←جستارهای وابسته
(←منابع) |
|||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
*خلاصه اینکه لفظ [[رب]] در معانی متعددی به کار رفته است که در تمام این معانی، مشترک [[معنوی]] است و جامع آنها کلمه {{عربی|" من بيده امر التدبير و الادارة و التصرف"}} استیاً کلمه {{عربی|" من فوض اليه امر الشيء المربي من حيث الاصلاح والتدبير والتربية"}}. | *خلاصه اینکه لفظ [[رب]] در معانی متعددی به کار رفته است که در تمام این معانی، مشترک [[معنوی]] است و جامع آنها کلمه {{عربی|" من بيده امر التدبير و الادارة و التصرف"}} استیاً کلمه {{عربی|" من فوض اليه امر الشيء المربي من حيث الاصلاح والتدبير والتربية"}}. | ||
*بنابراین، [[رب]] یعنی کسی که امر [[تدبیر امور]] و اداره آن و [[تصرف]] در امور، به دست اوست. یکی از محققان در این باره مینویسد: "معنی [[حقیقی]] و اصیل لفظ [[رب]] {{عربی|" من بيده امر التدبير والادارة والتصرف"}} است که یک مفهوم کلی است و معانی دیگر؛ مانند [[تربیت]]، [[اصلاح]]، [[حاکمیت]]، [[مالکیت]] و صاحبیت، همگی مصادیق این مفهوم کلی هستند" <ref>سبحانی، جعفر، الاسماء الثلاثه؛ الاله و الرب و العباده، مؤسسه امام صادق{{ع}}، چاپ اول، قم، ۱۴۱۷، س۱۷.</ref><ref>[[غفار شاهدی|شاهدی، غفار]]، [[توحید و حکومت دینی (مقاله)|توحید و حکومت دینی]]، [[حکومت اسلامی (نشریه)|فصلنامه حکومت اسلامی]]، ص۳۲۹ تا ۳۶۹.</ref> | *بنابراین، [[رب]] یعنی کسی که امر [[تدبیر امور]] و اداره آن و [[تصرف]] در امور، به دست اوست. یکی از محققان در این باره مینویسد: "معنی [[حقیقی]] و اصیل لفظ [[رب]] {{عربی|" من بيده امر التدبير والادارة والتصرف"}} است که یک مفهوم کلی است و معانی دیگر؛ مانند [[تربیت]]، [[اصلاح]]، [[حاکمیت]]، [[مالکیت]] و صاحبیت، همگی مصادیق این مفهوم کلی هستند" <ref>سبحانی، جعفر، الاسماء الثلاثه؛ الاله و الرب و العباده، مؤسسه امام صادق{{ع}}، چاپ اول، قم، ۱۴۱۷، س۱۷.</ref><ref>[[غفار شاهدی|شاهدی، غفار]]، [[توحید و حکومت دینی (مقاله)|توحید و حکومت دینی]]، [[حکومت اسلامی (نشریه)|فصلنامه حکومت اسلامی]]، ص۳۲۹ تا ۳۶۹.</ref> | ||
==ربوبیت در ولایت و امامت از منظر عقل و نقل== | |||
معنای اصلی این واژه، [[اصلاح]] یک چیز و اهتمام به آن است<ref>معجم مقاییس اللغة (ط. مکتب الاعلام الإسلامی، ۱۴۰۴ه.ق)، ج۲، ص۳۸۱.</ref> که به [[تربیت]] و پرورش دادن آن باز می‌گردد؛ یعنی ایجاد کردن حالتی در شیء بعد از حالتی دیگر، تا به حد نهایی و تمام و کمال برسد<ref>مفردات ألفاظ القرآن (ط. دارالقلم - الدار =الشامیة، ۱۴۱۲ ه. ق.)، ص۳۳۶.</ref>. «[[ربّ]]» در لغت به [[مالک]]، [[سید]]، [[مدبر]]، مربی، [[قیم]] و [[منعم]] به کسی گفته می‌شود؛ اما در [[قرآن]]، هر گاه که این لغت به صورت غیرمضاف به کار رفته باشد، فقط بر [[پروردگار]] [[صدق]] می‌کند<ref>النهایة فی غریب الحدیث و الأثر (ط. مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان، ۱۳۶۷ ه.ش.)، ج۲، ص۱۷۹.</ref>. بنابراین، در [[ربوبیت]] تأکید بر سوق دادن چیزی به سوی کمال لایقش و رفع نواقص از آن تا [[رسیدن به کمال]] مطلوب است؛ خواه در ذاتیات باشد و یا صفات خارج ذات باشد<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم (ط. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۶۸ ه.ش.)، ج۴، ص۱۸.</ref>. معنی ربّ از این جهت به معنای تربیت نزدیک می‌شود<ref>مجمع البیان (ط. ناصر خسرو، ۱۳۷۲ ه.ش.)، ج۴، ص۶۰۵.</ref>، با این تفاوت که در ربّ، معنای [[مالکیت]] و [[سیادت]] نیز در نظر گرفته شده است. با این توضیحات می‌توان گفت هنگامی که این واژه درباره پروردگار به کار می‌رود، یعنی [[خداوند]] مالک و مولایی است که در عین مالکیت، به پرورش و تربیت [[مخلوقات]] خود تا عالی‌ترین مراتب کمال -که اقتضای [[استعداد]] آنهاست- اهتمام دارد و آنان را مرحله به مرحله به سوی کمال لایقشان سوق می‌دهد.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۳۸۵.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||