وقایع میدان نبرد عاشورا: تفاوت میان نسخه‌ها

در کتاب [[الإرشاد (کتاب)|الإرشاد]] از [[امام زین العابدین]]{{ع}} آمده است که: صبح عاشورا، چون [[امام حسین]]{{ع}} [[چشم]] گشود و لشکر [[دشمن]] را دید، دستانش را بالا برد و گفت: «خداوندا! تو تکیه‌گاه من در هر [[سختی]]، و [[امید]] من در هر [[گرفتاری]] هستی. در هر رویدادی که برای من اتّفاق می‌افتد، تو تکیه‌گاه و ساز و برگِ [[منی]]. بسی پریشانی ها که [[دل]]، در آنها سست می‌شود و چاره، اندک می‌گردد و [[دوست]]، [[انسان]] را وا می‌گذارد و [[دشمن]]، [[شماتت]] می‌کند که من، از سرِ رغبت به تو، و نه دیگران، شکایتش را نزد تو آورده‌ام و تو در آن، برایم [[گشایش]] قرار داده‌ای و آن را برطرف ساخته‌ای! تو، [[ولیّ]] هر [[نعمت]] و صاحبِ هر [[نیکی]] و نهایتِ هر مقصودی هستی»<ref>{{متن حدیث|لَمَّا أَصْبَحَتِ الْخَيْلُ الْحُسَيْنِ{{ع}} رَفَعَ يَدَيْهِ وَ قَالَ اللَّهُمَ‏ أَنْتَ‏ ثِقَتِي‏ فِي‏ كُلِ‏ كَرْبٍ‏ وَ رَجَائِي فِي كُلِّ شِدَّةٍ وَ أَنْتَ لِي فِي كُلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بِي ثِقَةٌ وَ عُدَّةٌ كَمْ مِنْ كَرْبٍ يَضْعُفُ عَنْهُ الْفُؤَادُ وَ تَقِلُّ فِيهِ الْحِيلَةُ وَ يَخْذُلُ فِيهِ الصَّدِيقُ وَ يَشْمَتُ فِيهِ الْعَدُوُّ أَنْزَلْتُهُ بِكَ وَ شَكَوْتُهُ إِلَيْكَ رَغْبَةً مِنِّي إِلَيْكَ عَمَّنْ سِوَاكَ فَفَرَّجْتَهُ وَ كَشَفْتَهُ وَ أَنْتَ وَلِيُّ كُلِّ نِعْمَةٍ وَ صَاحِبُ كُلِّ حَسَنَةٍ وَ مُنْتَهَى كُلِّ رَغْبَةٍ}} (الإرشاد، ج۲، ص۹۶؛ بحار الأنوار، ج۴۵، ص۴).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۵۰۷.</ref>