اسلام در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[اسلام]] در لغت مصدر باب [[افعال]] و از ماده [[سلم]] اشتقاق یافته است، که در معانی داخل شدن در [[آشتی]]، [[تسلیم شدن]] یا [[تسلیم]] نمودن چیزی به کسی، [[خالص]] نمودن [[عبادت]] و [[دین]] برای [[خدا]] به کار رفته است<ref>راغب اصفهانی، ابوالقاسم، المفردات فی غریب القرآن، ذیل ماده اسلام؛ الصحاح، ذیل ماده اسلام. </ref>. همچنین به معنای صحت و [[عافیت]]<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۹۰. </ref> و دوری از هرگونه [[عیب]] و [[نقص]] و [[فساد]]<ref>مقاییس اللغه، ج‌۳، ص‌۹۰‌ـ ۹۱؛ مجمع البیان، ج‌۲، ص‌۷۱۵؛ التحقیق، ج‌۵ ص‌۱۹۱‌ـ ۱۹۲، "سلم". </ref> و موافقت شدید در مقابل [[خصومت]]<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۵، ص۱۸۸. </ref> نیز آمده است. مشتقات [[اسلام]] به صورت [[تسلیم]]، [[سلام]]، مُسَلَّمه، اِستِسْلام و سَلَم نیز به معنی [[صلح]]، [[آشتی]]، [[مسالمت]]، [[تسلیم شدن]] و [[خضوع]] به کار رفته است<ref>ر.ک: کوشا، محمد علی، مقاله «اسلام»، دانشنامه معاصر قرآن کریم؛ دیبا، حسین، مقاله «اسلام»،دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۳، ص۲۳۷ - ۲۶۰.</ref>. [[اسلام]] در بابِ [[افعال]] دارای معانی زیر است: [[انقیاد]]<ref>لسان العرب، ج‌۶، ص‌۳۴۵؛ مجمع البحرین، ج‌۲، ص‌۴۰۷؛ مقاییس اللغه، ج‌۳، ص‌۹۰، "سلم". </ref>، [[امتثال امر]] و [[نهی]] بدون هیچ‌گونه [[اعتراض]]<ref>تفسیر ماوردی، ج۱، ص۳۷۹‌ـ‌۳۸۰؛ مبادی‌الاسلام، ص‌۷. </ref>، [[اطاعت]] کلی و بی قید و شرط و [[تسلیم محض]] بودن<ref>خدا وانسان در قرآن، ص‌۲۵۶. </ref>، [[اذعان]] به [[حکم الهی]]، [[اخلاص]] در [[عبادت]]<ref>مجمع البحرین، ج‌۲، ص‌۴۰۷، "سلم". </ref> و ادای [[طاعات]] به دور از هرگونه [[فریب]]<ref>مجمع البیان، ج‌۲، ص‌۷۱۵؛ تفسیر مراغی، مج‌۱، ج‌۳، ص‌۱۱۷. </ref>.<ref>ر.ک: دیبا، حسین، مقاله «اسلام»،دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۳، ص۲۳۷ - ۲۶۰. </ref>

*و در اصطلاح عبارت است از: [[تسلیم]] و [[انقیاد]] بر [[طاعت]] و قبول [[اوامر الهی]]<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۷، ص۲۶۶. </ref>، اظهار [[خضوع]] و [[التزام]] به آنچه [[پیامبر اکرم]]{{صل}} آورده است<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱۲، ص۲۹۳؛ الوجوه و النظائر، ج‌۱، ص‌۲۴۶.</ref>.<ref>ر.ک: کوشا، محمد علی، مقاله «اسلام»، دانشنامه معاصر قرآن کریم؛ دیبا، حسین، مقاله «اسلام»،دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۳، ص۲۳۷ - ۲۶۰.</ref> در این صورت [[مسلمان]] دارای دو معنا خواهد بود: یکی اینکه شخص [[تسلیم]] [[امر خداوند]] است و دوم اینکه [[عبادت]] را [[خالص]] برای [[خداوند]] انجام می‌‌دهد<ref>ر.ک: کوشا، محمد علی، مقاله «اسلام»، دانشنامه معاصر قرآن کریم. </ref>.

*رابطه میان معنای اصطلاحی و لغوی [[اسلام]] این است که [[دین اسلام]] سراسر [[اطاعت]] در برابر [[خداوند]] و [[پذیرش]] و [[انقیاد اوامر]]، بدون هیچ‌گونه [[اعتراض]] است<ref>مبادی الاسلام، ص‌۷. </ref> و در آن، [[سلامت]] از [[امتناع]] و [[سرکشی]] وجود دارد<ref>مقاییس اللغه، ج‌۳، ص‌۹۰، ۹۱. </ref>؛ [[انسان]] [[مسلمان]] با اظهار [[فروتنی]] و ابراز [[پذیرش]] [[شریعت]]، به آنچه [[پیامبر اکرم]]{{صل}} آورده، ملتزم شده است<ref>لسان العرب، ج‌۶، ص‌۳۴۵. </ref>.<ref>ر.ک: دیبا، حسین، مقاله «اسلام»،دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۳، ص۲۳۷ - ۲۶۰. </ref>

* [[پرونده:10524027.jpg|22px]] [[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[اسلام - کوشا (مقاله)|مقاله «اسلام»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|'''دانشنامه معاصر قرآن کریم''']]

* [[پرونده:000054.jpg|22px]] [[حسین دیبا|دیبا، حسین]]، [[اسلام - حسین دیبا (مقاله)|مقاله «اسلام»]] [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|'''دانشنامه معاصر قرآن کریم''']]