←سنت از منظر اصولیان اهل سنت
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
==سنت از منظر اصولیان [[اهل سنت]]== | ==سنت از منظر اصولیان [[اهل سنت]]== | ||
اصولیان [[عامه]] سنت را همانند علمای شیعه به [[قول و فعل]] و تقریر<ref>ابوالولید سلیمان بن خلف قرطبی باجی، إحکام الفصول فی أحکام الأصول، ص۲۲۲: {{عربی|باب أحكام أفعال النبي{{صل}}: السنة الواردة عن النبي على ثلاثة أضرب أقوال و أفعال و إقرار}}.</ref> یا [[سکوت]] پیامبر{{صل}}<ref>ابوبکر محمد بن احمد سمرقندی، میزان الأصول، ص۴۱۹: {{عربی|السنة انواع ثلاثة؛ من حيث القول و من حيث الفعل و من حيث السكوت}}.</ref> یا چیزی که دیده و دانسته<ref>ابن حزم، الإحکام فی أصول الأحکام، ج۱، ص۱۴۶: {{عربی|السنن تنقسم ثلاثة أقسام؛ قول النبي{{صل}} أو فعل منه أو شيء رآه و علمه فأقّر عليه و لم ينكره}}.</ref> و پذیرفته و [[انکار]] نکرده، معنا کرده‌اند. [[ابو الولید]] باجی [[مالکی]] (م۴۷۴ق) [[افعال]] [[پیامبر]] را دو قسم می‌داند: قسم اول: افعالی که پیامبر{{صل}} انجام می‌دهد و بیان برای [[احکام]] مجمل کتاب یا [[سنت]] است. قسم دوم: اعمالی که ابتدائاً انجام می‌دهد که دو نوع می‌باشد: یکی کارهای عادی مانند [[خوردن و آشامیدن]]، [[راه رفتن]] و [[پوشیدن لباس]] است. اینها دلالت بر [[اباحه]] دارد. برخی گفته‌اند دلالت بر [[استحباب]] دارد؛ مانند راه رفتن با نعلین یا خوردن با دست راست و مانند آن. نوع دوم مواردی است که در آن قصد قربت لازم و [[عبادت]] است که درباره دلالت آنها [[اختلاف]] شده است؛ اکثر مالکیه گفته‌اند بر [[وجوب]] و برخی گفته‌اند بر استحباب دلالت دارد و برخی توقف کرده‌اند<ref>ابوالولید سلیمان بن خلف قرطبی باجی، إحکام فی أحکام الأصول، ص۲۲۳.</ref>. [[فخر رازی]] نیز چهار قول را درباره افعال پیامبر [[نقل]] کرده است: وجوب، استحباب، اباحه و توقف و دراین باره بحث کرده است<ref>ابوعبدالله محمد بن عمر فخر رازی، المحصول فی علم الأصول، ج۱، ص۴۱۴ (دارالکتب العلمیه).</ref>. | اصولیان [[عامه]] سنت را همانند علمای شیعه به [[قول و فعل]] و تقریر<ref>ابوالولید سلیمان بن خلف قرطبی باجی، إحکام الفصول فی أحکام الأصول، ص۲۲۲: {{عربی|باب أحكام أفعال النبي{{صل}}: السنة الواردة عن النبي على ثلاثة أضرب أقوال و أفعال و إقرار}}.</ref> یا [[سکوت]] پیامبر{{صل}}<ref>ابوبکر محمد بن احمد سمرقندی، میزان الأصول، ص۴۱۹: {{عربی|السنة انواع ثلاثة؛ من حيث القول و من حيث الفعل و من حيث السكوت}}.</ref> یا چیزی که دیده و دانسته<ref>ابن حزم، الإحکام فی أصول الأحکام، ج۱، ص۱۴۶: {{عربی|السنن تنقسم ثلاثة أقسام؛ قول النبي{{صل}} أو فعل منه أو شيء رآه و علمه فأقّر عليه و لم ينكره}}.</ref> و پذیرفته و [[انکار]] نکرده، معنا کرده‌اند. [[ابو الولید]] باجی [[مالکی]] (م۴۷۴ق) [[افعال]] [[پیامبر]] را دو قسم می‌داند: قسم اول: افعالی که پیامبر{{صل}} انجام می‌دهد و بیان برای [[احکام]] مجمل کتاب یا [[سنت]] است. قسم دوم: اعمالی که ابتدائاً انجام می‌دهد که دو نوع می‌باشد: یکی کارهای عادی مانند [[خوردن و آشامیدن]]، [[راه رفتن]] و [[پوشیدن لباس]] است. اینها دلالت بر [[اباحه]] دارد. برخی گفته‌اند دلالت بر [[استحباب]] دارد؛ مانند راه رفتن با نعلین یا خوردن با دست راست و مانند آن. نوع دوم مواردی است که در آن قصد قربت لازم و [[عبادت]] است که درباره دلالت آنها [[اختلاف]] شده است؛ اکثر مالکیه گفته‌اند بر [[وجوب]] و برخی گفته‌اند بر استحباب دلالت دارد و برخی توقف کرده‌اند<ref>ابوالولید سلیمان بن خلف قرطبی باجی، إحکام فی أحکام الأصول، ص۲۲۳.</ref>. [[فخر رازی]] نیز چهار قول را درباره افعال پیامبر [[نقل]] کرده است: وجوب، استحباب، اباحه و توقف و دراین باره بحث کرده است<ref>ابوعبدالله محمد بن عمر فخر رازی، المحصول فی علم الأصول، ج۱، ص۴۱۴ (دارالکتب العلمیه).</ref>. | ||
[[اهل سنت]] به مرور [[اجتهاد]] و [[علم اصول]] را رها کرده و سنت را تعمیم دادند. برخی افزون بر [[سنت پیامبر]]{{صل}}، سنت [[خلفای راشدین]] را جزو سنت معرفی کرده<ref>شمس الدین محمد بن احمد ذهبی، سیر أعلام النبلاء، ج۷، ص۱۱۶: {{عربی|بل السنة ما سنّه النبي{{صل}} و الخلفاء الراشدون من بعده}}.</ref> و جمعی گفته‌ها و [[رفتار]] تمام [[صحابه]] را در کتاب‌های [[روایی]] و [[سنن]] خویش نقل کرده و آن را سنت دانسته و به آنها استناد کرده‌اند<ref>احمد نگری، جامع العلوم فی اصطلاحات العلوم، ج۲، ص۱۸۴: {{عربی|السنة في الشرع هي الطريقة المسلوكة الجارية في الدين من غير افتراض و لا وجوب سواء سلكها الرسول{{صل}} أو غيره ممن هو عَلَم في الدين}}: «سنت در شرع، راهِ رفته در دین است بدون اینکه واجب باشد، چه پیامبر{{صل}} آن را رفته باشد یا غیر او از کسانی که در دین بزرگ هستند».</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|اکبر ذاکری، علی]]، [[درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص | [[اهل سنت]] به مرور [[اجتهاد]] و [[علم اصول]] را رها کرده و سنت را تعمیم دادند. برخی افزون بر [[سنت پیامبر]]{{صل}}، سنت [[خلفای راشدین]] را جزو سنت معرفی کرده<ref>شمس الدین محمد بن احمد ذهبی، سیر أعلام النبلاء، ج۷، ص۱۱۶: {{عربی|بل السنة ما سنّه النبي{{صل}} و الخلفاء الراشدون من بعده}}.</ref> و جمعی گفته‌ها و [[رفتار]] تمام [[صحابه]] را در کتاب‌های [[روایی]] و [[سنن]] خویش نقل کرده و آن را سنت دانسته و به آنها استناد کرده‌اند<ref>احمد نگری، جامع العلوم فی اصطلاحات العلوم، ج۲، ص۱۸۴: {{عربی|السنة في الشرع هي الطريقة المسلوكة الجارية في الدين من غير افتراض و لا وجوب سواء سلكها الرسول{{صل}} أو غيره ممن هو عَلَم في الدين}}: «سنت در شرع، راهِ رفته در دین است بدون اینکه واجب باشد، چه پیامبر{{صل}} آن را رفته باشد یا غیر او از کسانی که در دین بزرگ هستند».</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|اکبر ذاکری، علی]]، [[درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۵۲.</ref> | ||
==اقسام [[سنت]]== | ==اقسام [[سنت]]== | ||