آیا قرآن کریم تألیف پیامبر خاتم است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::خاورشناسی [[مسیحی]] نیز در این باره می‌نویسد: بنا بر [[عقیده]] [[مسلمانان]]، قرآن، [[کلام]] خداست و محمد خود نیز به این دیده به آن می‌نگریسته است. اگر او این وحی و [[الهام]] را [[عقاید]] و [[افکار]] خود می‌دانست، به احتمال [[قوی]] همه اصول وی از صورت [[نهضت]] [[دینی]] بیرون می‌رفت<ref>محمد، پیامبر و سیاست‌مدار، ص۲۰.</ref>.

::::::به [[یقین]]، علت اینکه فقط از عده مخصوصی نام برده شده، این است که آنها مشهورترین [[پیامبران بنی‌اسرائیل]] بودند و [[اخبار]] اینها در میان [[اهل کتاب]] شناخته شده بود و به [[راحتی]] آن را می‌فهمیدند<ref>الوحی المحمدی، ص۳۱.</ref>.

::::::حال اگر [[قرآن مجید]]، تألیف و تحریر خود محمد{{صل}} است، چرا [[احادیث]] و [[روایات نبوی]] از نظر [[بلاغت]] و [[فصاحت]] و بیان ضعیف‌تر است؟ زیبنده بود که وی هیچ [[حدیثی]] را به خود نسبت نمی‌داد و فقط [[قرآن کریم]] را سخن خود معرفی می‌کرد.

::::::تفاوت بین [[قرآن]] و [[حدیث نبوی]] نمایان است و بر هیچ کس- به ویژه بر [[دانشمندان]] [[اهل]] فن و آشنا به لغت [[عرب]] - پوشیده نیست. شگفتا! مردی چون [[دهلوی]] از این پدیده روشن [[غفلت]] کرده که چگونه ممکن است مردی که در شمار [[شاعران]] و فصیحان عرب به شمار نمی‌رفت، آن معانی ژرف را با الفاظی [[فصیح]] و [[بلیغ]] بسراید، ولی هنگام بیان مقصود و مراد خود، از آوردن آن الفاظ درماند.

:::::: قرآن در اسلوب و روش، [[شیوه]] و بیان و ویژگی‌های دیگر، در نوع خود بی‌سابقه و بی‌نظیر است و با [[کلام]] [[بشر]] تفاوت دارد. این [[ناتوانی]] [[انسان]]، در عمل بی‌خردانی که خواستند با قرآن مقابله یا از آن [[تقلید]] کنند، گویا و نمایان است. عجز و ناله آنها در آوردن شبیه قرآن یا مثل آن یا خرده‌گیری بر قرآن یا [[تغییر]] حالت آن، [[گواهی]] است بر [[معجزه]] و [[الهی]] بودن قرآن. اگر قرآن، کلام محمد{{صل}} بود، فصیحان عرب از آوردن شبیه آن نالان نمی‌شدند.

::::::از طرفی، اگر قرآن مجید، تألیف محمد{{صل}} باشد، باید آن را به خود نسبت می‌داد؛ چه در این صورت، در نگاه مردمی که به آسانی به ساحر و [[کاهن]] [[دل]] می‌بندند، بیش از پیش جلوه می‌کرد. جالب اینکه این همان درخواست [[مشرکان]] بود که [[زعامت]] و سخن او را می‌پذیرفتند، ولی خدایش را [[انکار]] می‌کردند.

::::::وانگهی، خود مشرکان [[تصدیق]] و تأکید می‌کنند که [[پیامبر]] هرگز در [[طلب]] [[جاه و مقام]] [[دنیا]] نبود. وقتی در اوج [[عظمت]] [[نبوت]]، موجی از [[اندیشه]] و [[معرفت الهی]] را با خود حرکت می‌داد، هنگام برخورد با آن [[اعرابی]] فرمود: «آن قدر سخت نگیر. من پسر زنی هستم که گوشت ریز ریز خشک شده می‌خورد»<ref>بحارالانوار، ج۱۶، ص۲۲۹، باب ۹.</ref>. همچنین مشرکان [[اقرار]] و [[اذعان]] می‌کنند که هرگز پیامبر، کتاب یا [[علمی]] را از سوی خود ادعا نکرده است؛ چنان که [[قرآن]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَمَا كُنْتَ تَتْلُو مِنْ قَبْلِهِ مِنْ كِتَابٍ وَلَا تَخُطُّهُ بِيَمِينِكَ إِذًا لَارْتَابَ الْمُبْطِلُونَ}}<ref>«و تو پیش از آن (قرآن) نه کتابی می‌خواندی و نه به دست خویش آن را می‌نوشتی که آنگاه، تباه‌اندیشان، بدگمان می‌شدند» سوره عنکبوت، آیه ۴۸.</ref>.

::::::کنت [[هنری]] دوکاستری در این باره می‌نویسد: محمد نمی‌خواند و نمی‌نوشت، بلکه همان طور که مکرر خود را توصیف کرده، [[پیغمبر]] [[امی]] بود و این وصفی است که هیچ کس از معاصرانش با او معارضه نکرده و بدون [[شبهه]] محال است مردی در [[مشرق]] [[تحصیل علم]] کند و [[مردم]] مطلع نشوند؛ چون تمام ترتیبات [[زندگی]] شرقی‌ها، علنی و آشکار است<ref>کنت هنری دوکاستری، اسلام، افکار و اندیشه‌ها، ترجمه: آقا میرزا سید محمد قمی فاطمی، تهران، خاور، ۱۳۰۹، ص۲۸.</ref>.

::::::موریس بوکای نیز در این باره نوشته است: [[یهودیان]]، [[مسیحیان]] و [[کافران]] در [[غرب]]، ابهام‌هایی را بدون دلیل جمع کردند بر اینکه محمد با استفاده از [[تورات]]، قرآن را تألیف کرده است. در این صورت می‌توان گفت [[مسیح]] هم معاصران خود را فریفته و از کتب [[عهد قدیم]] برای [[بشارت]] خود استفاده کرده است<ref>موریس بوکامی، دراسة الکتب المقدسة، بیروت، رشا، ص۱۴۹.</ref>.

::::::اگر مؤلف [[قرآن]]، محمد{{صل}} باشد، علمای [[ادب]] و [[بلاغت]] و [[فصاحت]] [[عرب]] باید به [[راحتی]] آن را [[کشف]] و [[برهان]] خیالی محمد{{صل}} را مبنی بر اینکه قرآن، [[وحی]] مقدسی است که [[خداوند]] نازل کرده است، نقش بر آب می‌کردند. آن‌گاه نمونه‌ای مانند آن سخن و [[کلام]] را ارائه می‌دادند. با اینکه آنها در فن و مهارت در لغت عرب از هر نظر آوازه و [[شهرت]] داشتند، از آوردن مثل قرآن [[درمانده]] شدند و حتی نتوانستند سه [[آیه]] چون [[سوره کوثر]] بیاورند و این پیشنهاد، به شکل‌های متفاوت از سوی قرآن مطرح شد: {{متن قرآن|وَإِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ وَادْعُوا شُهَدَاءَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ}}<ref>«و اگر در آنچه بر بنده خود فرو فرستاده‌ایم تردیدی دارید، چنانچه راست می‌گویید سوره‌ای همگون آن بیاورید و (در این کار) گواهان خود را (نیز) در برابر خداوند، فرا خوانید» سوره بقره، آیه ۲۳.</ref>. {{متن قرآن|فَلْيَأْتُوا بِحَدِيثٍ مِثْلِهِ إِنْ كَانُوا صَادِقِينَ}}<ref>«پس اگر راست می‌گویند گفتاری مانند آن بیاورند» سوره طور، آیه ۳۴.</ref>.

::::::حال آیا برای [[بشر]] ممکن است قوانینی را تشریح کند که دامنه‌اش آن قدر گسترده باشد که تمامی [[افعال]] بشر را در بر گیرد و در عین حال، تناقضی هم در آن پدید نیاید؟ آیا [[عقل]] هیچ [[انسانی]] ممکن می‌داند که چنین آمارگیری دقیقی از [[رفتار]] [[انسان‌ها]] و سپس [[جعل]] قوانینی برای هر حرکت و سکون آنان صورت گیرد، به گونه‌ای که در هیچ جای آن تناقض دیده نشود. نکته بعد اینکه این [[قانون‌گذاری]]، از کسی سر بزند که مدرسه نرفته باشد و در شهری که مردمش باسواد و تحصیل کرده باشند، نشو و نمو نکرده باشد، بلکه در محیطی [[زندگی]] می‌کند که بهره‌شان از [[انسانیت]] این است که از راه غارت‌گری و [[جنگ]]، لقمه نانی به کف آورند و [[دختران]] را زنده به [[گور]] کنند و در عین وحشی‌گری، تو سری‌خور هر رهگذری باشند؛ روزی یمنی‌ها استعمارشان کنند، [[روز]] دیگر زیر یوغ [[حبشه]] درآیند، روزی برده دسته جمعی [[روم]] شوند و.... آیا از چنین محیطی، چنین [[قانون‌گذاری]] بر می‌خیزد؟ آیا [[انسانی]] که خود از اجزا و عالم ماده و [[طبیعت]] است و مانند تمامی موجودات عالم، محکوم به [[تحول]] و [[تکامل]] است، می‌تواند قانونی برای تمامی [[شئون]] بشری به [[دنیا]] عرضه کند که با تحول و تکامل [[بشر]] متحول نشود؟<ref>المیزان، ج۱، ص۶۱.</ref>.

::::::به هر حال، درباره قرآن و حدیث نبوی جای سخن وجود دارد که در روش بیان و دیگر ویژگی‌ها، میان آن دو که یکی قدسی و دیگری نفسی و [[نبوی]] است، مغایرت آشکار دیده می‌شود. آری، [[پیامبر]]، [[پاک]] و بری از آن بود که سخنی را از سوی خود به [[خدا]] نسبت دهد<ref>نک: سوره حاقه، آیه ۴۴ - ۴۷. </ref>.

::::::نکته مهم، مقایسه لحن قرآن با لحن [[روایت نبوی]] است. امروزه با ملاحظه لحن، شعری را به شاعر اصلی‌اش استناد می‌دهند یا اگر کسی اشعاری را به [[دروغ]] به [[شاعری]] نسبت دهد، [[اهل]] فن با بررسی لحن آن، پی می‌برند که این استناد، بی‌مورد و خدشه‌پذیر است. از این‌رو، با مقایسه لحن [[قرآن]] و [[حدیث نبوی]] می‌توان به تفاوت این دو زبان پی برد و استناد صدور نفسی قرآن را منکر شد و قدسی بودن آن را [[اثبات]] کرد»<ref>[[محمد مهدی علیمردی|علیمردی، محمد مهدی]]، [[در ساحل وحی (کتاب)|در ساحل وحی]] ص ۶۱-۶۸.</ref>