انتظار عملی به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

== پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه ==

{{پاسخ پرسش  

::::::آیت‌‌الله '''[[سید احمد خاتمی]]'''، در دو مقاله ''«[[انتظار سازنده ۱ (مقاله)|انتظار سازنده]]»'' و ''«[[انتظار مسئولانه (مقاله)|انتظار مسئولانه]]»''در این‌باره گفته است:

::::::«[[انتظار]] باوری است [[باور]] به عمل، [[منتظر]] [[حضرت ولی عصر]]{{ع}}، [[امام]] زمان‌پسند [[زندگی]] می‌کند. [[منتظر]] [[حضرت ولی عصر]]{{ع}}، [[عصر غیبت]] را عصر [[تکلیف]] داند، نه آنکه این دوره را دوره [[بی‌تفاوتی]] در برابر [[دین]] انگارد.

{{پاسخ پرسش  

::::::[[آیت الله]] '''[[محسن اراکی]]'''، در کتاب  ''«[[نگاهی به رسالت و امامت (کتاب)|نگاهی به رسالت و امامت]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«[[انتظار عملی]]؛ یعنی فراهم آوردن مقدمات تحقق آنچه مورد [[انتظار]] است. به عنوان مثال، کسی را که [[منتظر]] است تا مسافرش از راه برسد، چنانچه در خانه بنشیند و کاری را که برای پذیرایی از مسافرش لازم است انجام ندهد و تنها در اندرون دلش، [[انتظار]] قدوم او را بکشد، مقایسه کنید با کسی که علاوه بر [[انتظار]] درونی، خانه را برای پذیرایی از میهمان آماده ساخته، غذای مناسب تهیه دیده، وسیله پذیرایی آماده کرده و کارهایی را که برای پذیرایی از میهمان لازم است، انجام داده است. در این مثال، شخص اول، تنها [[منتظر]] است به [[انتظار قلبی]] و درونی، لکن شخص دوم، علاوه بر [[انتظار]] درونی، مقدمات عملی پذیرایی از میهمان مورد [[انتظار]] را فراهم ساخته و انتظارش را در صحنه عمل مجسم نموده است. [[انتظار حقیقی]]، [[انتظار]] نوع دوم است. حال، بار دیگر به مثال یاد شده توجه فرمایید. اگر فرض شود مسافری که در [[انتظار]] اویند، مسافر عادی نیست، بلکه مأموری است که از سوی یک [[مقام]] [[مطاع]] برای انجام مأموریتی ویژه اعزام شده است و از سوی آن [[مقام]]، اهداف [[مأموریت]] مسافر مذکور، اجمالاً به اطلاع [[منتظران]] رسیده، و به آنها [[دستور]] داده شده است که به [[یاری]] وی بشتابند و او را در اجرای [[مأموریت]] مهم و فوق‌العاده‌اش با تمام امکانات کمک کنند. در این صورت، [[انتظار]] [[منتظران]] به چه صورت خواهد بود؟

{{پاسخ پرسش  

::::::[[آیت الله]] '''[[سید رضا صدر]]'''، در کتاب  ''«[[راه مهدی (کتاب)|راه مهدی]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«[[انتظار عملی]] مانند [[آمادگی]] برای آمدن مهمان و [[پذیرایی]] از او که [[غذا]] بایستی آماده باشد و با [[مقام]] مهمان و شخصیت او تناسب داشته باشد. محل نشستن او تمیز و آماده، خوابگاه و استراحتگاهش مرتب باشد. مثلا کشاورز، وقتی [[انتظار]] [[باران]] را دارد که چیزی کشت کرده باشد. بازرگان، وقتی [[انتظار]] سود دارد که کالای خود را آماده کرده و در معرض فروش گذارده باشد و این [[انتظار]] کامل خواهد بود. بنابراین [[انتظار عملی]] افزون بر [[انتظار]] روحی است. آنچه در تسریع [[قیام حضرت مهدی]] مؤثر است، [[انتظار عملی]] است؛ هر چه بر تعداد [[منتظران]] عملی [[حضرت]] افزوده می‌شود، [[ظهور]] آن [[حضرت]] نزدیک تر می‌شود و موفقیت در [[دعوت]] را شدیدتر می‌سازد»<ref>[[سید رضا صدر|صدر، سید رضا]]، [[راه مهدی (کتاب)|راه مهدی]]، ج۱، ص۹۸۷.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::::[[آیت‌الله]] '''[[محمد ناصری دولت‌آبادی]]'''، در مقاله ''«[[فرهنگ انتظار (مقاله)|فرهنگ انتظار]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«[[انتظار]]، حالتی روحی است که از ضمیر فرد [[منتظر]] بر می‌‌آید؛ اما با چشم به در دوختن و [[حسرت]] خوردن تمام نمی‌شود؛ بلکه به عمل منجر می‌‌شود و در تمامیِ اجزای [[زندگی مادی]] و [[معنوی]] تأثیری شگرف برجای می‌‌نهد. در [[روایات]] متعدد، [[انتظار]] به عنوان عمل، بلکه [[برترین]] [[اعمال]] معرفی شده است. از جمله [[روایت]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} است که فرمودند: {{متن حدیث|أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِي اِنْتِظَارُ اَلْفَرَجِ}}<ref>بحارالانوار، ج 2، ص 122</ref>؛ [[برترین]] [[اعمال امت]] من، [[انتظار فرج]] است. این دسته [[روایات]]، دلالت دارد که [[انتظار]]، حالت روانی [درونی] صرف نیست؛ بلکه حالت عملی [بیرونی] نیز دارد(...) اصطلاح [[انتظار]]، به معنای عدم [[رضایت]] از وضعیت موجود و [[انتظار عملی]] برای تغییر آن و حاصل شدن وضعیّتی مناسب می‌‌باشد»<ref>[[محمد ناصری دولت‌آبادی|ناصری دولت‌آبادی، محمد]]، [[خُلُق (نشریه)|خُلُق ]]، [[فرهنگ انتظار (مقاله)|فرهنگ انتظار]]، ج۱، ص۹۸۷.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[مجتبی گودرزی]]''' در مقاله ''«[[فلسفه امنیت و آموزه انتظار (مقاله)|فلسفه امنیت و آموزه انتظار]]»'' در اين‌باره گفته است:

::::::«[[انتظار عملی]] به [[اعمال]] و [[رفتار]] [[انسان]] جهت می‌دهد. و باعث می‌شود که [[منتظران]] در بعد فردی و [[اجتماعی]] تلاش کنند. از نظر فردی به حیات روحی و روانی و کسب [[فضائل اخلاقی]] و تقویت بنیه جسمی و روحی بپردازند و به عبارت دیگر [[خودسازی]] را سرلوحه کار خود قرار دهند. و از نظر [[اجتماعی]] مراقب حال دیگران بوده، و علاوه بر [[اصلاح]] خود در [[اصلاح]] دیگران نیز کوشا باشند. چرا که آن [[نهضت]] جهانی و برنامه [[عظیم]] که همه برنامه‌های آن مانند [[امنیت]]، [[عدالت]] و... در حد کمال است یک برنامه فردی نیست بلکه جمعی و همگانی است. از این‌رو برای تحقق چنین انقلابی، مردانی بزرگ، مصمّم، [[شکست ناپذیر]] و [[پاک]] و دارای [[بینش عمیق]] و گرایش‌های متعالی لازم است.

{{پاسخ پرسش  

::::::آقای '''[[سید مهدی موسوی کاشمری]]'''، در مقاله ''«[[امام خمینی و احیاء انتظار فرج (مقاله)|امام خمینی و احیاء انتظار فرج]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«'''[[انتظار]] [[مکتب]] عمل:''' در [[حدیثی]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌‌فرماید: [[برترین عمل]] [[امت]] من [[انتظار فرج]] داشتن است<ref>{{متن حدیث|أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِي انْتِظَارُ الْفَرَجِ}}.</ref>. [[پیامبر]] در این بیان خود "[[انتظار فرج]]" را عمل به حساب آورده است، درحالی‌ که‌‎ دست روی دست گذاشتن و خود را بی‌خاصیت و مهمل بارآوردن، در گوشه خانه خزیدن و‌‎ ‎تن به [[ظلم]] دادن و در آرزوی [[ظهور امام زمان]] به سر بردن تا آن [[حضرت]] با نیروی غیبی امور را‌‎ ‎اصلاح کند نه‌تنها [[انتظار]] نیست بلکه خود ضد [[انتظار]] است.