اجرای حدود: تفاوت میان نسخه‌ها

به [[باور]] [[سید مرتضی]] نیز اجرای حدود یکی از [[شئون امام]] به شمار می‌رود<ref>سید مرتضی علم الهدی، الرسائل، تحقیق مهدی رجایی، ج۱، ص۲۹۶.</ref>. او تعطیلی حدود را برنمی‌تابد<ref>سید مرتضی، الرسائل،  ص۳۱۳.</ref>، با وجود این، وقتی با مسئله [[غیبت امام عصر]]{{ع}} مواجه می‌شود، تعطیلی حدود را می‌پذیرد و [[گناه]] آنرا به گردن کسانی می‌اندازد که با [[ظلم]] خود مانع [[حضور امام]] می‌شوند<ref> سید مرتضی، الشافی فی الامامة، تحقیق سید عبدالزهرا حسینی، ج۱، ص۲۱۰؛ تنزیه الانبیاء، ص۱۸۲.</ref>. پس اگر وقتی [[امام]]{{ع}} [[ظهور]] کرد و مستحق حد، زنده بود، [[امام]]{{ع}} حد را بر او جاری می‌سازد<ref> سید مرتضی، الرسائل، تحقیق مهدی رجایی، ج۲، ص۳۰۰؛ الشافی فی الامامة، تحقیق سید عبدالزهرا حسینی، ج۱، ص۲۰۸.</ref>. این دیدگاه سید را برخی [[متکلمان]] پس از وی همچون [[شیخ طوسی]]<ref>محمد بن حسن طوسی، النهایة، ص۳۷۶.</ref>، [[نوبختی]]<ref>ابراهیم بن اسحاق نوبختى، الیاقوت فی علم الکلام، تحقیق علی اکبر ضیائی، ص۷۵.</ref> و [[فاضل مقداد]] نیز پذیرفته‌اند<ref>فاضل مقداد سیوری حلی، اللوامع الالهیة، تحقیق شهید قاضی طباطبایی، ص۳۴۷.</ref>.

[[ابوالصلاح حلبی]] که علاوه بر [[متکلم]] بودن، گرایش‌های [[فقهی]] نیز دارد، به جزئیات نقش [[امام]] در اجرای حدود اشاره کرده است. برای نمونه، بیان می‌کند هنگام [[اجرای حد]] بر زناکار، [[امام]] باید نخستین کسی باشد که سنگ می‌زند<ref>ابوالصلاح حلبی، الکافی فی الفقه، تحقیق رضا استادی، ص۴۰۶.</ref>. [[ابوالفتح کراجکی]] و [[ابراهیم نوبختی]] نیز اجرای حدود را از جمله [[شئون امام]] می‌دانند، اما جزئیات آنرا بیان نکرده‌اند<ref>ابوالفتح محمد بن علی کراجکی، التعجب، ص۴۹-۵۱.</ref>. همچنین [[شیخ طوسی]] در آثار کلامی خود بر اصل شأن اجرای حدود برای [[امام]]{{ع}} تأکید کرده است<ref>محمد بن حسن طوسی، الغیبة، تحقیق عبادالله تهرانی و علی احمد ناصح، ص۹۴-۹۵.</ref>. به باور وی، این مدعا به وسیله نقل ـ  نه عقل ـ ثابت می‌شود<ref>شیخ طوسی، تمهید الأصول فی علم الکلام، تصحیح عبدالمحسن مشکوة الدینی، ص۳۵۹.</ref>. او همچنین در آثار فقهی‌اش، با تفصیل بیشتری به بیان جزئیات این شأن پرداخته است<ref>شیخ طوسی، النهایة، ص۷۰۰.</ref>.

اما اگر [[مجازات]] جرمی از طرف شرع معیّن نشده باشد و او را به عهده حاکم شرع و [[قاضی]] گذاشته باشند که خود تشخیص بدهد، آنرا "تعزیر" می‌نامند، مانند [[تأدیب]] نوجوانی که هنوز به [[بلوغ]] [[شرعی]] نرسیده و مرتکب زنا شود. حاکم شرع او را به تناسب جسمی و [[روحی]] او مجازات و تأدیب می‌کند. تعزیرات حتماً باید کمتر از حدود باشند<ref>[[ابوالفضل شکوری|شکوری، ابوالفضل]]، [[فقه سیاسی اسلام (کتاب)|فقه سیاسی اسلام]]، ص ۱۸۵.</ref>.