ادعای نیابت از امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[ابو جعفر محمد بن علی شلمغانی]]‌: پیش از این گفته شد [[شلمغانی]] از یاران [[امام حسن عسکری]]{{ع}} و از [[دانشمندان]]، دبیران و [[محدثان]] زمان خود در [[بغداد]] بود. کتاب‌های بسیاری داشت و در آنها، انبوه روایاتی را که از [[امامان اهل بیت]]{{عم}} شنیده بود، گردآوری و دسته‌بندی کرده بود<ref>نجاشی، رجال، ج ۲، ص ۲۳۹.</ref>. هنگامی که راه [[انحراف]] و ارتجاع را در پیش گرفت و از نظر [[اندیشه]]، [[عقیده]] و عملکرد تغییر یافت؛ در [[روایات]] تغییراتی ایجاد می‌کرد؛ هرچه می‌خواست بر آنها می‌افزود و هرچه دلخواه او بود، کم می‌کرد. همان‌گونه که پیش از نیز یاد شد، [[نجاشی]] در [[رجال]] خود می‌نویسد: [[ابو جعفر محمد بن علی شلمغانی]] از [[پیروان]] [[مذهب امامیه]] بود؛ اما [[رشک]] و [[حسد]] بر [[مقام]] [[ابو القاسم حسین بن روح]]، وی را بر آن داشت که ترک [[مذهب امامیه]] گوید و داخل کیش‌های مردود شود؛ تا بدآنجا که از طرف [[امام غایب]] توقیعاتی بر ضد او صادر شد. سرانجام به امر [[سلطان]] ([[دولت]]) به دار آویخته شد<ref>نجاشی، رجال، ج ۲، ص ۲۹۴.</ref>. [[حسین بن روح]]، از سال [[انتصاب]] خود به [[مقام]] [[نیابت]] سوم ([[جمادی]] الآخر ۳۰۶ ق) در [[بغداد]] با [[عزت]] و [[احترام]] می‌زیست و [[خاندان]] آل [[فرات]] که [[وزارت]] [[بنی عباس]] به دست ایشان بود، از طرفداران [[شیعه]] بوده و از او [[حمایت]] می‌کردند. در [[ربیع الاول]] سال ۳۱۲ ق [[وزارت]] به [[حامد]] بن [[عباس]] انتقال یافت و آل [[فرات]] و کسان ایشان از کار برکنار شده و به زندان افتادند. پس از آن، [[حسین بن روح]] نیز به زندان افتاد و تا سال ۳۱۷ ق (مدت پنج سال) در حبس ماند. وی، پیش از افتادن به زندان، مدتی پنهان می‌زیست و چون اعتمادی کامل به [[ابن ابی العزاقر]] داشت، او را به [[نیابت]] خود برگزید. [[شلمغانی]] واسطه بین او و [[شیعیان]] شد. [[توقیعات]] [[حضرت مهدی]]{{ع}}، از سوی [[حسین بن روح]] به دست [[شلمغانی]] صادر می‌شد و [[مردم]] برای رفع حوایج و حل مشکلات، به او [[رجوع]] می‌کردند<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۰۳.</ref>. پس از این زمان، [[شلمغانی]] به ادعاهای [[باطل]] پرداخت و از [[مذهب]] [[شیعه امامیه]] [[اثنی عشریه]] [[انحراف]] جست. [[حسین بن روح]] در زندان، از انحرافش مطلع شد و از همان‌جا در [[ذی حجه]] سال ۳۱۲ ق توقیعی در [[لعن]] [[ابی العزاقر]] به [[شیخ]] [[ابو علی محمد بن همام اسکافی بغدادی]] که از بزرگان [[شیعه]] بود، فرستاد و از وی [[تبری]] جست<ref>طبرسی، الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۷۴؛ و نیز ر.ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۰۳.</ref>. [[مردم]] پس از صدور [[لعن]] [[شلمغانی]]، نزد [[حسین بن روح]] شتافتند و گفتند: "خانه‌های ما از آثار [[شلمغانی]] انباشته است، چه کنیم؟" فرمود: "نظر من، درباره کتاب‌های او همان چیزی است که [[امام عسکری]]{{ع}} درباره کتاب‌های بنی فضال فرمود:{{عربی|"...  خُذُوا بِمَا رَوَوْا وَ ذَرُوا مَا رَأَوْا"}}؛ [[اعتقادات]] آنان را کنار گذارید و آنچه [[نقل]] کرده‌اند، بپذیرید"<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۸۷.</ref>. به نظر [[شیخ طوسی]] [[علت]] کشته شدن [[[[شلمغانی]]]] چنین بود: زمانی که [[ابو القاسم حسین بن روح]] او را آشکارا [[لعن]] کرد و همه جا شهرت یافت و [[مردم]] از وی دوری جستند. تمام [[شیعیان]] از او برحذر بودند؛ به طوری که نتوانست به حیله‌ها و نیرنگ‌های خود ادامه دهد. روزی در محفلی که رؤسای [[شیعه]] حاضر بودند و همه [[لعن]] [[شلمغانی]] و دوری از او را از [[ابو القاسم حسین بن روح]] [[نقل]] می‌کردند، [[شلمغانی]] به حاضران گفت: من و او ([[حسین بن روح]]) را در جایی بخواهید تا من دست او و او هم دست مرا بگیرد و در [[حق]] یکدیگر نفرین کنیم. اگر [[آتش]] نیامد و او را نسوزاند، هرچه او درباره من گفته، درست است. این خبر در خانه [[ابن مقله]] اتفاق افتاد و از آنجا به گوش "الراضی بالله" خلیفه‌ [[عباسی]] رسید. "[[راضی]]" هم [[دستور]] داد او را دستگیر کرده و به [[قتل]] رساندند؛ بدین‌گونه [[شیعیان]] از [[شر]] او راحت شدند<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۰۶.</ref>. این اتفاق، سال ۳۲۳ ق رخ داد<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۱۲.</ref>.