سوره بینه در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

هم [[خدا]] از آنان [[خشنود]] است و هم آنها از خدا خشنودند. در [[روایات]] متعددی که [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}}، [[ابن عباس]]، [[جابر بن عبدالله]]، [[ابوسعید]] و [[ابوبرزه]] <ref>شواهد التنزیل، ج ۲، ص۴۵۹ ـ ۴۷۳؛ مجمع البیان، ج ۱۰، ص۷۹۵؛ الدرالمنثور، ج ۸، ص۵۸۹.</ref> از [[پیامبر]]{{صل}} نقل کرده‌‌اند {{متن قرآن|خَيْرُ الْبَرِيَّةِ}}<ref>« بهترین آفریدگانند» سوره بینه، آیه ۷.</ref> به [[علی]] و شیعیانش [[تفسیر]] شده است. جابر می‌‌گوید: در حضور [[رسول خدا]]{{صل}} بودیم که علی{{ع}} به سوی ما آمد و آن [[حضرت]] با دیدنش فرمودند: [[سوگند]] به کسی که جانم در دست اوست این مرد و شیعیانش در [[قیامت]] از رستگاران‌‌اند و [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ}}<ref>«بی‌گمان آنانکه ایمان آورده‌اند و کردارهایی شایسته کرده‌اند، بهترین آفریدگانند» سوره بینه، آیه ۷.</ref> نازل شد، از این‌‌رو [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} با آمدن علی{{ع}} می‌‌گفتند: {{متن قرآن|خَيْرُ الْبَرِيَّةِ}}<ref>« بهترین آفریدگانند» سوره بینه، آیه ۷.</ref> آمد.<ref>شواهد التنزیل، ج ۲، ص۴۶۸؛ تاریخ دمشق، ج ۴۲، ص۳۷۱؛ کفایة الطالب، ص۲۴۵.</ref> در [[روایت]] دیگری رسول خدا{{صل}} به علی{{ع}} فرمودند: ای علی! تو و شیعیانت خیرالبریّه‌‌اید <ref>جامع البیان، مج ۱۵، ج ۳۰، ص۳۳۵.</ref> و وعده‌‌گاه من و تو کنار [[حوض کوثر]] است.<ref>مجمع البیان، ج ۱۰، ص۷۹۵؛ روح‌‌المعانی، مج ۱۶، ج ۳۰، ص۳۷۰؛ مناقب، ص۳۴۷.</ref> در روایتی از [[ابن عباس]] {{متن قرآن|خَيْرُ الْبَرِيَّةِ}}<ref>« بهترین آفریدگانند» سوره بینه، آیه ۷.</ref> به [[علی]]{{ع}} و اهل‌‌بیتش [[تفسیر]] شده است.<ref>مجمع البیان، ج ۱۰، ص۷۹۵.</ref> روایاتی به این مضمون نیز از [[امامان]] اهل‌‌بیت{{ع}} گزارش شده است<ref> البرهان، ج ۵، ص۲۲۳ ـ ۲۲۴.</ref>.<ref>[[علی اسعدی|اسعدی، علی]]، [[سوره بلد - اسعدی (مقاله)| مقاله «سوره بلد»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۶.</ref>

[[پیامبر]]{{صل}} [[مسلمانان]] را به [[یادگیری]] و [[تلاوت]] این [[سوره]] توصیه، و برای تلاوتش ثوابهای فراوانی بیان کرده‌‌اند.<ref>مجمع‌‌البیان، ج ۱۰، ص۷۹۱؛ بصائر ذوی‌‌التمییز، ج ۱، ص۵۳۳ ـ ۵۳۴.</ref> آن [[حضرت]] فرمودند: هرگاه [[خداوند]] از بنده‌‌ای تلاوت [[سوره]] {{متن قرآن|لَمْ يَكُنِ الَّذِينَ كَفَرُوا}}<ref>«کافران از اهل کتاب و مشرکان، (از کیش خود) دست نمی‌کشیدند تا آنکه آن برهان به آنان رسد» سوره بینه، آیه ۱.</ref> را بشنود، به او خطاب می‌‌کند: [[بنده]] من [[بشارت]] بر تو، من تو را در [[بهشت]] جای می‌‌دهم تا [[خشنود]] شوی.<ref>تفسیر ابن کثیر، ج ۴، ص۵۷۴؛ الدرالمنثور، ج ۸، ص۵۸۵؛ فضائل سور القرآن، ص۳۵۹.</ref> از [[امام باقر]]{{ع}} نیز [[روایت]] شده: کسی که سوره [[بیّنه]] را بخواند از [[شرک]] بیزار و در [[دین]] محمد{{صل}} داخل شده است و خداوند او را [[مؤمن]] برمی‌‌انگیزد و در حساب بر او آسان می‌‌گیرد.<ref>ثواب الاعمال، ص۲۶۷؛ مجمع البیان، ج ۱۰، ص۷۹۱.</ref>.<ref>[[علی اسعدی|اسعدی، علی]]، [[سوره بلد - اسعدی (مقاله)| مقاله «سوره بلد»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۶.</ref>