انذار در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

*برابر [[آیات]] بسیاری [[انذار]] همه [[امّت‌ها]] و همه افراد را در بر می‌گیرد: {{متن قرآن|إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ بِالْحَقِّ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَإِن مِّنْ أُمَّةٍ إِلاَّ خَلا فِيهَا نَذِيرٌ}}<ref> ما تو را به حق، نویدبخش و بیم‌دهنده فرستاده‌ایم و هیچ امتی نیست مگر میان آنان بیم‌دهنده‌ای بوده است؛ سوره فاطر، آیه: ۲۴.</ref>، {{متن قرآن|أَنْ أَنذِرِ النَّاسَ }}<ref> به مردم هشدار بده؛ سوره یونس، آیه:۲.</ref>. به گفته [[مفسران]] مفاد [[آیه]] فوق آن است که برای هر امتی فرستاده‌ای<ref>جامع‌البیان، مج ۱۲، ج ۲۲، ص ۱۵۶.</ref> و برای هر زمانی [[پیشوایی]] خواهد بود<ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص ۲۴.</ref>. عمومیت [[انذار]] به [[آدمیان]] اختصاص ندارد، بلکه [[جنیان]] را نیز شامل می‌شود: {{متن قرآن|يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالإِنسِ أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِّنكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آيَاتِي وَيُنذِرُونَكُمْ لِقَاء يَوْمِكُمْ هَذَا قَالُواْ شَهِدْنَا عَلَى أَنفُسِنَا وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَشَهِدُواْ عَلَى أَنفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُواْ كَافِرِينَ}}<ref>ای گروه پریان و آدمیان! آیا پیامبرانی از خودتان نزد شما نیآمدند که آیات مرا برایتان می‌خواندند و به دیدار امروزتان شما را هشدار می‌دادند؟ می‌گویند: (چرا،) ما بر (زیان) خود گواهی می‌دهیم و زندگانی این جهان آنان را فریفته بود و بر (زیان) خویش گواهی دادند که کافر بوده‌اند؛ سوره انعام، آیه:۱۳۰.</ref>، {{متن قرآن|وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَيْكَ نَفَرًا مِّنَ الْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنصِتُوا فَلَمَّا قُضِيَ وَلَّوْا إِلَى قَوْمِهِم مُّنذِرِينَ}}<ref> و (یاد کن) آنگاه را که گروهی از پریان را به سوی تو گرداندیم که به قرآن گوش فرا می‌دادند و چون نزد آن حاضر شدند (به هم) گفتند: خاموش باشید (و گوش فرا دهید!) آنگاه چون به پایان آمد به سوی قوم خود بازگشتند در حالی که (آنان را) بیم می‌دادند؛ سوره احقاف، آیه:۲۹.</ref> به گفته برخی [[مفسران]] کلمه {{متن قرآن|مِّنكُمْ}} در [[آیه]] ۱۳۰ [[سوره انعام]] به معنای "من جنسکم" بوده و این [[آیه]] نشان [[مبعوث]] شدن فرستادگان [[الهی]] در  میان [[انس]] و [[جن]] از جنس خود آنان است<ref>کشف الاسرار، ج ۳، ص ۴۹۳.</ref>. برخی به استناد [[آیات]] فوق فرستادگان [[الهی]] در میان [[آدمیان]] را "[[رسول]]" و برانگیختگان میان [[جنیان]] را با عنوان "[[منذر]]" معرفی کرده‌اند<ref>کشف الاسرار، ج ۳، ص ۴۹۳.</ref>. به گفته  [[المیزان]] عمومیت [[انذار]] به این معناست که در میان همه [[امّت‌ها]] انذارگر برانگیخته می‌شود و هیچ امّتی بدون [[منذر]] نمی‌ماند{{متن قرآن|إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ بِالْحَقِّ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَإِن مِّنْ أُمَّةٍ إِلاَّ خَلا فِيهَا نَذِيرٌ}}<ref> ما تو را به حق، نویدبخش و بیم‌دهنده فرستاده‌ایم و هیچ امتی نیست مگر میان آنان بیم‌دهنده‌ای بوده است؛ سوره فاطر، آیه: ۲۴.</ref> و این عمومیت در حدّ اقتضاست؛ یعنی فعلیت آن در مورد همگان و رسیدن آن به یکایک افراد منوط به این است که در مسیر آن  مانعی پدید نیاید، زیرا با توجّه به اینکه [[جهان]] ماده محل برخورد و تزاحم [[علل]] و اسباب با یکدیگر است، ممکن است [[پیام]] [[انذار]] به برخی [[انسان‌ها]] نرسد و [[حجّت الهی]] بر آنان تمام نگردد. از این [[افراد در قرآن]] با عنوان "[[مستضعف]]" یاد و امر ایشان به [[خداوند]] واگذار شده است، بر این اساس [[انذار]]، گرچه عام است؛ ولی مستلزم دریافتن یکایک افراد یک [[امّت]] نیست<ref>المیزان، ج ۱۷، ص ۳۸.</ref><ref>[[علی محمدی آشنانی|محمدی آشنانی، علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۴، ص۴۶۵ -۴۷۵.</ref>

*'''دسته دوم مانند غافلان:''' {{متن قرآن|لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أُنذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ}}<ref> تا به گروهی بیم دهی که پدرانشان بیم داده نشده‌اند، از این رو آنان غافلند؛ سوره یس، آیه:۶.</ref> و نیز {{متن قرآن|وَمَا كُنتَ بِجَانِبِ الطُّورِ إِذْ نَادَيْنَا وَلَكِن رَّحْمَةً مِّن رَّبِّكَ لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أَتَاهُم مِّن نَّذِيرٍ مِّن قَبْلِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ}}<ref> و آنگاه که ندا سر دادیم تو در سوی (غربی) طور نبودی ولی (این وحی) بخشایشی از پروردگار توست تا به گروهی که پیش از تو بیم‌دهنده‌ای برای آنان نیامده است بیم دهی، باشد که پند گیرند؛ سوره قصص، آیه:۴۶.</ref>؛ {{متن قرآن|أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أَتَاهُم مِّن نَّذِيرٍ مِّن قَبْلِكَ لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ }}<ref> بلکه می‌گویند که آن را خود بربافته است؛ نه بلکه آن (قرآن) از پروردگار تو، راستین است تا گروهی را که پیش از تو بیم‌دهنده‌ای برای آنان نیامده بود بیم دهی، باشد که رهیاب گردند؛ سوره سجده، آیه:۳.</ref>؛ {{متن قرآن|وَمَا آتَيْنَاهُم مِّن كُتُبٍ يَدْرُسُونَهَا وَمَا أَرْسَلْنَا إِلَيْهِمْ قَبْلَكَ مِن نَّذِيرٍ}}<ref> و به آنان کتاب‌هایی نداده بودیم که بیاموزند و پیش از تو برای آنان هیچ بیم‌دهنده‌ای نفرستاده بودیم؛ سوره سبأ، آیه:۴۴.</ref>، لجبازان و [[جدال]] پیشگان: {{متن قرآن|فَإِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِينَ وَتُنذِرَ بِهِ قَوْمًا لُّدًّا }}<ref> باری، جز این نیست که ما آن (قرآن) را به زبان تو آسان (بیان) کردیم تا بدان پرهیزگاران را نوید رسانی و گروهی ستیزه‌جو را بیم دهی؛ سوره مریم، آیه:۹۷.</ref>، [[ستمگران]]: {{متن قرآن|وَمِن قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً وَهَذَا كِتَابٌ مُّصَدِّقٌ لِّسَانًا عَرَبِيًّا لِّيُنذِرَ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَبُشْرَى لِلْمُحْسِنِينَ }}<ref> و پیش از آن، کتاب موسی پیشوا و رحمت بود و این کتابی است راست‌شمارنده (ی کتاب موسی) به زبان عربی، تا به ستمگران بیم دهد و نیکوکاران را نوید است؛ سوره احقاف، آیه:۱۲.</ref>، وکسانی که برای [[خدا]] [[فرزند]] قائل شده‌اند: {{متن قرآن|وَيُنذِرَ الَّذِينَ قَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا}}<ref> و تا به آن کسان که می‌گویند: «خداوند فرزندی گزیده است»، بیم دهد؛ سوره کهف، آیه:۴.</ref> بدون تردید این‌گونه [[آیات]] با عمومیت [[انذار]] منافات نداشته، از موارد [[ذکر خاص]] پس از عام محسوب می‌گردد<ref>همان، ج ۷، ص ۹۸.</ref><ref>[[علی محمدی آشنانی|محمدی آشنانی، علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۴، ص۴۶۵ -۴۷۵.</ref>