بحث:افضلیت امام: تفاوت میان نسخه‌ها

اصطلاح "[[افضلیت امام]]" در [[علم کلام]]، به معنای [[برتری امام]] نسبت به دیگر [[مسلمانان]] در دو امراست: نخست در فزونی [[ثواب]] و [[قرب به خداوند]] و دیگری در [[صفات ]][[کمال انسانی]]. اینکه "آیا [[امام]] باید [[افضل]] از دیگران باشد یا [[خیر]]؟" از دیرباز مورد [[نزاع]] بین [[شیعه امامیه]] و [[اهل سنت]] بوده و در باب [[شروط امامت]]، بدان پرداخته شده است<ref>علیرضا نجف زاده، افضلیت امام از دیدگاه فرق کلامی،(مطالعات اسلامی، فلسفه و کلام، شماره ۴۲)ص۱۷۸-۱۸۴.</ref>. [[شیعه]] شرط لازم [[امامت]] را "[[افضلیت]]" می‌‌داند و در مقابل [[اکثریت]] اهل سنت معتقدند [[تقدیم مفضول بر افضل]] را جائز است<ref>همان،ص۱۸۵.</ref>.

قلمرو افضلیت امام از نظر شیعه دو معنای "افضلیت [[باطنی]] و افضلیت ظاهری" را شامل می‌‌شود. افضلیت باطنی بدین معناست که امام بایستی نزد [[خداوند]] نسبت به بقیه مسلمانان، [[اجر]] و [[قرب]] بیشتری داشته باشد. از سوی [[علمای شیعه]] ۵ [[دلیل]] بر این مدعا اقامه شده از جمله، استلزام [[کثرت]] [[تکلیف]] و افضلیت امام و استلزام [[برتری]] در [[کمالات نفسانی]] و افضلیت امام<ref>ربانی گلپایگانی، علی، امامت در بینش اسلامی،ص۲۰۳-۲۰.</ref>.

افضلیت ظاهری به معنای برتری امام بر مسلمانان در [[کمالات انسانی]] و هر امری که از شرائط امامت است. بدین منظور برتری امام در صفاتی مثل [[علم]] به مسائل [[دین]]،‌ [[شجاعت]]، [[مدیریت]]، [[تدبیر]] [[سیاسی]] و همه فضیلت‌هایی که در راستای [[اهداف امامت]] و مسوولیت‌های امام است را شامل می‌‌شود.

علمای شیعه به [[دلیل عقلی]] ([[قبح]] تقدیم مفضول بر افضل) و [[نقلی]] ([[سوره یونس]] [[آیه]] و۳۵ و...) استناد کرده‌اند و مناقشات عدیده ای که از سوی علمای اهل سنت مطرح شده را با طرح و تبیین دقیق موضوع و [[رجوع]] به [[سیره]] و [[تاریخ]] و باز تبیین دلیل عقلی [[پاسخ]] داده اند<ref>همان،۱۹۱-۲۰۳.</ref>.