علائم و نشانه‌های حتمی ظهور امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::* [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} از [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} [[روایت]] نموده است که فرمود: ده چیز است که قبل از [[قیام]] و [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] واقع می‌شود:

:::::::۱. [[سفیانی]]؛ ۲. [[دجال]]؛ ۳. [[دخان]]؛ ۴. [[دابة الارض]]؛ ۵. [[خروج قائم]]؛ ۶. [[طلوع خورشید از مغرب]]؛ ۷. [[نزول عیسی]]؛ ۸. [[خسوف در مشرق]]؛ ۹. [[خسوف در جزیرة العرب]]؛ ۱۰. [[آتشی که از مرکز عدن شعله می‌کشد]]<ref>بحار، ج ۵۲، ص۲۰۹.</ref>»<ref>[[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۴۳-۴۵.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۲. حجت الاسلام و المسلمین سلیمیان؛

:::::*یکی از نشانه‌هایی که فراوان از آن سخن به میان آمده، [[خروج دجال]] است. اگرچه این رخداد در شمار [[نشانه‌های حتمی ظهور]] ذکر نشده است، اما درباره آن- به‌ویژه در منابع [[اهل سنت]]- به مراتب از [[نشانه‌های حتمی]] بیشتر اشاره شده است.

:::::*"[[دجّال]]" از نگاه کتاب‌های لغت به معنای "[[آب]] طلا کاری" و "طلا اندود کردن" است. از آنجایی که در این کار فلزی غیر از طلا با ظاهری طلا ارائه می‌شود، نوعی دغل کاری و ظاهر فریبی تلقی می‌شود. به همین [[علت]]، افراد بسیار [[دروغگویی]] که [[باطل]] را [[حق]] جلوه می‌دهند "[[دجّال]]" نامیده می‌شوند. <ref> ر. ک: لسان العرب، ج ۴، ص۲۹۴.</ref> از [[روایات اسلامی]] استفاده می‌شود: [[دجّال]] [[ستمکاری]] است که در [[آخر الزمان]]، [[مردم]] را [[گمراه]] خواهد کرد. و البته در آموزه‌های هر سه [[دین]] [[یهودیت]]، [[مسیحیت]] و [[اسلام]] از آن سخن به میان آمده است. گاهی افرادی در هر سه [[جامعه دینی]] می‌گویند: [[دجّال]] [[تولد]] یافته و زنده است. <ref> ر. ک: کنز العمال، ج ۱۴، ص۳۲۳- ۲۸۲.</ref>. در روایاتی چند، از [[خروج]] "[[دجّال]]" به عنوان نشانه [[ظهور]] و در برخی دیگر از آن به عنوان یکی از "[[اشراط الساعه]]" <ref>« أشراط»( جمع« شرط») به معنای علامت است. و« الساعه» مقصود رستاخیز بزرگ است. بنابراین« أشراط الساعه» به معنای نشانه‌های[ نزدیک شدن] قیامت است. این اصطلاح بر مجموع حوادثی اطلاق میشود که پیش از واقعه عظیم قیامت، اتفاق خواهد افتاد. ر. ک: کتاب العین، ج ۶، ص۲۳۵؛ مجمع البحرین، ج ۴، ص۲۵۷.</ref> یاد شده است. این نشانه، در کتاب‌های [[اهل سنت]] بیشتر با عنوان یکی از [[نشانه‌های برپایی قیامت]] دانسته شده؛ <ref> مسلم، صحیح، باب فی الآیات التی تکون قبل الساعة، ح ۱؛ ترمذی، سنن، ج ۴، ص۵۰۷؛ ابن داوود، سنن، ج ۴، ص۱۱۵.</ref> امّا در [[منابع روایی]] [[شیعه]]، اغلب از آن به عنوان حادثه‌ای مهمّ که همزمان با [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} رخ خواهد داد، یاد شده است. از این‌رو در شمار [[نشانه‌های ظهور]] ذکر شده است. <ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص۲۵۰.</ref>»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص ۲۲۶- ۲۲۹.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::::[[شیخ صدوق]] به اسناد خود از [[عمر بن حنظله]] حکایت می‌کند که شنیدم [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: پنج علامت قطعی وجود دارد که پیش از [[قیام]] [[قائم]] {{ع}} رخ خواهد داد: [[قیام]] [[یمانی]]، [[خروج]] [[سفیانی]]، [[صیحه آسمانی]]، به [[قتل]] رسیدن [[نفس زکیه]] و فرو رفتن [[زمین]] در [[بیداء|البیداء]]<ref>ا[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص۶۵۰ و همین روایت بدون کلمه «قطعی» در منابع زیر نیز آمده است: الغیبة، طوسی، صص ۴۳۶ و ۴۳۷؛ الکافی، ج ۸، ص۲۵۸؛ بحارالانوار، ج ۵۲، صص ۲۰۳ و ۲۰۴ و ۲۰۹ و ۳۰۴؛ الخصال، ص۳۰۳؛ الغیبة، نعمانی، ص۱۶۹؛ اثبات الهداه، ج ۳، صص ۷۲۰ و ۷۲۶ و ۷۳۱ و ۷۳۵.</ref>.  

::::::[[اخبار]] زیادی نیز در دست است که برخی از این [[علائم]] را به تنهایی، نشانه قطعی معرفی کرده‌اند؛ مثلاً [[خروج]] [[سفیانی]]، یا [[صیحه آسمانی]] و یا کشته شدن [[نفس زکیه]] یا [[خسف بیداء]] علائمی هستند که هر یک محتوم شمرده شده‌اند<ref>[[مهدی علی‌زاده|علی‌زاده، مهدی]]، [[نشانه‌های یار و چکامه‌ انتظار (کتاب)|نشانه‌های یار و چکامه‌ انتظار (کتاب)]]، ۳۳.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::#'''فرو رفتن [[سپاه سفیانی]] در "[[بیداء]]":''' این علامت نیز از [[نشانه‌های قطعی ظهور]] شمرده شده است. خلاصه ماجرای این پدیده، براساس [[روایات]] [[اهل بیت]]{{عم}}، چنین است: بخشی از سیاه [[سفیانی]] به [[دستور]] وی به سوی [[مدینه]] حرکت می کنند تا [[حضرت مهدی]]{{ع}} را به [[قتل]] برسانند. این گروه به [[مدینه]] می‌رسد و تا سه روز در آن شهر به جنایت می‌پردازد. افزون بر این، سفیانیان در مسیر خویش آبادی‌ها را ویران می‌کنند بر [[مردم]] [[ستم]] و جنایت روا می‌دارند. این [[سپاه]] بعد از فجایع [[مدینه]]، برای دست‌یابی به [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} به سمت [[مکه]] رهسپار می‌شود. در مسیر [[مکه]] در منطقه‌ای به نام "[[بیداء]]" [[عذاب الهی]] بر آنان فرود می‌آید و در [[دل]] [[زمین]] فرو می‌روند. در این واقعه، تنها دوتن [[نجات]] می‌یابند؛ یکی، [[بشارت]] این نابودی را به [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} می‌رساند و دیگری خبر تلخ [[شکست]] را به [[سفیانی]].<ref> بحارالانوار، ج ۵۳، صاو على حائری یزدی، الزام الناصب، ج ۲، ص۲۵۹.</ref>

::::#'''[[قتل نفس زکیه]]:''' [[شهادت]] [[نفس زکیه]] از [[علائم]] قطعی [[ظهور]] شمرده شده است. "[[نفس زکیه]]" [[جوانی]] است که در [[مسجدالحرام]] و میان حجرالاسود و [[مقام ابراهیم]] کشته می‌شود. درباره نَسَب این شخصیت ارزشمند، [[اتفاق نظر]] وجود ندارد؛ جمعی او را "[[حسنی]]" و برخی "[[حسینی]]" می‌خوانند. البته این [[اختلاف]] به این [[حقیقت]] که او از [[فرزندان]] [[پیامبر]]{{صل}} است، آسیب نمی‌رساند.<ref> ر.ک: سید محمدکاظم قزوینی، حضرت [[امام مهدی]]{{ع}} از ولادت تا ظهور، ص۵۵۸.</ref>. [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} [[پس از ظهور]]، این [[جوان]] را به [[مکه]] می‌فرستد تا [[پیام]] شفاهی [[حضرت]] را به میان برساند. این [[پیام]] به [[عدالت]]، مهر، [[محبت]] و [[کرامت انسانی]] اشاره دارد و مکیان را به برپاداشتن آنها فرا می‌خواند. [[تبهکاران]] [[مکه]] این [[جوان]] وارسته را در آن مکان [[مقدس]] می‌کشند. [[شهادت]] این [[سید]] پاک‌دل دقیقا پانزده روز پیش از [[قیام]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} اتفاق می‌افتد.<ref> بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۰۷.</ref>. در پاره‌ای از [[روایات]]، "[[نفس زکیه]]" برای کسی به کار رفته است که همراه هفتادتن از [[یاران]] [[پاک]] نهادش در اطراف [[کوفه]] به دست [[سپاه]] متجاوز [[سفیانی]] به [[شهادت]] می رسد.البته [[نفس]] زکیه‌ای که از عالم قطعی [[ظهور]] است و پانزده روز پیش از [[قیام]] [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} به [[شهادت]] می‌رساند، همان است که در [[مسجد الحرام]] کشته می‌شود»<ref>[[مهدی علی‌پور|علی‌پور، مهدی]]، [[ظهور (مقاله)|ظهور]]، ص ۲۵۲-۲۶۲.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

:::::#'''[[قتل نفس زکیه]]''': [[نفس زکیه]] یعنی [[انسان]] [[پاک]] و بی‌گناه؛ یکی از [[نشانه‌های حتمی]]، کشته شدن فردی بی‌گناه از [[سادات]] در [[مسجد الحرام]] بین [[رکن و مقام]] است. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: بین [[قیام]] [[قائم آل محمد]] {{ع}} و [[کشته شدن نفس زکیه]]، تنها پانزده شب فاصله دارد<ref>[[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین]]، ج ۲، ص۵۵۴</ref>.

:::::#'''[[قیام یمانی]]''': [[یمانی]] سرداری نیک‌نهاد و [[درست‌کار]] و طرف‌دار [[امام مهدی]] است و از صنعای سرزمین [[یمن]] کمی پیش از [[ظهور]] [[قیام]] می‌کند. او با [[تباهی‌ها]] می‌ستیزد. [[امام باقر]] {{ع}} فرموده: در میان بیرق‌هایی که پیش از [[قیام مهدی]] {{ع}} بلند می‌شود، پرچمی هدایت‌کننده‌تر از [[پرچم یمانی]] وجود ندارد که آن [[پرچم هدایت]] است، چون شما را به سوی صاحب‌تان [[دعوت]] می‌کند<ref>[[نعمانی]]، [[کتاب الغیبة (کتاب)|الغیبة]]، ص۲۶۴</ref>. [[یمانی]]، هم‌زمان با [[سفیانی]] [[قیام]] می‌کند<ref>در کتب روایی ما، این پنج مورد در حدیثی از [[امام صادق]] {{ع}} یک‌جا و از علامات حتمی ذکر شده است. [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین]]، باب علامات ظهور، حدیث ۷</ref>»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص۳۸۴.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::#'''[[صیحه آسمانی]]:''' یکی دیگر از [[علائم حتمی]] که [[پیش از ظهور]] اتفاق می‌افتد، صحیه (ندای) آسمانی است. این [[ندای آسمانی]] که بر اساس بعضی از [[روایات]]، ندای [[جبرئیل]]{{ع}} است در [[ماه رمضان]] شنیده می‌شود.<ref>غیبت نعمانی، ح ۱۳، ص۲۶۲.</ref> از آنجا که [[قیام]] [[مصلح کل]]، انقلابی جهانی است و همگان [[منتظر]] وقوع آن هستند، یکی از راه‌های [[آگاهی]] [[مردم]] [[جهان]] از این رویداد، همین [[ندای آسمانی]] خواهد بود. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "[[قیام قائم]] {{ع}} تحقق نمی‌یابد، مگر اینکه ندا دهنده‌ای از [[آسمان]] ندایی دهد که اهل [[مشرق]] و [[مغرب]]، آن را بشنوند.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۸، ح ۱۴، ص۲۶۵.</ref> این [[صیحه]] همچنان که مایه [[شادمانی]] [[مؤمنان]] است، هشداری برای بدکاران است تا از کردار زشت خود دست کشیده، به حلقه [[یاوران]] [[مصلح جهانی]] بپیوندند. محتوای این [[پیام آسمانی]]، [[دعوت]] به [[حق]] و [[حمایت]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} و [[پیروی]] از آن [[حضرت]] است. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "ندا داده می‌شود به اسم او و اسم پدرش که: [[آگاه]] باشید به [[راستی]] که فلان پسرِ فلان<ref>در روایات، معمولاً از امام مهدی به صراحت نام نبرده‌اند که یکی از علت‌های آن، حفظ جان امام است.</ref> [[حجت بن الحسن]] العسکری [[قائم آل محمد]] {{صل}} است. پس سخن او را بشنوید و از او [[اطاعت]] کنید. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: در آن هنگام هیچ [[صاحب]] روحی از آفریده‌های [[خدا]] باقی نمی‌ماند، مگر اینکه این ندا را خواهد شنید... و این، ندای [[جبرئیل]] است.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۶، ح ۶، ص۳۰۱.</ref> طبق بعضی از [[روایات]] پس از شنیده شده [[ندای آسمانی]]، از [[زمین]] نیز صدایی بلند می‌شود. این ندا از [[شیطان]] است که [[مردم]] را به [[گمراهی]] فرا می‌خواند و می‌کوشد تا [[مردم]] را از [[پیروی]] [[ندای آسمانی]] و [[بیعت با امام]] زمان باز دارد. بنابراین [[جبرئیل]]، [[مردم]] را به [[امام حق]] فرا می‌خواند و [[شیطان]] به سوی [[باطل]] و [[گمراهی]]. بدیهی است که آن‌ها که در [[زمان غیبت]]، به [[امام غایب]] [[معتقد]] بوده و به دنبال [[رضایت]] اویند در آن روز نیز به ندای [[حق]] لبیک گفته و بدون هیچ تردیدی از [[امام]] خود [[پیروی]] خواهند کرد.

::::#'''[[قتل نفس زکیه]]:''' "[[نفس زکیه]]" به معنای [[انسان]] [[پاک]] بی‌گناهی است که قتلی انجام نداده است. یکی از [[علائم حتمی]] که بیشتر در [[روایات شیعه]] بیان شده، این است که [[جوانی]] بی‌گناه در [[مسجد الحرام]] بین [[رکن و مقام]] کشته می‌شود. این رویداد به وسیله [[اهل مکه]] و در آستانه [[قیام مهدی]] خواهد بود. [[امام باقر]]{{ع}} در [[حدیثی]] طولانی [[نقل]] فرموده‌اند: "[[قائم]] {{ع}} به [[اصحاب]] خود می‌فرماید: "ای [[قوم]]! [[اهل مکه]] مرا نمی‌خواهند؛ ولی من کسی را به سوی آن‌ها می‌فرستم تا [[حجت]] را بر ایشان تمام کنم... پس مردی از [[اصحاب]] خود را می‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی [[اهل مکه]] برو و بگو: ای [[اهل مکه]]! من فرستاده [[مهدی]] هستم. او خطاب به شما می‌گوید: ما [[اهل بیت]] [[رحمت]] و معدن [[رسالت]] و [[خلافت]] هستیم و ما [[فرزندان]] [[محمد]] {{صل}} و سلاله پیامبرانیم و به [[راستی]] که مورد [[ظلم و ستم]] قرار گرفتیم و از زمانی که [[پیامبر]] از [[دنیا]] رفت، تا امروز، [[حق]] ما گرفته نشده است. پس اکنون ما شما را به [[یاری]] می‌خوانیم؛ ما را [[یاری]] کنید. چون آن [[جوان]] این سخن را بگوید [[مردم]]، او را بین [[رکن و مقام]] می‌کشند. او [[نفس]] زکیّه است.<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۰۷،  ص۸۱.</ref>. برابر بعضی از [[روایات]] بین کشته شدن [[نفس زکیه]] و [[قیام قائم آل محمد]] {{صل}} تنها پانزده شب فاصله خواهد بود.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۵۷، ح ۲، ص۵۵۴.</ref>»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۱، ص۱۷۳-۱۷۷.</ref>.

{{پرسمان نشانه‌های ظهور امام مهدی}}