ضلالت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

#{{متن قرآن|أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَى * وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَى * عَبْدًا إِذَا صَلَّى * أَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ عَلَى الْهُدَى}}<ref>«آیا یتیمت نیافت و در پناه گرفت؟ * و تو را گم‌گشته یافت و راه نمود * بنده‌ای را چون به نماز ایستد باز می‌دارد * اگر رهنمود یافته باشد» سوره ضحی، آیه ۶-۷ و ۱۰-۱۱.</ref>. '''نکته''': {{متن قرآن|وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَى}}<ref>«و تو را گم‌گشته یافت و راه نمود» سوره ضحی، آیه ۷.</ref> مراد از “ضلال” در اینجا [[گمراهی]] نیست؛ بلکه مراد عدم [[هدایت]] است، و منظور از [[هدایت]] نداشتن [[رسول خدا]]{{صل}}، حال خود آن جناب است، و یا صرف‌نظر از [[هدایت الهی]] می‌خواهد بفرماید اگر [[هدایت]] [[خدا]] نباشد تو و هیچ [[انسانی]] دیگر از پیش خود [[هدایت]] ندارید مگر به وسیله [[خدای سبحان]]، پس [[رسول خدا]]{{صل}} هم نفس شریفش با [[قطع]] نظر از [[هدایت]] [[خدا]] ضاله و بی‌راه بود، هر چند که هیچ روزی از [[هدایت الهی]] جدا نبوده و از لحظه‌ای که [[خلق]] شده بود ملازم با آن بود، در نتیجه [[آیه شریفه]] در معنای [[آیه]] زیر است، که می‌فرماید: {{متن قرآن|مَا كُنْتَ تَدْرِي مَا الْكِتَابُ وَلَا الْإِيمَانُ}}<ref>«تو نمی‌دانستی کتاب و ایمان چیست» سوره شوری، آیه ۵۲.</ref> و از همین باب است [[کلام]] [[موسی]] که بنا به حکایت [[قرآن کریم]] از آن جناب گفته بود: {{متن قرآن|فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ}}<ref>«گفت: آن را هنگامی کردم که از ناآگاهان بودم» سوره شعراء، آیه ۲۰.</ref> در آن هنگامی که آن مرد قبطی را کشتم از [[گمراهان]] بودم. یعنی هنوز به [[هدایت]] [[رسالت]] اهتداء نشده بودم<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۵۲۳.</ref>.  

#{{متن قرآن|وَجَعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا لِيُضِلُّوا عَنْ سَبِيلِهِ قُلْ تَمَتَّعُوا فَإِنَّ مَصِيرَكُمْ إِلَى النَّارِ}}<ref>«و برای خداوند، مانندهایی تراشیدند تا (مردم را) از راه او بیراه گردانند؛ بگو: (چند روزی در این جهان) بهره‌ور گردید که بی‌گمان بازگشتتان به سوی آتش است» سوره ابراهیم، آیه ۳۰.</ref>. '''نکته''': یکی از بدترین انواع [[کفران نعمت]] که [[مشرکان]] [[مخالفان]] [[دعوت]] مرتکب می‌شدند این بود که آنها برای [[خدا]] شریک‌هایی قرار دادند تا [[مردم]] را به این وسیله از راه او [[گمراه]] سازند {{متن قرآن|وَجَعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا لِيُضِلُّوا عَنْ سَبِيلِهِ}}<ref>«و برای خداوند، مانندهایی تراشیدند تا (مردم را) از راه او بیراه گردانند» سوره ابراهیم، آیه ۳۰.</ref> و چند روزی در سایه این [[شرک]] و [[کفر]] و [[منحرف]] ساختن [[افکار]] [[مردم]] از [[آیین]] و طریق [[حق]] بهره‌ای از [[زندگی مادی]] و [[ریاست]] و [[حکومت]] بر [[مردم]] ببرند. و [[خداوند]] خطاب به [[پیامبر]] می‌‌گوید به آنها بگو: از این [[زندگی]] [[دنیا]] و بی‌ارزش مادی بهره بگیرید اما بدانید سر انجام کار شما به سوی [[آتش دوزخ]] است {{متن قرآن|قُلْ تَمَتَّعُوا فَإِنَّ مَصِيرَكُمْ إِلَى النَّارِ}}<ref>«بگو: (چند روزی در این جهان) بهره‌ور گردید که بی‌گمان بازگشتتان به سوی آتش است» سوره ابراهیم، آیه ۳۰.</ref>.