در آیه {{متن قرآن|إِنَّمَا الصَّدَقَاتُ لِلْفُقَرَاءِ وَالْمَسَاكِينِ وَالْعَامِلِينَ عَلَيْهَا وَالْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَفِي الرِّقَابِ وَالْغَارِمِينَ وَفِي سَبِيلِ اللَّهِ وَابْنِ السَّبِيلِ فَرِيضَةً مِنَ اللَّهِ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ}}<ref>«زکات، تنها از آن تهیدستان و بیچارگان و مأموران (دریافت) آنها و دلجویی‌شدگان و در راه (آزادی) بردگان و از آن وامداران و (هزینه) در راه خداوند و از آن در راه‌ماندگان است که از سوی خداوند واجب گردیده است و خداوند دانایی فرزانه است» سوره توبه، آیه ۶۰.</ref> یکی از گروههایی که [[زکات]] به آنها پرداخت می‌‌شود {{متن قرآن|الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ}} معرفی شده‌‌اند. [[تألیف قلوب]] شدگان کسانی بودند که رسول‌‌خدا {{صل}} بخشی از [[اموال زکات]] و [[غنایم]] [[جنگی]] را به آنان می‌‌بخشید تا آنان را با [[مسلمانان]] و [[دین اسلام]] [[الفت]] دهد. تألیف شدگان عمدتاً از مشرکان [[مکه]] بودند که پس از [[فتح مکه]] به ناچار [[مسلمان]] شده بودند. از جمله کسانی که [[رسول خدا]] {{صل}} از [[مال]] [[زکات]] به آنان پرداخته بود مردانی از بنی امیه همچون [[ابوسفیان]] بودند<ref>جامع البیان، مج ۶، ج ۱۰، ص ۲۰۷.</ref> که بعدها در [[تاریخ اسلام]] گاه از این امر برای [[تحقیر]] آنان استفاده می‌‌شد.<ref>اخبار الطوال، ص ۱۶۴؛ معجم رجال الحدیث، ج ۸، ص ۲۲۸.</ref>

دسته دوم آیاتی است که درباره برخی افراد از [[طایفه بنی امیه]] نازل شده و در [[روایات]] [[اسباب نزول]] آن افراد خاص معرفی شده‌‌اند. از جمله این افراد، [[ابوسفیان بن حرب]]، بزرگ بنی‌‌امیه در دوران [[رسالت پیامبر]] اکرم {{صل}} است. [[مفسران]] در [[سبب نزول]] بالغ بر ۲۵ [[آیه]] از او یاد کرده‌‌اند که در همه موارد بر نقش منفی وی در برابر [[پیامبر]] تأکید شده‌‌است. به همین گونه درباره سایر افراد سرشناس [[بنی امیه]] همچون [[حکم بن ابی عاص]] آیاتی از [[قرآن کریم]] نازل شده است.<ref> مجمع البیان، ج ۷، ص ۲۳۶؛ بحارالانوار، ج ۱۸، ص ۶۳.</ref> این در حالی است که تقریباً هیچ آیه‌‌ای در [[مدح]] بنی امیه یا یکی از افراد این [[طایفه]] نازل نشده و این نشان می‌‌دهد که طایفه بنی امیه یکدستی و [[همبستگی]] خود را در [[دشمنی]] با [[پیامبر اکرم]] {{صل}} تا پایان [[حفظ]] کرده و در روایات بدترین طایفه [[عرب]] خوانده شده‌‌اند.<ref> سبل الهدی، ج ۱۰، ص ۱۲۳؛ مسند ابی یعلی، ج ۱۲، ص ۱۹۸.</ref>

# [[شیعه]] و [[سنی]] روایات متعددی را با طرق مختلف در ذیل آیه {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که با تو گفتیم: پروردگارت به مردم چیرگی دارد و خوابی که ما به تو نمایاندیم و درخت لعنت شده در قرآن را جز برای آزمون مردم قرار ندادیم و آنان را بیم می‌دهیم اما جز سرکشی بزرگ، به آنان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۶۰.</ref>. [[نقل]] کرده‌‌اند که [[نزول]] این آیه را درباره بنی‌‌امیه می‌‌داند. در همین خصوص از [[سعید بن مسیّب]] نقل شده است که گفت: [[رسول خدا]] {{صل}} در [[خواب]] بنی امیه را دید که همچون میمون‌هایی از منبرش بالا می‌‌روند و از آن منظره دلگیر و [[اندوهگین]] شد. [[خداوند]] به او [[وحی]] کرد که آنچه به بنی امیه می‌‌دهم فقط از [[دنیا]] و در دنیاست و آنان از [[آخرت]] بهره‌‌ای ندارند. از این وحی چشم رسول خدا {{صل}} روشن شد و شادمان گشت و آن، رؤیای پیامبر در این [[آیه شریفه]] است<ref> التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص ۲۳۶ ـ ۲۳۷.</ref>

این [[روایت]] در سایر منابع نیز به همین صورت و گاه با اندکی [[اختلاف]] [[نقل]] شده است؛<ref> الدرالمنثور، ج ۵، ص ۳۰۸ ـ ۳۱۰.</ref> در برخی منابع [[شیعی]] آمده است که [[رسول خدا]] {{صل}} در [[خواب]] بوزینه‌‌هایی را دید که از منبرش بالا می‌‌روند و آن بوزینگان [[بنی امیه]] بودند. [[پیامبر]] از این منظره به شدت [[اندوهگین]] شد، و در پی این رؤیا [[آیه]] فوق نازل شد مبنی بر اینکه آنچه رخ می‌‌دهد بلایی است که مردم در آن سرگردان می‌‌شوند و بنی امیه نیز شجره ملعونه‌‌اند که هیچ ثمر و خیری ندارند.<ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص ۲۱؛ تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۲۹۷ ـ ۲۹۸.</ref>.

در روایت [[طبری]] بدون تصریح به نام بنی امیه ـ که احتمالا برخی راویان آن را انداخته‌‌اند ـ چنین آمده است: رسول خدا {{صل}} بنوفلان را در خواب دید که همچون بوزینه از منبرش بالا می‌‌روند، و از آن رؤیا ناراحت شد و دیگر کسی آن [[حضرت]] را تا [[رحلت]] خندان ندید و [[خداوند]] آیه {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که با تو گفتیم: پروردگارت به مردم چیرگی دارد و خوابی که ما به تو نمایاندیم و درخت لعنت شده در قرآن را جز برای آزمون مردم قرار ندادیم و آنان را بیم می‌دهیم اما جز سرکشی بزرگ، به آنان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۶۰.</ref> را در همین باره نازل کرد.<ref>جامع البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۱۴۱.</ref> از این [[روایات]] برمی‌‌آید که ماجرای رؤیای رسول خدا {{صل}} [[سبب نزول]] آیه {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که با تو گفتیم: پروردگارت به مردم چیرگی دارد و خوابی که ما به تو نمایاندیم و درخت لعنت شده در قرآن را جز برای آزمون مردم قرار ندادیم و آنان را بیم می‌دهیم اما جز سرکشی بزرگ، به آنان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۶۰.</ref> بوده است و می‌‌دانیم که [[سوره اسراء]] مکی بوده، در حدودسال دهم یا دوازدهم [[بعثت]]، مقارن با [[معراج]] [[پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} نازل شده است،<ref>روح المعانی، مج ۹، ج ۱۵، ص ۹؛ التفسیر الحدیث، ج ۲، ص ۸۲ به بعد.</ref> بر همین اساس در باب رابطه سبب نزول بیان شده با [[آیه شریفه]] که مکی است دو ناسازگاری عمده وجود دارد: نخست آنکه اگر مطابق آنچه در برخی روایات آمده که رسول خدا پس از آن [[رؤیا]] تا [[زمان]] [[رحلت]] خندان دیده نشد، رؤیای [[پیامبر]] در سال‌های آخر [[عمر]] [[شریف]] آن [[حضرت]] رخ داده باشد، آن رویا نمی‌‌تواند [[سبب نزول]] برای این [[آیه]] مکی باشد و اگر رؤیای آن حضرت مربوط به دوران [[مکه]] و زمان [[نزول]] [[سوره اسراء]] باشد، در آن زمان رسول‌‌خدا {{صل}} منبری نداشته تا ـ مطابق برخی [[روایات]] ـ بنی‌‌امیه را بر [[منبر]] خود ببیند.<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص ۲۳۶.</ref>

برخی از این اشکال پاسخ داده‌‌اند که ممکن است [[رسول خدا]] {{صل}} در مکه [[خواب]] دیده است که در [[مدینه]] حضور دارد و منبری دارد که [[بنی امیه]] از آن بالا می‌‌روند؛<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص ۲۳۶.</ref> اما اینکه گفته شود آیه {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که با تو گفتیم: پروردگارت به مردم چیرگی دارد و خوابی که ما به تو نمایاندیم و درخت لعنت شده در قرآن را جز برای آزمون مردم قرار ندادیم و آنان را بیم می‌دهیم اما جز سرکشی بزرگ، به آنان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۶۰.</ref> استثنائاً در مدینه نازل شده و سپس در [[سوره]] مکی] [[اسراء]] [قرار گرفته است قائلی ندارد.<ref> التفسیر الکبیر، ج ۷، ص ۳۶۱.</ref>  

ناسازگاری دوم این است که برخی [[مفسران]] مانند [[طبری]] و [[فخر رازی]] مقصود از رؤیای مورد اشاره در این [[آیه شریفه]] را متناسب با [[سیاق]] و موضوع سوره، [[رؤیت]] نشانه‌‌های [[الهی]] و عبرت‌هایی دانسته‌‌اند که رسول خدا {{صل}} در وقت [[سیر]] شبانه خود از مکه به [[بیت المقدس]] و در [[شب معراج]] [[مشاهده]] کرده است. در این [[تفسیر]] [[رؤیا]] به معنای رؤیت و مشاهده و نه خواب دیدن تفسیر شده است؛<ref>جامع‌‌البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۱۴۱؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص ۲۳۶.</ref> اما روشن است که این صرف ادعاست و شاهدی از لغت آن را [[تأیید]] نمی‌‌کند که رؤیا مصدر و به معنای رؤیت یا رؤیت در شب‌‌باشد.<ref>المیزان، ج ۱۳، ص ۱۴۱.</ref>

در [[ارتباط]] با رؤیای پیامبر و [[نزول آیه]] درباره آن، [[روایت]] دیگری [[نقل]] شده است که در آن [[امام حسن]] {{ع}} نزول دو [[سوره کوثر]] و [[قدر]] را نیز در همین مورد دانسته‌‌اند. در روایتی به نقل [[عیسی بن مازن]] آمده است که پس از [[صلح]] [[امام مجتبی]] {{ع}} با [[معاویه]]، فردی ضمن [[اهانت]] به [[امام]]، آن [[حضرت]] را نسبت به [[صلح]] و [[بیعت]] با معاویه [[نکوهش]] می‌‌کند؛ اما امام {{ع}} در مقابل می‌‌فرماید: مرا نکوهش مکن. همانا در [[رؤیا]] به [[پیامبر]] {{صل}} نشان داده شد که [[بنی امیه]] بر منبرش قرار گرفته‌‌اند. [[رسول خدا]] از آن منظره [[اندوهگین]] شد و [[خداوند]] برای تسلّی پیامبرش این [[آیات]] را نازل کرد: {{متن قرآن|إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ وَمَا أَدْرَاكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ }}<ref>«ما آن (قرآن) را در شب قدر فرو فرستادیم و تو چه می‌دانی شب قدر چیست؟ شب قدر از هزار ماه بهتر است» سوره قدر، آیه ۱-۳.</ref> مقصود این است که [[شب]] قدری که به پیامبر {{صل}} داده شده است از ۱۰۰۰ ماه که بنی امیه بعد از رسول خدا [[حکومت]] و [[پادشاهی]] می‌‌کنند برتر‌‌ است.<ref>تفسیر ابن کثیر، ج ۴، ص ۵۶۶؛ شواهد التنزیل، ج ۲، ص ۴۵۸؛ اسدالغابه، ج ۲، ص ۱۹.</ref>

در روایتی مشابه افزون بر آیات [[سوره قدر]]، امام {{ع}} [[نزول]] آیات [[سوره کوثر]] را نیز درباره رؤیای پیامبر {{صل}} معرفی می‌‌کند. سپس [[راوی]] ([[قاسم]]) می‌‌گوید که ما مدت [[فرمانروایی]] بنی‌‌امیه را [[محاسبه]] کردیم و معلوم شد که آن ۱۰۰۰ ماه بدون یک [[روز]] [[کاستی]] یا فزونی بوده است.<ref>جامع البیان، مج ۱۵، ج ۳۰، ص ۳۳۰؛ البدایة والنهایه، ج ۶، ص ۱۸۲.</ref> اما با توجه به [[سیاق]] سوره قدر که درباره [[نزول قرآن]] در [[شب قدر]] و [[فضیلت]] و برخی دیگر از ویژگی‌های آن نازل شده است همچنین با توجه به سبب نزول‌های مشهورتری که درباره سوره کوثر [[نقل]] شده است،<ref>اسباب النزول، ص ۴۰۴؛ مجمع‌‌البیان، ج ۱۰، ص ۸۳۶.</ref>  

[[روایت]] [[امام ‌‌حسن]] {{ع}} درباره [[سبب نزول]] این دو [[سوره]] را باید [[شأن نزول]] آن یا [[تفسیر]] آیه <ref>ر. ک: الاتقان، ج ۱، ص ۷۴ ـ ۷۶.</ref> دانست که در منابع [[شیعی]] از آن به [[تأویل]] و گاه [[تفسیر باطنی]] [[آیه]] یاد می‌‌شود <ref>ر. ک: التفسیر والمفسرون، ج ۱، ص ۲۴ ـ ۲۷.</ref> و این‌‌گونه تأویل‌ها نوعی توسعه در معنا و مصداق [[آیات شریفه]] به شمار می‌‌آید؛ همچنین مقصود از [[شجره ملعونه]] در ادامه [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که با تو گفتیم: پروردگارت به مردم چیرگی دارد و خوابی که ما به تو نمایاندیم و درخت لعنت شده در قرآن را جز برای آزمون مردم قرار ندادیم و آنان را بیم می‌دهیم اما جز سرکشی بزرگ، به آنان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۶۰.</ref> در برخی [[روایات تفسیری]]، بنی‌‌امیه معرفی شده است.<ref>مجمع البیان، ج ۶، ص ۶۵۴.</ref> در روایتی از [[عایشه]] آمده است که وی به [[مروان بن حکم]] ـ از [[بنی امیه]] ـ گفت: از [[رسول خدا]] شنیدم که درباره تو و جد تو می‌‌گفت: شجره ملعونه در [[قرآن کریم]] شما هستید.<ref>الدرالمنثور، ج ۵، ص ۳۱۰.</ref>

[[علامه طباطبایی]] در [[تفسیر قرآن به قرآن]] و با توجه به [[سیاق]] [[آیه شریفه]] و فارغ از [[روایات]]، از این آیه شریفه، [[تفسیری]] کاملا منطبق بر بنی امیه ارائه داده است و مقصود از شجره ملعونه را نه درختی خاص مانند درخت زقّوم <ref>جامع‌‌البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۱۴۳.</ref> بلکه گروهی که نَسَب به شخصی واحد می‌‌برند و از یک ریشه نشئت گرفته‌‌اند دانسته است؛<ref>ر. ک: المیزان، ج ۱۳، ص ۱۳۶ ـ ۱۳۹.</ref> اما حتّی با فرض اینکه رؤیای مورد اشاره دراین آیه شریفه که از [[آیات]] [[مکی]] [[قرآن]] است قصه مشهور پیشین نباشد، این [[اطمینان]] وجود دارد که آیه {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که با تو گفتیم: پروردگارت به مردم چیرگی دارد و خوابی که ما به تو نمایاندیم و درخت لعنت شده در قرآن را جز برای آزمون مردم قرار ندادیم و آنان را بیم می‌دهیم اما جز سرکشی بزرگ، به آنان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۶۰.</ref> بر بنی‌‌امیه منطبق است و بر اساس روایات متعددی که در این زمینه وجود دارد به احتمال فراوان [[پیامبر اسلام]] {{صل}} این [[رؤیا]] را در اواخر [[عهد]] [[مدینه]] دیده است و پس از [[نقل]] آن، آیه شریفه مورد بحث را [[تلاوت]] کرده و با ایجاد پیوند میان آن رؤیا و این آیه [[اصحاب]] خود را به [[فتنه]] و بلای بزرگ بنی‌‌امیه که [[مردم]] خود زمینه ساز آن خواهند بود توجه داده و بنی‌‌امیه را شجره ملعونه و بی‌‌خیر و ثمری معرفی کرده است که در [[آینده]]، [[حکومت]] بر [[مسلمانان]] را به چنگ آورده، جز [[شر]] و فتنه برای [[مسلمانان]] اثری نخواهند داشت.

دسته چهارم که نسبت به سه دسته پیشین از شمار بیشتری برخوردار است آیاتی است که در [[روایات]] ما [[نزول]] آنها در [[شأن]] [[بنی امیه]] دانسته شده است، در حالی که بنی‌‌امیه [[سبب نزول]] آن [[آیات]] نبوده‌‌اند. در [[حقیقت]] این بخش از آیات بر بنی‌‌امیه پس از عصر [[نزول قرآن]] و به طور روشن پس از [[شهادت امیر مؤمنان]]، [[علی]] {{ع}} که [[حکومت]] بر [[جامعه اسلامی]] را به چنگ آوردند [[تطبیق]] شده است، بنابراین با توجه به تفاوتی که برخی از [[دانشمندان]] میان سبب نزول و [[شأن نزول]] بیان کرده‌‌اند<ref>ر. ک: علوم قرآنی، ص ۱۰۰.</ref> باید بنی امیه را شأن نزول این آیات دانست و نه سبب نزول آنها، یا مطابق اصطلاح برخی [[مفسران]] این گونه روایات را از باب [[جری و تطبیق]] دانست<ref>قرآن در اسلام، ص ۵۰.</ref> که بنی امیه از مصادیق آشکار و روشن آن آیات شمرده شده‌‌اند، چنان که می‌‌توان تطبیق آن آیات بر بنی‌‌امیه از سوی [[معصومان]] را از نوع [[تأویل]] و [[تفسیر باطنی]] آن آیات نیز تلقی کرد. مؤید این دیدگاه آن است که بخش عمده این روایات از [[امام ‌‌باقر]] و [[امام صادق]] ({{ع}}) یعنی در فاصله سالهای ۹۴ ـ ۱۵۱ قمری صادر و [[نقل]] شده است؛ دوره‌‌ای که به تدریج [[خلافت امویان]] رو به افول نهاد و [[عباسیان]] به جای آنان به [[قدرت]] و [[خلافت]] رسیدند.

نگاهی کلی به این روایات ـ با قطع نظر از [[ضعف سند]] احتمالی برخی از آنها ـ نشان می‌‌دهد که [[امام باقر]] و [[امام صادق]] {{ع}} در دوران خلافت و [[حکومت امویان]] در فرصتی مناسب [[تفسیری]] منطبق با عصر خود، و به عبارت دیگر تحلیلی از [[حیات سیاسی]] و [[اجتماعی]] [[امویان]]، به [[مردم]] ارائه می‌‌دهند و در کنار آن [[جایگاه]] و [[منزلت]] خود (بنی‌‌هاشم و در رأس آنان [[علویان]]) را برای آنان بیان کرده، نقش [[اهل بیت پیامبر]] را در [[هدایت]] [[جامعه]] و نیز [[حق]] [[غصب]] شده آنان را مورد تأکید قرار می‌‌دهند؛ همچنین برخی از این [[روایات]] پیش‌‌بینی روشنی از فرجام [[امویان]] و [[امید]] به آینده‌‌ای روشن و به دور از [[خفقان]] تحمیلی از سوی امویان بر [[مردم]] و به ویژه [[علویان]] ارائه می‌‌دهد. در این روایات این [[اندیشه]] به روشنی [[القا]] شده است که دلالت [[آیات قرآن کریم]] محدود به [[ظواهر]] و مصادیق [[صدر اسلام]] ـ که احتمالا ازسوی [[دستگاه خلافت]] [[ترویج]] می‌‌شده و با [[تأویل]] و توجیه [[خلفا]] را [[جانشینان]] بر [[حق]] [[رسول خدا]] معرفی می‌‌کردند ـ نیست، چنان که [[تأمل]] در این روایات و [[آیات]] مورد اشاره آنها می‌‌تواند به ارائه تحلیلی از دوران [[حکومت]] [[بنی امیه]] کمک کند.  

# در [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَوْ تَرَى إِذْ وُقِفُوا عَلَى النَّارِ فَقَالُوا يَا لَيْتَنَا نُرَدُّ وَلَا نُكَذِّبَ بِآيَاتِ رَبِّنَا وَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«و کاش آنگاه که آنان را بر آتش نگاه داشته‌اند می‌دیدی که می‌گویند: ای کاش بازمان می‌گرداندند و آیات پروردگارمان را دروغ نمی‌شمردیم و از مؤمنان می‌شدیم» سوره انعام، آیه ۲۷.</ref> از گروهی یاد شده که در [[قیامت]] بر روی [[آتش]] نگه داشته می‌‌شوند و در آن حال [[آرزو]] می‌‌کنند که به [[دنیا]] باز می‌‌گشتند و [[دین خدا]] را [[تکذیب]] نمی‌‌کردند. در روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} [[نزول]] این آیه در [[شأن]] بنی‌‌امیه دانسته شده است.<ref>تفسیر قمی، ج ۱، ص ۲۲۴؛ نورالثقلین، ج ۱، ص ۷۰۹.</ref>

# نیز در آیه {{متن قرآن|وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَتَرَكْتُمْ مَا خَوَّلْنَاكُمْ وَرَاءَ ظُهُورِكُمْ وَمَا نَرَى مَعَكُمْ شُفَعَاءَكُمُ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَكَاءُ لَقَدْ تَقَطَّعَ بَيْنَكُمْ وَضَلَّ عَنْكُمْ مَا كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ}}<ref>«و به راستی یگانه (و تنها) همان‌گونه که نخست بار آفریده بودیمتان نزد ما آمدید و آنچه (از دارایی) بخشیده بودیمتان پس پشتتان رها کردید و میانجی‌هایتان را که می‌پنداشتید شریک‌ها (ی ما) در میان شما هستند با شما همراه نمی‌بینیم، پیوندتان با آنان گسست و آنچه (شریک‌های ما) می‌پنداشتید از دستتان رفت» سوره انعام، آیه ۹۴.</ref> از [[محشور]] شدن [[ستمگران]] در نزد [[خداوند]] [[سخن]] به میان آمده و اینکه هیچ یک از [[شفیعان]] و شریکانی که آنان در دنیا برای خود [[برگزیده]] بودند در آنجا حضور ندارند و پیوند میان آنها [[بریده]] شده است. از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] شده که این آیه درباره [[معاویه]]، بنی‌‌امیه، و شریکان آنها نازل شده است.<ref>تفسیر قمی، ج ۱، ص ۲۳۹؛ البرهان، ج ۲، ص ۴۵۴.</ref>

# در ذیل آیه {{متن قرآن|إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الَّذِينَ كَفَرُوا فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ}}<ref>«بی‌گمان بدترین جنبندگان نزد خداوند کافرانند که ایمان نمی‌آورند» سوره انفال، آیه ۵۵.</ref> که [[کافران]] را بدترین جنبندگان نزد خداوند معرفی کرده است. از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] شده است که این [[آیه]] در [[شأن]] [[بنی امیه]] نازل شده است، زیرا آنان بدترین [[خلق]] خدایند. آنان کسانی‌‌اند که به [[باطن]] و [[حقیقت قرآن]] [[کافر]] شدند و [[ایمان]] نمی‌‌آورند.<ref>تفسیر قمی، ج ۱، ص ۳۰۵؛ تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۶۵؛ البرهان، ج ۲، ص ۷۰۵.</ref>

# در آیه {{متن قرآن|الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ أَيَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا}}<ref>«همان کسانی که به جای مؤمنان، کافران را دوست می‌گزینند؛ آیا عزّت را نزد آنان می‌جویند با آنکه بی‌گمان عزّت همه از آن خداوند است» سوره نساء، آیه ۱۳۹.</ref> [[خداوند]] کسانی را که برای رسیدن به [[عزت]]، [[کافران]] را اولیای خود قرار داده، از [[مؤمنان]] دوری می‌‌گزینند [[توبیخ]] کرده است. برخی [[تفاسیر]] [[روایی]] این آیه را درباره بنی امیه می‌‌دانند، آنگاه که در [[مقام]] [[مخالفت با پیامبر]] [[تصمیم]] گرفتند امر [[خلافت]] را به بنی‌‌هاشم باز نگردانند.<ref>تفسیر قمی، ج ۱، ص ۱۸۴؛ البرهان، ج ۲، ص ۱۸۹.</ref> این [[تطبیق]] دلالت دارد که بنی امیه با دستیابی به خلافت و [[حکومت]] به هیچ عزت [[حقیقی]] دست نخواهند یافت.

# در ذیل آیه {{متن قرآن|وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا}}<ref>«و به شب چون آن را فرا پوشاند،» سوره شمس، آیه ۴.</ref> آمده است که مقصود بنی امیه است. این تطبیق و [[تأویل]] بنی‌‌امیه را افرادی [[گمراه]] معرفی می‌‌کند که در [[تاریکی]] [[گمراهی]] فرو رفته‌‌اند، چنان که تاریکی[[شب]] همه جا را فرا می‌‌گیرد.<ref>تفسیر فرات الکوفی، ص ۵۶۱.</ref>

# در ذیل آیه {{متن قرآن|عَسَى رَبُّكُمْ أَنْ يَرْحَمَكُمْ وَإِنْ عُدْتُمْ عُدْنَا وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ حَصِيرًا}}<ref>«باشد که پروردگارتان بر شما بخشایش آورد و اگر (به نافرمانی) بازگردید ما نیز باز می‌گردیم و دوزخ را زندان کافران قرار داده‌ایم» سوره اسراء، آیه ۸.</ref> آمده است که خداوند به بنی‌‌امیه خطاب کرده است که اگر شما دوباره با آوردن [[سفیانی]] به ادامه [[اعمال]] پیشین خود بازگردید، ما نیز [[قائم]] {{ع}} را باز خواهیم گرداند. سپس در [[آیات]] بعد درباره بنی امیه می‌‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا}}<ref>«و برای آنان که به جهان واپسین ایمان ندارند عذابی دردناک آماده کرده‌ایم» سوره اسراء، آیه ۱۰.</ref><ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص ۱۴؛ البرهان، ج ۳، ص ۵۰۸ ـ ۵۰۹.</ref>

# در روایتی [[شأن نزول]] آیه {{متن قرآن|هَذَانِ خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا فِي رَبِّهِمْ فَالَّذِينَ كَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِيَابٌ مِنْ نَارٍ يُصَبُّ مِنْ فَوْقِ رُءُوسِهِمُ الْحَمِيمُ}}<ref>«اینان دو گروه دشمنند که درباره پروردگارشان با هم به دشمنی برخاستند، پس بر (تن) آنان که کفر ورزیدند جامه‌ای از آتش بریده‌اند، از فراز سرشان آب جوش می‌ریزند» سوره حج، آیه ۱۹.</ref> [[اهل بیت]] {{ع}} و بنی امیه دانسته شده است. در این [[آیه شریفه]] از دو [[خصم]] یاد شده که درباره پروردگارشان به [[خصومت]] پرداختند و برای یکی از دو خصم که به [[خداوند]] [[کفر]] ورزیدند لباسی از [[آتش]] [[بریده]] شده است. در این [[روایت]] آمده است که ما ([[اهل ‌‌بیت]] {{ع}}) گفتیم: خداوند راست گفته است، و [[بنی امیه]] گفتند: خداوند[[دروغ]] گفته است و آن گروهی که کفر ورزیدند بنی امیه بودند.<ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص ۸۰؛ البرهان، ج ۳، ص ۸۶۲.</ref> در روایت دیگری از [[ابوذر]] آمده است که [[آیه]] فوق درباره دو گروه سه نفره که در [[جنگ بدر]] رو در روی یکدیگر به [[مبارزه]] پرداختند فرود آمده است: در یک سو [[حمزه]]، [[عبیدة بن حارث]] و [[علی‌‌ بن ابی طالب]] {{ع}}، و در سوی دیگر دو فرزند [[ربیعه]]، یعنی [[عتبه]] و [[شیبه]] و [[ولید بن عتبه]] که هر سه از [[عبد شمس]] هستند و بنی‌‌امیه از زیر شاخه‌‌های آنان‌اند.<ref>الدرالمنثور، ج ۶، ص ۱۸ ـ ۲۰.</ref>

# در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} {{متن قرآن|ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ}} در آیه {{متن قرآن|أَوْ كَظُلُمَاتٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ يَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَرَاهَا وَمَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ}}<ref>«یا چون تاریکی‌هایی است در دریایی ژرف که موجی فرا موجی، فراز آن ابری آن را فرو می‌پوشد، تاریکی‌هایی است پشت بر پشت که اگر کسی دست خویش را بر آورد دشوار آن را ببیند، و آنکه خداوند برای او فروغی ننهاده است فروغی نخواهد داشت» سوره نور، آیه ۴۰.</ref> به [[معاویه]] و [[یزید]] و فتنه‌‌های بنی امیه [[تأویل]] شده است<ref>الکافی، ج ۱، ص ۱۹۵؛ تفسیر قمی، ج ۲، ص ۱۰۶؛ البرهان، ج ۴، ص ۷۹.</ref> {{متن قرآن|وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ كَسَرَابٍ بِقِيعَةٍ يَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً}}<ref>«و کردارهای کافران چون سرابی است در بیابانی خشک که تشنه آن را آب می‌پندارد» سوره نور، آیه ۳۹.</ref>؛ {{متن قرآن|أَوْ كَظُلُمَاتٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ يَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَرَاهَا}}<ref>«یا چون تاریکی‌هایی است در دریایی ژرف که موجی فرا موجی، فراز آن ابری آن را فرو می‌پوشد، تاریکی‌هایی است پشت بر پشت که اگر کسی دست خویش را بر آورد دشوار آن را ببیند» سوره نور، آیه ۴۰.</ref>. در این آیه شریفه [[اعمال]] [[کافران]] به حجاب‌های ظلمانیِ انباشته شده بر روی هم [[تشبیه]] شده است که بر دلهای کافران قرار گرفته و مانع تابیدن نور [[معرفت]] بر آن می‌‌شود.

# در روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} مقصود از کافران در آیه {{متن قرآن|وَكَذَلِكَ حَقَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ أَصْحَابُ النَّارِ}}<ref>«و بدین‌گونه فرمان پروردگارت بر کافران به حقیقت پیوسته است که آنان دوزخی‌اند» سوره غافر، آیه ۶.</ref> که [[اهل]] آتش بودن آنان از سوی خداوندثابت شده است، بنی امیه معرفی شده‌‌اند.<ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص ۲۵۹؛ نورالثقلین، ج ۴، ص ۵۱۱؛ البرهان، ج ۴، ص ۷۴۷.</ref>

# مقصود از [[کافران]] در [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنَادَوْنَ لَمَقْتُ اللَّهِ أَكْبَرُ مِنْ مَقْتِكُمْ أَنْفُسَكُمْ إِذْ تُدْعَوْنَ إِلَى الْإِيمَانِ فَتَكْفُرُونَ}}<ref>«به کافران ندا می‌دهند که دشمنی خداوند، بزرگ‌تر از دشمنی شما با خودتان است که به ایمان فرا خوانده می‌شدید امّا شما کفر می‌ورزیدید» سوره غافر، آیه ۱۰.</ref> نیز که در [[قیامت]] آنان را صدا می‌‌زنند که [[خشم خداوند]] نسبت به شما از [[خشم]] خودتان نسبت به یکدیگر بزرگ‌‌تر و بیشتر است، بنی‌‌امیه معرفی شده‌‌اند، زیرا به [[تصدیق]] [[ولایت علی]] {{ع}} فراخوانده شدند؛ ولی آن را [[انکار]] کردند.<ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص ۲۸۲؛ البرهان، ج ۴، ص ۷۴۸ ـ ۷۴۹.</ref>

# در روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} [[شأن نزول]] آیه {{متن قرآن|فَهَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ تَوَلَّيْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ وَتُقَطِّعُوا أَرْحَامَكُمْ}}<ref>«آیا جز این امید دارید که چون (از کتاب خداوند) رو بگردانید، در زمین تباهی انگیزید و پیوندتان را با خویشاوندان بگسلید؟» سوره محمد، آیه ۲۲.</ref> نیز بنی‌‌امیه دانسته شده است. در این [[روایت]] آمده است که [[عمر]] به [[علی]] {{ع}} گفت: آیا تو آیه {{متن قرآن|بِأَيْيِكُمُ الْمَفْتُونُ}}<ref>«که کدام‌یک از شما دیوانه‌اید» سوره قلم، آیه ۶.</ref> را قرائت می‌‌کنی و به من و رفیقم [[تعریض]] می‌‌زنی؟ علی {{ع}} فرمود: آیا تو را [[آگاه]] نسازم از آیه‌‌ای که درباره [[بنی امیه]] نازل شد؟ آنگاه [[امام]] آیه {{متن قرآن|فَهَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ تَوَلَّيْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ وَتُقَطِّعُوا أَرْحَامَكُمْ}}<ref>«آیا جز این امید دارید که چون (از کتاب خداوند) رو بگردانید، در زمین تباهی انگیزید و پیوندتان را با خویشاوندان بگسلید؟» سوره محمد، آیه ۲۲.</ref> را [[تلاوت]] کرد. عمر گفت: ولی بنی‌‌امیه بهتر از تو [[صله رحم]] به جا می‌‌آورند؛ اما تو نسبت به آنان و بنی‌‌عدی و بنی‌‌تمیم [[دشمنی]] کردی.<ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۱۴؛ البرهان، ج ۵، ص ۶۶.</ref> در این روایت {{متن قرآن|تَوَلَّيْتُمْ}} به معنای [[ولایت]] و [[حکومت]] یافتن [[تفسیر]] شده است <ref>الکشاف، ج ۴، ص ۳۲۵؛ مجمع البیان، ج ۹، ص ۱۵۸.</ref> و در روایت مشابهی از [[امام صادق]] {{ع}} شأن نزول این آیه [[بنی عباس]] و بنی امیه دانسته شده و این دو گروه مصداقی از [[آیه شریفه]] معرفی شده‌‌اند که پس از دستیابی به حکومت و [[خلافت]] هم در [[زمین]] [[فساد]] کردند و هم [[حق]] [[بنی هاشم]] را که با آنان [[خویشاوند]] بودند پاس نداشتند.<ref>البرهان، ج ۵، ص ۷۴ ـ ۷۵.</ref>

# در روایتی از امام صادق {{ع}} [[نزول]] بخشی از [[آیات]] {{متن قرآن| إِنَّ الَّذِينَ ارْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِهِم مِّن بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدَى الشَّيْطَانُ سَوَّلَ لَهُمْ وَأَمْلَى لَهُمْ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لِلَّذِينَ كَرِهُوا مَا نَزَّلَ اللَّهُ سَنُطِيعُكُمْ فِي بَعْضِ الأَمْرِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِسْرَارَهُمْ }}<ref>«بی‌گمان، شیطان (کفر را) در چشم آنان که به گذشته خود- پس از آنکه رهنمود برایشان روشن شد- بازگشتند، آراست و به آنان میدان داد این از آن روست که آنان به کسانی که فرو فرستاده‌های خداوند را نمی‌پسندیدند، می‌گفتند: در برخی کارها از شما فرمان خواهیم برد و خداوند پنهانکاری آنان را می‌داند» سوره محمد، آیه ۲۵-۲۶.</ref> در [[شأن]] بنی‌‌امیه دانسته شده است. در این [[روایت]] آمده است گروهی که پس از [[رسول خدا]] {{صل}} از [[ولایت]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}} [[مرتد]] شدند، [[بنی امیه]] را به پیمانی [[دعوت]] کردند تا بر اساس آن مانع بازگشت [[خلافت]] و پرداخت [[خمس]] به ما ([[اهل بیت]]) شوند. آنان می‌‌گفتند که پرداختن خمس به [[اهل بیت پیامبر]] آنان را از نظر [[مالی]] بی‌‌نیاز می‌‌کند و [[راه]] دستیابی آنان به خلافت هموار می‌‌گردد. بنی‌‌امیه نیز در پاسخ به دعوت آنان گفتند: در برخی امور (عدم پرداخت خمس به اهل بیت {{ع}}) از شما [[اطاعت]] می‌‌کنیم: {{متن قرآن|سَنُطِيعُكُمْ فِي بَعْضِ الأَمْرِ}}.<ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۱۴؛ الکافی، ج ۱، ص ۴۲۰ ـ ۴۲۱.</ref> در روایت دیگری که [[طبرسی]] به [[نقل]] از [[امام باقر]] و [[امام صادق]] ({{ع}}) آورده است عبارت {{متن قرآن|لِلَّذِينَ كَرِهُوا مَا نَزَّلَ اللَّهُ }} بر بنی‌‌امیه [[تطبیق]] شده است که از [[نزول]] آیاتِ مربوط به ولایت امیرمؤمنان، ‌‌علی {{ع}} ناخشنود بودند.<ref>مجمع البیان، ج ۹، ص ۱۶۰.</ref>

# در [[تفسیر قمی]] نزول [[آیات]] {{متن قرآن|فَسَتُبْصِرُ وَيُبْصِرُونَ بِأَييِّكُمُ الْمَفْتُونُ}}<ref>«پس به زودی می‌بینی و خواهند دید؛ که کدام‌یک از شما دیوانه‌اید» سوره قلم، آیه ۵. -۶</ref> در [[شأن]] بنی‌‌امیه دانسته شده است<ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۹۸؛ نورالثقلین، ج ۵، ص ۳۹۲.</ref>

# در روایتی از امام صادق {{ع}} [[آیه]] {{متن قرآن|فَتَرَى الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسَارِعُونَ فِيهِمْ يَقُولُونَ نَخْشَى أَنْ تُصِيبَنَا دَائِرَةٌ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ يَأْتِيَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَيُصْبِحُوا عَلَى مَا أَسَرُّوا فِي أَنْفُسِهِمْ نَادِمِينَ}}<ref>«آنگاه بیماردلان را خواهی دید که برای آنان سر و دست می‌شکنند؛ می‌گویند بیم داریم که بلایی به ما رسد؛ بسا خداوند پیروزی یا امری (دیگر، پیش) آورد تا آنان از آنچه در دل می‌نهفتند پشیمان گردند» سوره مائده، آیه ۵۲.</ref> بر بنی‌‌امیه تطبیق شده است. این [[آیه شریفه]] درباره گروهی از [[مسلمانان]] ضعیف‌‌الایمان نازل شده که به [[دوستی]] با [[یهود]] [[تمایل]] داشتند و خبر می‌‌دهد که [[خداوند]] [[پیروزی]] یا امر دیگری را که مایه [[عزت]] مسلمانان باشد برای آنان پیش خواهد آورد و آنگاه [[بیماردلان]]ِ [[ضعیف]] الایمان از آنچه در [[دل]] خود پنهان می‌‌داشتند در راستای نزدیک شدن به [[اهل کتاب]] پشیمان خواهند شد؛ اما در روایتی که [[داوود]] رقی [[نقل]] کرده آمده است که مردی از [[امام صادق]] {{ع}} درباره این [[آیه]] پرسید و [[امام]] در پاسخ فرمود: ۷ [[روز]] پس از آنکه [[بنی امیه]] [[بدن]] [[زید بن علی]] را سوزاندند به [[هلاکت]] آنان [[اذن]] داده شد.<ref> تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۲۶؛ نورالثقلین، ج ۱، ص ۶۴۰؛ بحارالانوار، ج ۴۶، ص ۱۹۱.</ref> احتمالاً مقصود [[روایت]] این است که پس از [[شهادت]] [[زید]] در سال‌‌۱۲۱‌‌ قمری و [[سوزاندن]] بدن وی <ref>تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۳۲۶.</ref> [[حکومت]] بنی امیه رو به [[ضعف]] نهاد و به تدریج زمینه [[فروپاشی]] و [[شکست]] آنان فراهم آمد تا آنکه در سال ۱۳۲ قمری [[بنی عباس]] با شکست [[امویان]] بر [[مسند]] [[خلافت اسلامی]] تکیه زدند.<ref>موسوعة دول العالم، ج ۱، ص ۷۵؛ دائرة‌‌المعارف بستانی، ج ۴، ص ۴۲۱.</ref>

# در روایتی از امام صادق {{ع}} مقصود از {{متن قرآن|قَوْمًا لُدًّا}} که [[رسول خدا]] {{صل}} [[مأمور]] [[انذار]] آنان بود بنی‌‌امیه بودند{{متن قرآن|فَإِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِينَ وَتُنْذِرَ بِهِ قَوْمًا لُدًّا}}<ref>«باری، جز این نیست که ما آن (قرآن) را به زبان تو آسان (بیان) کردیم تا بدان پرهیزگاران را نوید رسانی و گروهی ستیزه‌جو را بیم دهی» سوره مریم، آیه ۹۷.</ref><ref>تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۱۴۲؛ نورالثقلین، ج ۲، ص ۳۴۳.</ref>. در روایت دیگری مقصود از این گروه بنی امیه و بنی‌‌مغیره دانسته شده است.<ref>شواهد التنزیل، ج ۱، ص ۴۷۳.</ref>

# نیز مقصود از [[مجرمان]] در آیه {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ}}<ref>«بی‌گمان بزهکاران (در دنیا) به مؤمنان می‌خندیدند» سوره مطففین، آیه ۲۹.</ref> که به [[مؤمنان]] می‌‌خندیدند و آنان را [[استهزا]] می‌‌کردند، بنی امیه دانسته شده است که از روی استهزا به [[علی]] {{ع}} می‌‌خندیدند و این هنگامی بود که رسول خدا {{صل}} او را از میان بنی‌‌هاشم و [[اهل]] بیتش برگزید<ref>البرهان، ج ۵، ص ۶۱۰ ـ ۶۱۱.</ref>.

# نیز در روایتی که [[ابوجارود]] از [[امام‌‌ باقر]] {{ع}} نقل کرده، [[شجره]] خبیثی که در [[زمین]] هیچ قرار و ثباتی ندارد در آیه {{متن قرآن|وَمَثَلُ كَلِمَةٍ خَبِيثَةٍ كَشَجَرَةٍ خَبِيثَةٍ اجْتُثَّتْ مِنْ فَوْقِ الْأَرْضِ مَا لَهَا مِنْ قَرَارٍ}}<ref>«و مثل کلمه‌ای پلید چون درختی پلید است که از روی زمین ریشه‌کن شده باشد، آن را هیچ پایداری نیست» سوره ابراهیم، آیه ۲۶.</ref> بر بنی‌‌امیه [[تطبیق]] و به آنان [[تأویل]] شده است<ref>مجمع البیان، ج ۶، ص ۴۸۱؛ البرهان، ج ۳، ص ۲۹۸.</ref>.

# در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} [[آیه]] {{متن قرآن|فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّى إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً فَإِذَا هُمْ مُبْلِسُونَ}}<ref>«آنگاه چون هشدارهایی را که به آنان داده شده بود فراموش کردند درهای هر چیز (از نعمت و آسایش) را بر آنان گشودیم تا چون از داده‌ها دلشاد (و سرمست) شدند ناگهان ایشان را (به عذاب) فرو گرفتیم و آنان یکباره ناامید گردیدند» سوره انعام، آیه ۴۴.</ref> نیز بر بنی‌‌امیه [[تطبیق]] داده شده است. در این [[روایت]] آمده است که [[خداوند]] بنی‌‌امیه را به صورت ناگهانی و غافلگیرانه، اما [[بنی‌‌ عباس]] را به صورت آشکار و به تدریج می‌‌گیرد.<ref>نورالثقلین، ج ۱، ص ۷۱۹.</ref> توجه به معنای این [[آیه شریفه]] و تطبیق آن بر بنی‌‌امیه همچون موارد پیشین، تحلیلی از [[حیات سیاسی]] بنی‌‌امیه را به ویژه پس از [[رحلت رسول خدا]] {{صل}} به دست می‌‌دهد.

# در روایاتی چند [[آیات]] متقابل [[سوره محمد]] {{صل}} در [[شأن]] [[اهل بیت پیامبر]] {{صل}} و [[بنی امیه]] دانسته شده است. در روایتی از [[امیرمؤمنان]]، [[علی]] {{ع}} آمده است که سوره محمد {{صل}} یک آیه درباره ماست و یک آیه درباره بنی‌‌امیه.<ref>الدرالمنثور، ج ۷، ص ۴۵۷؛ تأویل الآیات الظاهره، ص ۵۶۷؛ تأویل الآیات الباهرات، ص ۲۷۷.</ref> نظیر این روایت از [[امام باقر]] {{ع}} نیز [[نقل]] شده است.<ref>تأویل الآیات الظاهره، ص ۵۶۷؛ کنزالدقائق، ج ۱۲، ص ۲۱۲.</ref> در روایتی از [[حسین بن علی]] ({{ع}}) [[نزول آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ أَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ}}<ref>«(خداوند) کردارهای کسانی را که کفر ورزیدند و (مردم را) از راه خداوند باز داشتند بیراه گرداند» سوره محمد، آیه ۱.</ref> در شأن بنی‌‌امیه دانسته شده است که [[مردم]] را از [[راه خدا]] باز می‌‌داشتند. در مقابل، نزول آیه ۲ همین [[سوره]] در شأن [[اهل بیت]] {{ع}} معرفی شده است<ref>شواهد التنزیل، ج ۲، ص ۲۴۱؛ الصافی، ج ۵، ص ۲۱.</ref>. نیز از [[حسن]] بن حسن نقل شده که اگر می‌‌خواهید ما و بنی‌‌امیه را بشناسید سوره محمد {{صل}} را بخوانید؛<ref>شواهد التنزیل، ج ۲، ص ۲۴۱؛ مجمع البیان، ج ۹، ص ۱۴۴؛ کنزالدقائق، ج ۱۲، ص ۲۱۱.</ref> همچنین در روایتی از [[امام باقر]] و [[امام صادق]] ({{ع}}) مقصود از [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ كَفَرُوا}} بنی‌‌امیه دانسته شده است، چنان که در این [[روایت]] مقصود از {{متن قرآن|وَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ}} بازداشتن [[مردم]] از [[ولایت]] و [[دوستی]] [[امام]] [[علی‌‌ بن ابی طالب]] معرفی شده است.<ref>المناقب، ج ۳، ص ۷۲.</ref>

# در روایتی از [[عبدالله بن عباس]] [[نزول آیه]] {{متن قرآن|إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>«اگر بخواهیم از آسمان بر آنان نشانه ای فرو می‌فرستیم تا فروتنانه بدان گردن نهند» سوره شعراء، آیه ۴.</ref> در [[شأن]] [[بنی امیه]] دانسته شده است. در این روایت به [[نقل]] از [[ابن عباس]] آمده است که این [[آیه]] در شأن ما (بنی‌‌عباس) و بنی امیه نازل شد و ما به زودی بر آنان مسلط خواهیم شد؛<ref>شواهدالتنزیل، ج ۱، ص ۵۴۰؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۳، ص ۹۰؛ تأویل الآیات الظاهره، ص ۳۸۳.</ref> اما با توجه به درگذشت ابن عباس در [[سال ۶۸ هجری]] <ref> الاعلام، ج ۴، ص ۹۵.</ref>و [[ناتوانی]] وی از [[پیشگویی]] بعید نیست که این روایت در دوران [[حکومت]] بنی‌‌عباس [[جعل]] شده و به ابن‌‌عباس نسبت داده شده است؛ اما در روایتی که [[علی بن ابراهیم]] از [[امام صادق]] {{ع}} نقل کرده آمده است که بنی‌‌امیه در برابر صیحه‌‌ای که از [[آسمان]] برمی‌‌خیزد و از صاحب‌‌الامر نام می‌‌برد [[خاضع]] می‌‌شوند.<ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص ۱۱۹.</ref> روشن است که اگر مراد از [[صاحب الامر]] در این روایت [[امام مهدی]] {{ع}} باشد، در این صورت باید مقصود از بنی‌‌امیه را همه حکومتهایی دانست که در روش، [[منش]] و [[اندیشه]] همچون [[امویان]] بر [[جامعه اسلامی]] حکومت می‌‌کنند.

== منابع ==

# [[پرونده:000057.jpg|22px]] [[سید محمود دشتی|دشتی]] و [[سید محمود سامانی|سامانی]]، [[بنی امیه (مقاله)| مقاله «بنی امیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|'''دائرة المعارف قرآن کریم ج۶''']]

== پانویس ==

{{پانویس}}