افترا به بى‌گناهان: تفاوت میان نسخه‌ها

[[قرآن کریم]] افترا زدن به [[مؤمنان]] بى‌گناه را عملى [[قبیح]] و گناهى آشکار دانسته است: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ يُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُبِينًا}}<ref>«و آنان که مردان و زنان مؤمن را بی‌آنکه کاری (ناپسند) کرده باشند آزار می‌کنند بی‌گمان بار بهتان و گناهی آشکار را بر دوش دارند» سوره احزاب، آیه ۵۸.</ref> از لحن [[آیه]] استفاده مى‌شود که گروهى در [[مدینه]] براى افراد با [[ایمان]] [[شایعه]] پراکنى کرده و نسبتهاى ناروا به آنان مى‌دادند؛<ref>نمونه، ج ۱۷، ص۴۲۴. </ref> همچنین [[قرآن]] افترا زدن به بى‌گناهان ـ چه [[مسلمان]] و چه [[کافر]] ـ را عملى [[ناپسند]] و گناهى آشکار شمرده است: {{متن قرآن|وَمَنْ يَكْسِبْ خَطِيئَةً أَوْ إِثْمًا ثُمَّ يَرْمِ بِهِ بَرِيئًا فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُبِينًا}}<ref>«و هر کس خطایی یا گناهی کند سپس آن را به گردن بی‌گناهی اندازد بار بهتان و گناهی آشکار را بر دوش کشیده است» سوره نساء، آیه ۱۱۲.</ref> در [[شأن نزول]] آیه آمده است که مسلمانى مرتکب [[سرقت]] شد و [[مال]] مسروقه را در [[خانه]] فردى یهودى به [[امانت]] گذاشت. پس از [[کشف]] ماجرا افراد [[قبیله]] آن مسلمان براى [[نجات]] وى، یهودى را به سرقت متهم کردند که آیه فوق نازل شد و این امر را [[بهتان]] و [[گناه]] شمرد. <ref>جامع‌البيان، مج ۴، ج ۵، ص۳۷۲؛ روض‌الجنان، ج ۶، ص۱۰۱. </ref> در [[روایات]] نیز افترا به بى‌گناهان از زشت‌ترین [[اعمال]] دانسته شده است؛ در روایتى [[امام صادق]]{{ع}} [[جرم]] افترا به بى‌گناه را سنگین‌تر از کوههاى عظیم دانسته است. <ref>الخصال، ص۳۴۸؛ مستدرك‌الوسائل، ج۹، ص۱۲۸؛ سفينه‌البحار، ج ۱، ص۲۸۰. </ref> در روایتى دیگر [[پیامبر]] صلى‌الله‌علیه‌و‌آله فرمود: هرکس به مرد یا [[زن]] مؤمنى [[بهتان]] زند [[خداوند]] او را بر تلّى از [[آتش]] وارد کند تا از عهده [[اتهام]] خود برآید. <ref>وسائل الشيعه، ج ۱۲، ص۲۸۸؛ بحارالانوار، ج ۷۲، ص۱۹۴. </ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[افترا (مقاله)|مقاله «افترا»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۴.</ref>