قرض‌الحسنه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

قرض‌الحسنه در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۰ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۲۰

۸ بایت حذف‌شده ، ‏۲۰ اوت ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - 'بدهی' به 'بدهی'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۱۰

ویرایش

@@ خط ۱۳: / خط ۱۳: @@
 اصل مطلب این آیه راجع به لزوم [[کتابت]] سند برای وام است. البته می‌توان [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِنْ كُنْتُمْ عَلَى سَفَرٍ وَلَمْ تَجِدُوا كَاتِبًا فَرِهَانٌ مَقْبُوضَةٌ فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُمْ بَعْضًا فَلْيُؤَدِّ الَّذِي اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلَا تَكْتُمُوا الشَّهَادَةَ وَمَنْ يَكْتُمْهَا فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ}}<ref>«و اگر در سفر بودید و نویسنده‌ای نیافتید، (سند شما) گروهایی است دریافت شده و اگر (بدون گرو) یکی از شما دیگری را (بر دارایی خود) امین دانست، آنکه امین دانسته شده است، باید امانت وی را بازگرداند و از خداوند- پروردگار خویش- پروا کند و گواهی را پنهان مدارید» سوره بقره، آیه ۲۸۳.</ref> را نیز جزو این آیه به شمار آورد، چرا که بقیه [[احکام دین]] در این آیه درج شده است.
-تَداین بر وزن تفاعل از ریشه "د ی ن" و به معنی [[قرض]] دادن یا گرفتن و [[معامله]] سررسیددار است. تداین و مداینه یکسان بوده و به معنی ادا کردن [[بدهی]] می‌باشد<ref>مفردات، ص۱۷۵؛ الکشاف، ج۱، ص۲۸۸.</ref>.
+تَداین بر وزن تفاعل از ریشه "د ی ن" و به معنی [[قرض]] دادن یا گرفتن و [[معامله]] سررسیددار است. تداین و مداینه یکسان بوده و به معنی ادا کردن بدهی می‌باشد<ref>مفردات، ص۱۷۵؛ الکشاف، ج۱، ص۲۸۸.</ref>.
 إملال از ریشه مَلَل و إملاء، هر دو در [[قرآن]] به کار رفته و به یک معنی می‌باشند، یعنی [[القا]] کردن مطلب به دیگری و [[نوشتن]] او. بَخس به معنی کمی یا کم گذاشتن از روی دستم است<ref>مجمع البیان، ج۲، ص۳۹۶.</ref>.
-دَین یا وام، یک [[تعهد]] [[مالی]] است که براساس بلندترین [[آیه قرآن]]، باید با درج سررسید میان طرفین [[معامله]] مکتوب گردد و فقط در موارد استثنایی مانند [[معاملات]] تجاری فوری نقدی که کالاها دست به دست می‌شود، نیاز به نوشتن نیست. با درنظر گرفتن کمی سواد در قرن‌های ۱ تا ۷ [[حجاز]]، [[قرآن]] [[اقلیت]] باسواد را [[راهنمایی]] و موظف می‌کند که در مواردی که دو طرف [[بدهی]] / وام - چه کم و چه زیاد – بی‌سواد بودند به عنوان کاتب عمل کنند<ref>دائرة المعارف لایدن، ج۱، ص۵۱۵.</ref>.
+دَین یا وام، یک [[تعهد]] [[مالی]] است که براساس بلندترین [[آیه قرآن]]، باید با درج سررسید میان طرفین [[معامله]] مکتوب گردد و فقط در موارد استثنایی مانند [[معاملات]] تجاری فوری نقدی که کالاها دست به دست می‌شود، نیاز به نوشتن نیست. با درنظر گرفتن کمی سواد در قرن‌های ۱ تا ۷ [[حجاز]]، [[قرآن]] [[اقلیت]] باسواد را [[راهنمایی]] و موظف می‌کند که در مواردی که دو طرف بدهی / وام - چه کم و چه زیاد – بی‌سواد بودند به عنوان کاتب عمل کنند<ref>دائرة المعارف لایدن، ج۱، ص۵۱۵.</ref>.
 از این [[آیه]] [[احکام فقهی]] / [[حقوقی]] فراوانی [[استنباط]] و استفاده شده است، [[علی بن ابراهیم]] با تفکیک بندهای آیه، ۱۵ [[حکم]]<ref>تفسیر القمی، ج۱، ص۸۵.</ref> و دیگری تا ۲۱ حکم را ذکر کرده‌اند<ref>کنز العرفان، ج۲، ص۴۶.</ref>.