←پرسش‌های وابسته
| خط ۲۱۵: | خط ۲۱۵: | ||
#{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«آنان که گفتند: پروردگار ما خداوند است سپس پایداری کردند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند» سوره احقاف، آیه ۱۳.</ref>. | #{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«آنان که گفتند: پروردگار ما خداوند است سپس پایداری کردند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند» سوره احقاف، آیه ۱۳.</ref>. | ||
#{{متن قرآن|كَيْفَ يَكُونُ لِلْمُشْرِكِينَ عَهْدٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعِنْدَ رَسُولِهِ إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ فَمَا اسْتَقَامُوا لَكُمْ فَاسْتَقِيمُوا لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ}}<ref>«چگونه مشرکان را نزد خداوند و پیامبرش پیمانی تواند بود؟ جز کسانی که با آنها در کنار مسجد الحرام پیمان بسته‌اید پس تا (در پیمان خود) با شما پایدارند شما نیز (بر پیمان) با آنان پایدار بمانید که خداوند پرهیزگاران را دوست می‌دارد» سوره توبه، آیه ۷.</ref>.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۱۶۳.</ref> | #{{متن قرآن|كَيْفَ يَكُونُ لِلْمُشْرِكِينَ عَهْدٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعِنْدَ رَسُولِهِ إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ فَمَا اسْتَقَامُوا لَكُمْ فَاسْتَقِيمُوا لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ}}<ref>«چگونه مشرکان را نزد خداوند و پیامبرش پیمانی تواند بود؟ جز کسانی که با آنها در کنار مسجد الحرام پیمان بسته‌اید پس تا (در پیمان خود) با شما پایدارند شما نیز (بر پیمان) با آنان پایدار بمانید که خداوند پرهیزگاران را دوست می‌دارد» سوره توبه، آیه ۷.</ref>.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۱۶۳.</ref> | ||
====[[تدبر]] در [[آیات]] استقامت و بررسی آنها به ترتیب نزول‌شان==== | |||
حصول استقامت امری است از جانب [[خدای متعال]]، و فعلیت آن، در [[طاعت]] [[خداوند]] و در [[اعتقاد]] به [[ربوبیت]] [[الله]] و [[توحید الله]] می‌باشد. استقامت کنندگان در [[دنیا]]، از [[نعمت]] [[امنیت]] بدنی و [[روانی]] و از مایه‌های [[حیات]] [[حقیقی]] بهره‌مندند و در [[آخرت]] هم [[بهشت]] [[موعود]] به آنان [[بشارت]] داده شده است: | |||
#حصول استقامت بنا بر [[مشیت الهی]] و از جانب [[خدای تعالی]] است؛ زیرا اولین [[آیه استقامت]] که در [[مکه]] نازل شده است، دلالت دارد بر اینکه حصول استقامت بنا بر مشیت الهی است، و لفظ.{{متن قرآن|مِنْ}}در.{{متن قرآن|مِنْكُمْ}}، دلالت دارد بر اینکه مشیت الهی در حصول استقامت در [[انسان‌ها]]، همه آنان را شامل نمی‌شود، بلکه این تنها بعضی از انسان‌ها هستند که مشمول این نعمت‌اند: {{متن قرآن|لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ}}. و این که چه انسان‌هایی مشمول [[مشیت]] الهی‌اند یا اینکه کدام‌یک از این نعمت محرومند، با [[تدبر]] در آخرین [[آیه]]؛ یعنی آیه هفتم [[سوره توبه]] که در [[مدینه]] نازل شده است، به دست می‌آید که: اولاً: مادامی که [[مشرکان]] بر [[عقیده]] [[شرک]] خود باقی‌اند، نمی‌توانند بر [[عهد]] خویش پایبند باشند و به عبارتی استقامت ورزند: {{متن قرآن|كَيْفَ يَكُونُ لِلْمُشْرِكِينَ عَهْدٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعِنْدَ رَسُولِهِ}}. و ثانیاً: عهد مشرکان وقتی معتبر است که آنان بتوانند به عهدشان پایبند بوده و در آن استقامت ورزند و در این صورت است که می‌توان به آن [[اطمینان]] داشت؛ مثل اینکه [[عقد]] بر آن عهد در جایی باشد که دلالت و نشانه‌ای بر توحید الله وجود دارد: {{متن قرآن|إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ فَمَا اسْتَقَامُوا لَكُمْ فَاسْتَقِيمُوا لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ}}. | |||
# استقامت، در طاعت [[خدای متعال]] بوده و در فعلیت آن باید از [[پیروی]] [[راه]] [[ناآگاهان]]، [[سرکشی]] از [[طاعت الهی]] و پیروی از [[امیال]] بر [[حذر]] بود. در آیه ۸۹ [[سوره یونس]]، بعد از امر به استقامت، خطاب به [[موسی]] و [[هارون]]{{عم}}، آنان را در برابر [[استعلا]] و [[استکبار]] [[فرعون]] و [[فرعونیان]]، از [[متابعت]] راه ناآگاهان و [[نادانان]] [[نهی]] می‌نماید: {{متن قرآن|قَالَ قَدْ أُجِيبَتْ دَعْوَتُكُمَا فَاسْتَقِيمَا وَلَا تَتَّبِعَانِّ سَبِيلَ الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ}}. در [[آیه]] ۱۱۲ [[سوره هود]]، بعد از امر به استقامت مطابق با [[مأمور]] به، خطاب به [[پیامبر]]{{صل}} و [[یاران]] او با لفظ {{متن قرآن|لَا تَطْغَوْا}} که خطاب عامی است، [[نهی]] از [[سرکشی]] در مأمور به، [[طاعت الهی]]، می‌نماید: {{متن قرآن|فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَمَنْ تَابَ مَعَكَ وَلَا تَطْغَوْا إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ}}. در آیه ۱۵ [[سوره شوری]] هم بعد از امر به [[دعوت]] و استقامت بر طبق مأمور به، خطاب به پیامبر{{صل}}، آن [[حضرت]] را از [[پیروی]] [[امیال]] آنان بر [[حذر]] می‌دارد: {{متن قرآن|فَلِذَلِكَ فَادْعُ وَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ}}. | |||
# استقامت در [[اعتقاد]] به [[ربوبیت]] [[الله]]، [[سلامت]] از [[خوف]]، [[رهایی]] از [[حزن]] و مژده [[بهشت]] [[موعود]] را در بر خواهد داشت. [[قرآن کریم]] در دو آیه از [[آیات]] استقامت با تأکید {{متن قرآن|إِنَّ}}، به کسانی که بگویند: [[پروردگار]] ما، [[اللّه]] است و پس از آن، استقامت ورزند، خبر سلامت از خوف و رهایی از حزن را داده است. در یک آیه از این دو آیه، با [[نزول]] ملایکه بر استقامت‌کنندگان، آنان را از خوف و حزن بر حذر داشته و به بهشت موعود [[بشارت]] می‌دهد: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ}}. و در آیه دیگر هم، از عدم خوف و بی‌حزنی آنان خبر می‌دهد: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}. | |||
# استقامت در [[راه]] [[اسلام]]، [[کثرت]] بهره‌مندی از مایه‌های [[حیات]] را در بر خواهد داشت. | |||
قرآن کریم خبر می‌دهد که اگر استقامت بر راه اسلام و [[ایمان]] باشد، استقامت‌کنندگان از مایه‌های حیات [[حقیقی]] که در [[روایات]] به [[علم]] [[ائمه معصومین]]{{عم}} [[تفسیر]] شده، به حد وفور [[سیراب]] خواهند شد: {{متن قرآن|وَأَنْ لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقًا}}. | |||
#امر به مستقیم شدن [[مشرکان]] به جانب [[توحید الله]]، مقارن با امر به [[استغفار]] از گذشته‌ای که توأم با [[مشرک]] بودن آنان بوده، گشته است: {{متن قرآن|قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِيمُوا إِلَيْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ وَوَيْلٌ لِلْمُشْرِكِينَ}}.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۱۶۴.</ref> | |||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||