امامت‌پدیا

آیا می‌توان با امام مهدی صحبت کرد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

مدخل بحث

آیا می‌توان با امام مهدی صحبت کرد؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۰:۴۶

۱۰۵ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۱
جز
جایگزینی متن - '\. \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به '. $1 '
دیداریویکی‌متن
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پایان جمع شدن}} +}}))
جز (جایگزینی متن - '\. \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به '. $1 ')
خط ۲۰: خط ۲۰:
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[سید جعفر موسوی‌نسب]]'''، در کتاب ''«[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[سید جعفر موسوی‌نسب]]'''، در کتاب ''«[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«[[ملاقات]] با [[حضرت]] و [[گفت‌وگو]] با ایشان در زمان [[غیبت]] به عنوان یک رزق معنوی، با [[عنایت]] و توجّه ایشان صورت می‌گیرد و [[صالحین]]، [[اولیا]] و وابستگان به [[حق]] می‌توانند به [[دیدار]] ایشان نایل گشته و از صحبت با ایشان [[مستفیض]] گردند و هرکس به اندازه [[شایستگی]] خود به نوعی از [[عنایات]] آن [[حضرت]] بهره‌مند شود.
::::::«[[ملاقات]] با [[حضرت]] و [[گفت‌وگو]] با ایشان در زمان [[غیبت]] به عنوان یک رزق معنوی، با [[عنایت]] و توجّه ایشان صورت می‌گیرد و [[صالحین]]، [[اولیا]] و وابستگان به [[حق]] می‌توانند به [[دیدار]] ایشان نایل گشته و از صحبت با ایشان [[مستفیض]] گردند و هرکس به اندازه [[شایستگی]] خود به نوعی از [[عنایات]] آن [[حضرت]] بهره‌مند شود.
::::::برای روشن شدن این مطلب، خوب است اشاره‌ای داشته باشیم به چگونگی [[غیبت]] که در این باب روایاتی هست که با دقت در آنها می‌توان کیفیت [[غیبت]] را دریافت و از این طریق بهتر به جواب سؤال نایل گردید.
 
::::::۱. روایاتی که [[غیبت]] را تنها مستور بودن معرفی می‌کند: [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "در [[صاحب]] این امر سنّت‌هایی از [[پیامبران]] {{عم}} است. سنّتی از [[حضرت موسی|موسی بن عمران]]، سنّتی از [[حضرت عیسی|عیسی]]، سنّتی از [[حضرت یوسف|یوسف]]، سنّتی از [[پیامبر خاتم|محمد]] {{صل}}، امّا سنّتی که از [[حضرت موسی|موسی]] {{ع}} دارد، آن است که خائف و [[منتظر]] فرصت نشسته است. سنّتی که از [[حضرت عیسی|عیسی]] {{ع}} دارد آن است که درباره‌اش بگویند آن‌چه را که درباره [[حضرت عیسی|عیسی]] {{ع}} می‌گفتند. سنّتی که از [[حضرت یوسف|یوسف]] {{ع}} دارد، مستور بودن است. [[خداوند]] بین او و [[مردم]] حجابی قرار می‌دهد. به طوری‌که او را می‌بینند ولی نمی‌شناسند. و امّا سنّتی که از [[پیامبر خاتم|محمد]] {{صل}} دارند این است که [[هدایت]] شده به [[هدایت]] او و سیرکننده به [[سیرت]] اوست"<ref>ابن بابویه قمى، کمال الدین،(بیروت، مؤسسه علمى)، ج ۲، باب ۳۳، ح ۴۶، ص ۳۲۹.</ref>.
برای روشن شدن این مطلب، خوب است اشاره‌ای داشته باشیم به چگونگی [[غیبت]] که در این باب روایاتی هست که با دقت در آنها می‌توان کیفیت [[غیبت]] را دریافت و از این طریق بهتر به جواب سؤال نایل گردید.
::::::با توجه به این [[روایت]] و نظایر آن، زندگی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در [[دوران غیبت]]، به شکل طبیعی صورت می‌گیرد و حتّی [[مردم]] عادّی نیز به [[دیدار]] او [[توفیق]] می‌یابند؛ امّا از [[شناخت]] او ناتوان‏‌اند. با این [[تفسیر]]، [[غیبت]] آن بزرگوار، فقط به عنوان [[حجاب]] [[معرفت]] و مانع [[شناخت]] مطرح می‌شود که آن هم بر دیده و [[دل]] [[مردم]] کشیده شده است، نه بر وجود شریف آن [[حضرت]]، و بدین ترتیب می‌توان گفت که هرگاه آن [[حجاب]] و مانع، از چشم و دیده‏ [[مردم]] برداشته شود، او را خواهند دید و خواهند [[شناخت]].
 
::::::۲. روایاتی که حضور مستور و مستمر برای آن [[حضرت]] بیان کرده است: در فرازهایی از [[دعای ندبه]] می‌خوانیم: {{عربی|"بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ مُغَيَّبٍ لَمْ يَخْلُ مِنَّا، بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ نَازِحٍ مَا نَزَحَ عَنَّا"}}<ref>مفاتیح الجنان، دعاى شریف ندبه.</ref>؛ به جانم [[سوگند]] که تو آن [[نهان]] شده‌ای هستی که بیرون از جمع ما نیستی به جانم [[سوگند]] که تو آن دور شده‌ای هستی که از ما دوری نداری.
۱. روایاتی که [[غیبت]] را تنها مستور بودن معرفی می‌کند: [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "در [[صاحب]] این امر سنّت‌هایی از [[پیامبران]] {{عم}} است. سنّتی از [[حضرت موسی|موسی بن عمران]]، سنّتی از [[حضرت عیسی|عیسی]]، سنّتی از [[حضرت یوسف|یوسف]]، سنّتی از [[پیامبر خاتم|محمد]] {{صل}}، امّا سنّتی که از [[حضرت موسی|موسی]] {{ع}} دارد، آن است که خائف و [[منتظر]] فرصت نشسته است. سنّتی که از [[حضرت عیسی|عیسی]] {{ع}} دارد آن است که درباره‌اش بگویند آن‌چه را که درباره [[حضرت عیسی|عیسی]] {{ع}} می‌گفتند. سنّتی که از [[حضرت یوسف|یوسف]] {{ع}} دارد، مستور بودن است. [[خداوند]] بین او و [[مردم]] حجابی قرار می‌دهد. به طوری‌که او را می‌بینند ولی نمی‌شناسند. و امّا سنّتی که از [[پیامبر خاتم|محمد]] {{صل}} دارند این است که [[هدایت]] شده به [[هدایت]] او و سیرکننده به [[سیرت]] اوست"<ref>ابن بابویه قمى، کمال الدین،(بیروت، مؤسسه علمى)، ج ۲، باب ۳۳، ح ۴۶، ص ۳۲۹.</ref>.
::::::دو تعبیر زیبای "[[نهان]] شده‌ای که همیشه با ماست" و "دور شده‌ای که به ما نزدیک است"، نویدبخش حضور مستمر [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} در جمع [[شیعه|شیعیان]] و محبّین است. و مراد از این تعابیر این هست که هرچند آن [[حضرت]] همیشه با ما است ولی چون شناخته نمی‌شود [[نهان]] شده و مستور به شمار می‌آید. و یا اینکه هرچند آن [[حضرت]] دور شده از عموم [[مردم]] به حساب می‌آید، لکن به خاصّان و موالیان خود نزدیک است.
 
::::::۳. روایاتی که بیان می‌کند آن [[حضرت]] از دیدگان پنهان است نه از دل‌ها: [[راوی]] می‌گوید از [[امام کاظم]] {{ع}} درباره [[آیه]] [[قرآن]] {{متن قرآن|وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً}}<ref>سوره لقمان، آیه ۲۰.</ref>؛‏ پرسیدم فرمود: "[[نعمت]] ظاهر و آشکار، [[امام]] ظاهر است و [[نعمت]] [[باطن]] و پنهان، [[امام]] غایب" پرسیدم: آیا از [[امامان]] ما کسی غایب می‌شود؟ فرمود: {{عربی|"نَعَمْ يَغِيبُ عَنْ أَبْصَارِ النَّاسِ شَخْصُهُ وَ لَا يَغِيبُ عَنْ قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ ذِكْرُهُ"}}<ref>لطف اللّه صافى، [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، فصل ۲، باب ۲۲، حدیث ۳، ص ۲۹۹.</ref>؛ آری! چهره‌اش از دیدگان [[مردم]] پنهان می‌شود، لکن یادش از دل‌های [[مؤمنان]] غایب نمی‌شود.
با توجه به این [[روایت]] و نظایر آن، زندگی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در [[دوران غیبت]]، به شکل طبیعی صورت می‌گیرد و حتّی [[مردم]] عادّی نیز به [[دیدار]] او [[توفیق]] می‌یابند؛ امّا از [[شناخت]] او ناتوان‏‌اند. با این [[تفسیر]]، [[غیبت]] آن بزرگوار، فقط به عنوان [[حجاب]] [[معرفت]] و مانع [[شناخت]] مطرح می‌شود که آن هم بر دیده و [[دل]] [[مردم]] کشیده شده است، نه بر وجود شریف آن [[حضرت]]، و بدین ترتیب می‌توان گفت که هرگاه آن [[حجاب]] و مانع، از چشم و دیده‏ [[مردم]] برداشته شود، او را خواهند دید و خواهند [[شناخت]].
::::::[[مردم]] اگرچه از دیدن چهره پرفروغ [[امام مهدی|امام]] خویش در دوران [[غیبت]] محروم می‌مانند، لکن می‌توانند یاد او را همیشه در [[دل]] داشته باشند.
 
::::::توجه به [[اختلاف]] دو تعبیر "ابصار الناس" و "[[قلوب]] المؤمنین" در [[کلام]] [[حضرت]]، نشان دهنده امتیاز [[مؤمنین]] و [[اختلاف]] تلقی آنان از [[غیبت]]، نسبت به سایر [[مردم]] است. آن‌چه برای [[مردم]] عادی مهم است، دیدن با چشم ظاهری سر است؛ اگر نبینند باور نمی‌کنند، دلشان از امامی که نمی‌بینند متأثر نمی‌شود و چون [[دل]] متأثر نشد، عملشان رنگ [[تبعیت]] از [[امام]] نمی‌گیرد.
۲. روایاتی که حضور مستور و مستمر برای آن [[حضرت]] بیان کرده است: در فرازهایی از [[دعای ندبه]] می‌خوانیم: {{عربی|"بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ مُغَيَّبٍ لَمْ يَخْلُ مِنَّا، بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ نَازِحٍ مَا نَزَحَ عَنَّا"}}<ref>مفاتیح الجنان، دعاى شریف ندبه.</ref>؛ به جانم [[سوگند]] که تو آن [[نهان]] شده‌ای هستی که بیرون از جمع ما نیستی به جانم [[سوگند]] که تو آن دور شده‌ای هستی که از ما دوری نداری.
::::::اما برای [[مؤمنین]]، آن‌چه اهمیت دارد، دیدن با چشم [[دل]] است، و چون با چشم [[دل]]، [[امام]] [[معصوم]] خویش را می‌بینند، [[ایمان]] می‌آورند [[رفتار]] و گفتارشان رنگ [[ولایت]] می‌گیرد؛ اگرچه او را با چشم سر نتوانند ببینند.
 
::::::۴. روایاتی که می‌گویند موالیان حقیقی آن [[حضرت]] به مکان [[غیبت]] [[آگاهی]] دارند: [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: {{عربی|"لِلْقَائِمِ غَيْبَتَانِ إِحْدَاهُمَا قَصِيرَةٌ وَ الْأُخْرَى طَوِيلَةٌ الْغَيْبَةُ الْأُولَى لَا يَعْلَمُ بِمَكَانِهِ فِيهَا إِلَّا خَاصَّةُ شِيعَتِهِ وَ الْأُخْرَى لَا يَعْلَمُ بِمَكَانِهِ فِيهَا إِلَّا خَاصَّةُ مَوَالِيهِ"}}<ref>کلینى، کافى، ج ۲، کتاب الحجة، حدیث ۱۹، ص ۱۴۱.</ref>؛ برای [[حضرت]] [[امام مهدی|قائم]] {{ع}} دو [[غیبت]] است: یکی کوتاه و دیگری طولانی، در [[غیبت]] اول جز [[شیعیان]] مخصوص، کسی از جای آن [[حضرت]] باخبر نیست و در [[غیبت]] دوّم جز [[دوستان]] مخصوص و موالیان حقیقی در [[دین]]، کسی به مکان او [[آگاه]] نیست.
دو تعبیر زیبای "[[نهان]] شده‌ای که همیشه با ماست" و "دور شده‌ای که به ما نزدیک است"، نویدبخش حضور مستمر [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} در جمع [[شیعه|شیعیان]] و محبّین است. و مراد از این تعابیر این هست که هرچند آن [[حضرت]] همیشه با ما است ولی چون شناخته نمی‌شود [[نهان]] شده و مستور به شمار می‌آید. و یا اینکه هرچند آن [[حضرت]] دور شده از عموم [[مردم]] به حساب می‌آید، لکن به خاصّان و موالیان خود نزدیک است.
::::::با این [[تفسیر]] نیز، [[غیبت]]، حجابی است که بر دیدگان نامحرمان [[حریم]] [[ولایت]] حقیقی کشیده‌اند. اگر [[شیعه]]، [[شیعه]] واقعی و [[دوست]] [[صدیق]] و [[صادق]] مولایش باشد و اگر [[ولایت]] [[ناب]] را دارا باشد، به مکان اقامت [[امام مهدی|امام]] {{ع}} در [[غیبت]] [[آگاه]] می‌باشد و با چنین [[آگاهی]]، [[توفیق]] حضور می‌یابد.
 
::::::۵. برخی از [[روایات]] می‌گوید آن [[حضرت]] در بازارها می‌روند و حتّی پا روی فرش‌های [[مردم]] می‌گذارند: [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "برادران [[حضرت یوسف|یوسف]] {{ع}} همگی نوادگان و [[فرزندان]] [[پیامبر]] بودند، با این همه اگرچه با [[یوسف]] [[تجارت]] کردند و خرید و فروش نمودند و مورد خطاب قرارش دادند، امّا در عین [[برادری]] او را نشناختند؛ تا آن زمان که خودش گفت: من [[یوسف]] هستم و این برادر من است. پس این امّت چگونه [[انکار]] می‌کند که خدای عزّ و جلّ با [[حجّت]] خویش ([[امام مهدی|امام دوازدهم]]) در یک زمان همان کند که با [[حضرت یوسف|یوسف]] کرد؛ چنانکه تا مدتی او را ببینند ولی نشناسند، {{عربی|"...فَمَا تُنْكِرُ هَذِهِ الْأُمَّةُ أَنْ يَفْعَلَ اللَّهُ جَلَّ وَ عَزَّ بِحُجَّتِهِ كَمَا فَعَلَ بِيُوسُفَ أَنْ يَمْشِيَ فِي أَسْوَاقِهِمْ وَ يَطَأَ بُسُطَهُمْ حَتَّى يَأْذَنَ اللَّهُ فِي ذَلِكَ لَهُ..."}}؛ و چگونه این [[امت]]، [[انکار]] می‌کند که [[خداوند]] عزّ و جلّ با [[حجّت]] خویش همان کند که با [[یوسف]] کرد که [[امام]] آنان در بازارهایش راه برود و بر فرش‌هایشان قدم بگذارد؛ امّا او را نشناسند تا آن زمانی که [[خداوند]] به [[ظهور]] او اجازه فرماید<ref>همان، حدیث ۴، ص ۱۳۴.</ref>.
۳. روایاتی که بیان می‌کند آن [[حضرت]] از دیدگان پنهان است نه از دل‌ها: [[راوی]] می‌گوید از [[امام کاظم]] {{ع}} درباره [[آیه]] [[قرآن]] {{متن قرآن|وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً}}<ref>سوره لقمان، آیه ۲۰.</ref>؛‏ پرسیدم فرمود: "[[نعمت]] ظاهر و آشکار، [[امام]] ظاهر است و [[نعمت]] [[باطن]] و پنهان، [[امام]] غایب" پرسیدم: آیا از [[امامان]] ما کسی غایب می‌شود؟ فرمود: {{عربی|"نَعَمْ يَغِيبُ عَنْ أَبْصَارِ النَّاسِ شَخْصُهُ وَ لَا يَغِيبُ عَنْ قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ ذِكْرُهُ"}}<ref>لطف اللّه صافى، [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، فصل ۲، باب ۲۲، حدیث ۳، ص ۲۹۹.</ref>؛ آری! چهره‌اش از دیدگان [[مردم]] پنهان می‌شود، لکن یادش از دل‌های [[مؤمنان]] غایب نمی‌شود.
::::::بنابر آن‌چه گفته شد، نه تنها حرف زدن با ایشان بلکه دیدن ایشان ممکن است و [[بهترین]] [[دلیل]] بر این امکان، وقوع آن است که در کتاب‌های مربوط به [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} بابی مفصل به این موضوع اختصاص داده شده است<ref>کتاب غیبت، شیخ طوسى.</ref>.
 
::::::از جمله این کتاب‌ها "[[منتخب الاثر]]" [[لطف اللّه صافی گلپایگانی]] است که در فصل پنجم باب دوم این کتاب، ۱۳ [[حدیث]] در این مورد ذکر کرده است.
[[مردم]] اگرچه از دیدن چهره پرفروغ [[امام مهدی|امام]] خویش در دوران [[غیبت]] محروم می‌مانند، لکن می‌توانند یاد او را همیشه در [[دل]] داشته باشند.
::::::لازم است یادآوری کنیم که سخن گفتن همانند [[دیدار]] و [[ملاقات]] با آن [[حضرت]]، همواره به دو صورت تحقق یافته است. اول اینکه شخص در حال [[دیدار]] و یا سخن گفتن، [[امام مهدی|امام]] را شناخته و با [[علم]] به این‌که [[امام مهدی|امام]] است با ایشان صحبت می‌کند و دوّم اینکه در هنگام [[ملاقات]] [[امام مهدی|امام]] را نشناخته ولی بعداً با قرائنی فهمیده است که ایشان [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} بوده‌اند و تحقق این [[توفیق]]، نوعی رزق معنوی است که [[عنایت]] و توجه آن [[حضرت]] را می‌طلبد و البته به کسانی تفضّل می‌شود که صلاحیت و [[آمادگی]] بهره‌برداری از این [[نعمت]] بزرگ را داشته باشند و این‌ها همان [[اولیا]] و [[ابرار]] و [[بندگان]] [[مخلص]] [[خدا]] می‌باشند»<ref>[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص۲۴۸-۲۵۴.</ref>.
 
توجه به [[اختلاف]] دو تعبیر "ابصار الناس" و "[[قلوب]] المؤمنین" در [[کلام]] [[حضرت]]، نشان دهنده امتیاز [[مؤمنین]] و [[اختلاف]] تلقی آنان از [[غیبت]]، نسبت به سایر [[مردم]] است. آن‌چه برای [[مردم]] عادی مهم است، دیدن با چشم ظاهری سر است؛ اگر نبینند باور نمی‌کنند، دلشان از امامی که نمی‌بینند متأثر نمی‌شود و چون [[دل]] متأثر نشد، عملشان رنگ [[تبعیت]] از [[امام]] نمی‌گیرد.
 
اما برای [[مؤمنین]]، آن‌چه اهمیت دارد، دیدن با چشم [[دل]] است، و چون با چشم [[دل]]، [[امام]] [[معصوم]] خویش را می‌بینند، [[ایمان]] می‌آورند [[رفتار]] و گفتارشان رنگ [[ولایت]] می‌گیرد؛ اگرچه او را با چشم سر نتوانند ببینند.
 
۴. روایاتی که می‌گویند موالیان حقیقی آن [[حضرت]] به مکان [[غیبت]] [[آگاهی]] دارند: [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: {{عربی|"لِلْقَائِمِ غَيْبَتَانِ إِحْدَاهُمَا قَصِيرَةٌ وَ الْأُخْرَى طَوِيلَةٌ الْغَيْبَةُ الْأُولَى لَا يَعْلَمُ بِمَكَانِهِ فِيهَا إِلَّا خَاصَّةُ شِيعَتِهِ وَ الْأُخْرَى لَا يَعْلَمُ بِمَكَانِهِ فِيهَا إِلَّا خَاصَّةُ مَوَالِيهِ"}}<ref>کلینى، کافى، ج ۲، کتاب الحجة، حدیث ۱۹، ص ۱۴۱.</ref>؛ برای [[حضرت]] [[امام مهدی|قائم]] {{ع}} دو [[غیبت]] است: یکی کوتاه و دیگری طولانی، در [[غیبت]] اول جز [[شیعیان]] مخصوص، کسی از جای آن [[حضرت]] باخبر نیست و در [[غیبت]] دوّم جز [[دوستان]] مخصوص و موالیان حقیقی در [[دین]]، کسی به مکان او [[آگاه]] نیست.
 
با این [[تفسیر]] نیز، [[غیبت]]، حجابی است که بر دیدگان نامحرمان [[حریم]] [[ولایت]] حقیقی کشیده‌اند. اگر [[شیعه]]، [[شیعه]] واقعی و [[دوست]] [[صدیق]] و [[صادق]] مولایش باشد و اگر [[ولایت]] [[ناب]] را دارا باشد، به مکان اقامت [[امام مهدی|امام]] {{ع}} در [[غیبت]] [[آگاه]] می‌باشد و با چنین [[آگاهی]]، [[توفیق]] حضور می‌یابد.
 
۵. برخی از [[روایات]] می‌گوید آن [[حضرت]] در بازارها می‌روند و حتّی پا روی فرش‌های [[مردم]] می‌گذارند: [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "برادران [[حضرت یوسف|یوسف]] {{ع}} همگی نوادگان و [[فرزندان]] [[پیامبر]] بودند، با این همه اگرچه با [[یوسف]] [[تجارت]] کردند و خرید و فروش نمودند و مورد خطاب قرارش دادند، امّا در عین [[برادری]] او را نشناختند؛ تا آن زمان که خودش گفت: من [[یوسف]] هستم و این برادر من است. پس این امّت چگونه [[انکار]] می‌کند که خدای عزّ و جلّ با [[حجّت]] خویش ([[امام مهدی|امام دوازدهم]]) در یک زمان همان کند که با [[حضرت یوسف|یوسف]] کرد؛ چنانکه تا مدتی او را ببینند ولی نشناسند، {{عربی|"...فَمَا تُنْكِرُ هَذِهِ الْأُمَّةُ أَنْ يَفْعَلَ اللَّهُ جَلَّ وَ عَزَّ بِحُجَّتِهِ كَمَا فَعَلَ بِيُوسُفَ أَنْ يَمْشِيَ فِي أَسْوَاقِهِمْ وَ يَطَأَ بُسُطَهُمْ حَتَّى يَأْذَنَ اللَّهُ فِي ذَلِكَ لَهُ..."}}؛ و چگونه این [[امت]]، [[انکار]] می‌کند که [[خداوند]] عزّ و جلّ با [[حجّت]] خویش همان کند که با [[یوسف]] کرد که [[امام]] آنان در بازارهایش راه برود و بر فرش‌هایشان قدم بگذارد؛ امّا او را نشناسند تا آن زمانی که [[خداوند]] به [[ظهور]] او اجازه فرماید<ref>همان، حدیث ۴، ص ۱۳۴.</ref>.
 
بنابر آن‌چه گفته شد، نه تنها حرف زدن با ایشان بلکه دیدن ایشان ممکن است و [[بهترین]] [[دلیل]] بر این امکان، وقوع آن است که در کتاب‌های مربوط به [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} بابی مفصل به این موضوع اختصاص داده شده است<ref>کتاب غیبت، شیخ طوسى.</ref>.
 
از جمله این کتاب‌ها "[[منتخب الاثر]]" [[لطف اللّه صافی گلپایگانی]] است که در فصل پنجم باب دوم این کتاب، ۱۳ [[حدیث]] در این مورد ذکر کرده است.
 
لازم است یادآوری کنیم که سخن گفتن همانند [[دیدار]] و [[ملاقات]] با آن [[حضرت]]، همواره به دو صورت تحقق یافته است. اول اینکه شخص در حال [[دیدار]] و یا سخن گفتن، [[امام مهدی|امام]] را شناخته و با [[علم]] به این‌که [[امام مهدی|امام]] است با ایشان صحبت می‌کند و دوّم اینکه در هنگام [[ملاقات]] [[امام مهدی|امام]] را نشناخته ولی بعداً با قرائنی فهمیده است که ایشان [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} بوده‌اند و تحقق این [[توفیق]]، نوعی رزق معنوی است که [[عنایت]] و توجه آن [[حضرت]] را می‌طلبد و البته به کسانی تفضّل می‌شود که صلاحیت و [[آمادگی]] بهره‌برداری از این [[نعمت]] بزرگ را داشته باشند و این‌ها همان [[اولیا]] و [[ابرار]] و [[بندگان]] [[مخلص]] [[خدا]] می‌باشند»<ref>[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص۲۴۸-۲۵۴.</ref>.


== پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه ==
== پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه ==
خط ۴۳: خط ۵۸:
| پاسخ = '''[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]»'' در این‌باره گفته‌اند:
| پاسخ = '''[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]»'' در این‌باره گفته‌اند:
::::::«با توجه به مضمون روایتی که از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] شده، [[امام زمان]] {{ع}} از شدت محبتی که به [[دوستان]] خود دارد هر زمانی که شخصی او را یاد کند، نگاهی به او می‌نماید و سزاوار است که یادکننده به جهت [[احترام]] و [[تعظیم]]، از جای خود برخیزد. هنگامی که مولای خویش او را به نظر مهر و عطوفت نگاه می‌کند، پس از جای خود برخیزد و از [[خدای تبارک و تعالی]]، [[تعجیل فرج]] ایشان را بخواهد.<ref> [[علی اصغر رضوانی]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۳۷۹.</ref> بنابراین قطعاً [[امام زمان]] {{ع}} صدای ما را می‌شنود، اما اینکه چرا [[حاجات]] ما را برآورده نمی‌کند، [[دلایل]] مختلفی دارد؛ مثلاً شرایط استجابت [[دعا]] را فراهم نمی‌کنیم که از جمله آنها ترک [[معصیت]] خداست یا اینکه برآورده شدن آن [[حاجت]] به [[صلاح]] ما نیست، مانند [[بیمار]] دیابتی‌ای که از ما درخواست شیرینی می‌کند. "ازآنجاکه او را [[دوست]] داریم به درخواست او توجهی نمی‌کنیم" به این ترتیب، [[امام زمان]] {{ع}} نیز که مهربان‌تر از پدر و مادر است، برای [[تربیت]] ما بسیاری از خواسته‌های ما را به خاطر خودمان [[اجابت]] نمی‌کنند.
::::::«با توجه به مضمون روایتی که از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] شده، [[امام زمان]] {{ع}} از شدت محبتی که به [[دوستان]] خود دارد هر زمانی که شخصی او را یاد کند، نگاهی به او می‌نماید و سزاوار است که یادکننده به جهت [[احترام]] و [[تعظیم]]، از جای خود برخیزد. هنگامی که مولای خویش او را به نظر مهر و عطوفت نگاه می‌کند، پس از جای خود برخیزد و از [[خدای تبارک و تعالی]]، [[تعجیل فرج]] ایشان را بخواهد.<ref> [[علی اصغر رضوانی]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۳۷۹.</ref> بنابراین قطعاً [[امام زمان]] {{ع}} صدای ما را می‌شنود، اما اینکه چرا [[حاجات]] ما را برآورده نمی‌کند، [[دلایل]] مختلفی دارد؛ مثلاً شرایط استجابت [[دعا]] را فراهم نمی‌کنیم که از جمله آنها ترک [[معصیت]] خداست یا اینکه برآورده شدن آن [[حاجت]] به [[صلاح]] ما نیست، مانند [[بیمار]] دیابتی‌ای که از ما درخواست شیرینی می‌کند. "ازآنجاکه او را [[دوست]] داریم به درخواست او توجهی نمی‌کنیم" به این ترتیب، [[امام زمان]] {{ع}} نیز که مهربان‌تر از پدر و مادر است، برای [[تربیت]] ما بسیاری از خواسته‌های ما را به خاطر خودمان [[اجابت]] نمی‌کنند.
::::::واقعیت این است که هیچ نسخه‌ای نداریم که به‌طور حتم سبب شود [[آدمی]] در [[خواب]] یا [[بیداری]] [[امام زمان]] را ببیند و با او صحبت کند. البته [[اشتیاق]] شما به دیدن [[امام زمان]] {{ع}} بسیار خوب است و می‌تواند سبب خیلی از خوبی‌ها شود، ولی باید بپذیرید که الان، [[زمان غیبت]] است و جز در مواردی که [[مصلحت]] باشد، دیداری- در [[خواب]] یا بیداری- رخ نمی‌دهد. گرچه همیشه جای [[امیدواری]] هست، به‌ویژه در مکان‌هایی مانند [[جمکران]] که منسوب به [[امام زمان]] {{ع}} است؛ مهم این است که خود [[امام زمان]] {{ع}} از ما عمل [[شایسته]] و خدایی می‌خواهد و از اینکه به [[وظایف]] الهی خود عمل کنیم، خوش‌حال می‌شود و این سبب نزدیکی بیشتر ما به آن [[حضرت]] می‌گردد. هرچه به او نزدیک‌تر شویم، از وجود او بهره بیشتری خواهیم برد.
 
::::::نکته مهم و قابل توجه دیگر این است که فردی به نام [[احمد بن ابراهیم]]، مشتاق [[دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}} بود و چون در دوران [[غیبت صغرا]] زندگی می‌کرد به دومین [[نایب خاص]] [[امام زمان]] {{ع}} [[محمد بن عثمان عمروی]] عرض کرد: من [[اشتیاق]] زیادی برای [[دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}} دارم. [[نایب خاص]] فرمودند: به خاطر این [[شوق]] [[خداوند]] به شما اجر بدهد و ان شاء اللّه [[امام]] را ببینی. اما [[زمان غیبت]] است. پس اصرار به [[دیدار]] نکن و با خواندن زیارت‌نامه متوجه ایشان شوید.
واقعیت این است که هیچ نسخه‌ای نداریم که به‌طور حتم سبب شود [[آدمی]] در [[خواب]] یا [[بیداری]] [[امام زمان]] را ببیند و با او صحبت کند. البته [[اشتیاق]] شما به دیدن [[امام زمان]] {{ع}} بسیار خوب است و می‌تواند سبب خیلی از خوبی‌ها شود، ولی باید بپذیرید که الان، [[زمان غیبت]] است و جز در مواردی که [[مصلحت]] باشد، دیداری- در [[خواب]] یا بیداری- رخ نمی‌دهد. گرچه همیشه جای [[امیدواری]] هست، به‌ویژه در مکان‌هایی مانند [[جمکران]] که منسوب به [[امام زمان]] {{ع}} است؛ مهم این است که خود [[امام زمان]] {{ع}} از ما عمل [[شایسته]] و خدایی می‌خواهد و از اینکه به [[وظایف]] الهی خود عمل کنیم، خوش‌حال می‌شود و این سبب نزدیکی بیشتر ما به آن [[حضرت]] می‌گردد. هرچه به او نزدیک‌تر شویم، از وجود او بهره بیشتری خواهیم برد.
::::::چنانکه ملاحظه می‌کنید [[نایب خاص]] [[امام زمان]] {{ع}} [[احمد]] بن [[ابراهیم]] را از اصرار به ارتباط ظاهری منع و او را به ارتباط معنوی [[راهنمایی]] می‌نماید.
 
::::::بنابراین، بهتر است شما نیز بیشتر به دنبال ارتباط معنوی باشید و با خواندن [[دعاها]] و زیارت‌نامه‌های [[امام زمان]] {{ع}} متوجه ایشان شوید. علاوه بر این با [[صدقه]] دادن برای [[سلامت]] [[امام زمان]] {{ع}} و [[صدقه]] دادن از طرف ایشان می‌توانید ارتباطی نزدیک‌تر داشته باشید.
نکته مهم و قابل توجه دیگر این است که فردی به نام [[احمد بن ابراهیم]]، مشتاق [[دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}} بود و چون در دوران [[غیبت صغرا]] زندگی می‌کرد به دومین [[نایب خاص]] [[امام زمان]] {{ع}} [[محمد بن عثمان عمروی]] عرض کرد: من [[اشتیاق]] زیادی برای [[دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}} دارم. [[نایب خاص]] فرمودند: به خاطر این [[شوق]] [[خداوند]] به شما اجر بدهد و ان شاء اللّه [[امام]] را ببینی. اما [[زمان غیبت]] است. پس اصرار به [[دیدار]] نکن و با خواندن زیارت‌نامه متوجه ایشان شوید.
::::::البته دستورهایی برای [[دیدار]] و [[درک]] [[دولت]] [[امام مهدی]] {{ع}} [[نقل]] شده است که بیان می‌شود:
 
چنانکه ملاحظه می‌کنید [[نایب خاص]] [[امام زمان]] {{ع}} [[احمد]] بن [[ابراهیم]] را از اصرار به ارتباط ظاهری منع و او را به ارتباط معنوی [[راهنمایی]] می‌نماید.
 
بنابراین، بهتر است شما نیز بیشتر به دنبال ارتباط معنوی باشید و با خواندن [[دعاها]] و زیارت‌نامه‌های [[امام زمان]] {{ع}} متوجه ایشان شوید. علاوه بر این با [[صدقه]] دادن برای [[سلامت]] [[امام زمان]] {{ع}} و [[صدقه]] دادن از طرف ایشان می‌توانید ارتباطی نزدیک‌تر داشته باشید.
 
البته دستورهایی برای [[دیدار]] و [[درک]] [[دولت]] [[امام مهدی]] {{ع}} [[نقل]] شده است که بیان می‌شود:
:::::#[[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: هرکس بعد از [[نماز صبح]] و ظهر بگوید {{عربی|الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم}}، نمی‌میرد تا [[امام زمان]] {{ع}} را [[درک]] کند<ref>مصباح المجتهد، ص ۳۶۸</ref>.
:::::#[[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: هرکس بعد از [[نماز صبح]] و ظهر بگوید {{عربی|الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم}}، نمی‌میرد تا [[امام زمان]] {{ع}} را [[درک]] کند<ref>مصباح المجتهد، ص ۳۶۸</ref>.
:::::#[[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: کسی که همه سوره‌های مسبّحات سوره‌هایی که با سبح یا یسبح شروع می‌شود را قبل از [[خواب]] بخواند، نمی‌میرد تا [[امام زمان]] {{ع}} را [[درک]] کند و اگر بمیرد در کنار [[پیامبر]] {{صل}} خواهد بود<ref>الکافی، ج ۲، ص ۶۲۰</ref>.
:::::#[[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: کسی که همه سوره‌های مسبّحات سوره‌هایی که با سبح یا یسبح شروع می‌شود را قبل از [[خواب]] بخواند، نمی‌میرد تا [[امام زمان]] {{ع}} را [[درک]] کند و اگر بمیرد در کنار [[پیامبر]] {{صل}} خواهد بود<ref>الکافی، ج ۲، ص ۶۲۰</ref>.
:::::#در [[روایت]] آمده هرکس این [[دعا]] را بعد از هر [[نماز]] [[واجب]] بخواند و بر آن استمرار ورزد به قدری [[عمر]] می‌کند که به [[دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}} مشرف شود: {{عربی|الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ اَللّهُمَّ اِنَّ رَسُولَكَ الصّادِقَ الْمُصَدَّقَ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَآلِهِ قالَ اِنَّكَ قُلْتَ ما تَرَدَّدْتُ فى شَىْءٍ أَنَا فاعِلُهُ كَتَرَدُّدى فى قَبْضِ رُوحِ عَبْدِىَ الْمُؤْمِنِ يَكْرَهُ الْمَوْتَ وَ أَكْرَهُ مَسَاءَتَهُ، اللهم فصل علی محمد و آل محمد و عجل لاولیائک الفرج و النصر و العافیه و لا تسؤنی فی نفسی و لا فی فلان}} به جای فلانی نام هرکس را خواست بگوید<ref>شیخ [[طبرسی]]، مکارم الاخلاق، ص ۲۸۴</ref>.
:::::#در [[روایت]] آمده هرکس این [[دعا]] را بعد از هر [[نماز]] [[واجب]] بخواند و بر آن استمرار ورزد به قدری [[عمر]] می‌کند که به [[دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}} مشرف شود: {{عربی|الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ اَللّهُمَّ اِنَّ رَسُولَكَ الصّادِقَ الْمُصَدَّقَ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَآلِهِ قالَ اِنَّكَ قُلْتَ ما تَرَدَّدْتُ فى شَىْءٍ أَنَا فاعِلُهُ كَتَرَدُّدى فى قَبْضِ رُوحِ عَبْدِىَ الْمُؤْمِنِ يَكْرَهُ الْمَوْتَ وَ أَكْرَهُ مَسَاءَتَهُ، اللهم فصل علی محمد و آل محمد و عجل لاولیائک الفرج و النصر و العافیه و لا تسؤنی فی نفسی و لا فی فلان}} به جای فلانی نام هرکس را خواست بگوید<ref>شیخ [[طبرسی]]، مکارم الاخلاق، ص ۲۸۴</ref>.
:::::#فرمود کسی که بعد از هر [[نماز]] [[واجب]] این [[دعا]] را بخواند [[امام زمان]] {{ع}} را در [[خواب]] یا [[بیداری]] می‌بیند. {{عربی|بسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم اللَّهُمَّ بَلِّغْ مَولانا صَاحِبَ الزَّمَانِ اَيْنَما کَانَ وَ حَيثُما کَانَ مِنْ مَشَارِقِ الأرْضِ وَ مَغَارِبِهَا سَهْلِهَا وَ جَبَلهَا غَنِيّ وَ عَنْ وَالِدَيَّ و عَنْ وُلْدِي وَ إخْوَانِي التَّحِيَّةَ وَ السَّلَامَ عَدَدَ خَلْقِ اللَّهِ وَ زَنَةَ عَرْشِ اللَّهِ وَ مَا أَحْصَاهُ کِتَابُه وَ أحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ اللّهُمَّ إنّي اُجَدِّدُ لَهُ فِي صَبِيحَةِ هذَا اليَوْمِ وَ مَا عِشْتُ فِيهِ مِنْ أيَّامِ حَيَاتِي عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً لَهُ فِي عُنُقِي لَا أَحُولُ عَنْهَا وَ لَا أَزُولُ ابَداً، اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أنصَارِهِ وِ الذَّابيّنَ عَنْهُ و المُمْتَثِلِينَ لِأَوَامِرِهِ وَ نَوَاهِيهِ فِي اَيّامِهِ وَ المُسْتَشْهِدينَ بَيْنَ يَدَيْهِ اللَّهُمَّ إِنْ حَالَ بَيني وَ بَيْنَهُ المَوْتُ الَّذِي جَعَلْتَهُ عَلي عِبَادِکَ حَتْماً مَقْضِيّاً فَأَخْرِجْنِي مِنْ قَبْرِي مُؤتَزِراً کَفَنِي شَاهِراً سَيْفي مُجَرَّداً قَنَاتِي مُلَبِّياً دَعْوَةَ الدَّاعِي فِي الحَاضِرِ وَ البَادِي اللّهُمَّ أَرِنِي الطَّلْعَةَ الرَّشِيدَةَ وَ الغُرَّةَ الحَمِيدَةَ وَ اْکحُلْ بَصَرِي بِنَظَرَةٍ مِنّي إلَيْهِ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُ وَ سَهِّلْ مَخْرَجَهُ اللَّهُمَّ اشدُد أزْرَهُ وَ قَوِّ ظَهْرَهُ وَ طَوِّلْ عُمُرَهُ وَ اعْمُرِ اللَّهُمَّ بِهِ بِلَادَکَ وَ أَحْيِ بِهِ عِبَادَکَ فَأنَّکَ قُلْتُ وَ قَوْلُکَ اَلحقُّ: «ظَهَرَ الفَسَادُ فِي البَرِّ وَ البَحْرِ بِمَا کَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ» فَأظْهِرِ اللَّهُّمَّ لَنَا وَلِيَّکَ وَ ابنَ بِنْتِ نَبِيِّکَ المُسَمَّي باسْم رَسُولِکَ صلّي اللَّه عليه وَ آله حَتّي لا يَظْفَرَ بِشَي‏ءٍ مِنَ البَاطِلِ إِلّا مَزَّقَهُ وَ يُحِقَّ اللَّهُ الحَقَّ بِکلمَاتِهِ وَ يُحَقِّقَهُ اللَّهُمَّ اکْشِفْ هذِهِ الغُمَّةَ عَنْ هذِهِ الأُمَّةِ بِظُهُورِهِ إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعيداً وَ نَريهُ قَرِيباً وَ صَلَّي اللَّهُ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ}}<ref>«بار خدایا به مولای ما صاحب الزمان هر کجا که هست و به هر سوی رو می‏کند از مشارق و مغارب زمین، هموارها و ناهموارهای آن، از طرف من و والدینم و فرزندانم و برادرانم تحیّت و سلام برسان، به تعداد خلق خدا و به وزن عرش الهی و آنچه کتابش شمارش نموده، و علمش به آن احاطه کرده است، پروردگارا، من در صبح این روز و تا زنده هستم در همه ی روزهای زندگانیم پیمان و عقد و بیعتی از برای او در گردنم تجدید و تازه می‏‌کنم که نه از آن روی گردانم و نه هیچ گاه آنها را بشکنم، پروردگارا مرا از یاران و مدافعان از حریمش، و فرمانبرداران اوامر و نواهی آن بزرگوار در ایّام حکومتش و شهید شدگان در پیشگاهش قرار دِه، بار إلها اگر میانه من و او با مرگ که بر بندگانت امر قطعی و حتمی تقدیر فرموده‏ای جدایی افتاد پس هنگام ظهورش مرا از قبر بیرون آور و در حالی که کفنم را به کمر بسته و شمشیرم را کشیده و نیزه‏ام را برهنه نموده باشم، و دعوت آن دعوت کننده حق را در شهر و بیابان لبیک گویم. پروردگارا آن رخسار زیبای رشید و صاحب جبین ستوده را نشانم ده، و دیده‏ام را با سرمه نگاهی به او روشنایی بخش، و فرجش را تعجیل و برنامه قیامش را آسان فرمای. پروردگارا به او نیرو عطا کن و پشتش را محکم ساز و عمرش را طولانی نمای و به وجود او سرزمین‌‏هایت را آباد گردان و بندگانت را [[حیات]] ده که تو فرموده‌‏ای و قول تو حق است: فساد در خشکی و دریا بر اثر کردارهای مردم آشکار شد؛ پس ای پروردگار! آشکار کن ولیّ خودت و فرزند دخت پیامبرت را که همنام اوست تا از باطل چیزی باقی نگذارد، و خداوند حق را با کلمات خویش اثبات و محقَّق دارد. بار إلها! این غم بزرگ غیبت را با ظهور او از این امّت بر طرف ساز، که آنها (مخالفین) ظهورش را دور می‏‌پندارند و ما آن را نزدیک می‌‏بینیم، و درود خداوند بر محمد و آل او باد» [[بحار الانوار (کتاب)|بحار الانوار]]، ج ۸۳، ص ۶۱</ref>.
:::::#فرمود کسی که بعد از هر [[نماز]] [[واجب]] این [[دعا]] را بخواند [[امام زمان]] {{ع}} را در [[خواب]] یا [[بیداری]] می‌بیند. {{عربی|بسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم اللَّهُمَّ بَلِّغْ مَولانا صَاحِبَ الزَّمَانِ اَيْنَما کَانَ وَ حَيثُما کَانَ مِنْ مَشَارِقِ الأرْضِ وَ مَغَارِبِهَا سَهْلِهَا وَ جَبَلهَا غَنِيّ وَ عَنْ وَالِدَيَّ و عَنْ وُلْدِي وَ إخْوَانِي التَّحِيَّةَ وَ السَّلَامَ عَدَدَ خَلْقِ اللَّهِ وَ زَنَةَ عَرْشِ اللَّهِ وَ مَا أَحْصَاهُ کِتَابُه وَ أحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ اللّهُمَّ إنّي اُجَدِّدُ لَهُ فِي صَبِيحَةِ هذَا اليَوْمِ وَ مَا عِشْتُ فِيهِ مِنْ أيَّامِ حَيَاتِي عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً لَهُ فِي عُنُقِي لَا أَحُولُ عَنْهَا وَ لَا أَزُولُ ابَداً، اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أنصَارِهِ وِ الذَّابيّنَ عَنْهُ و المُمْتَثِلِينَ لِأَوَامِرِهِ وَ نَوَاهِيهِ فِي اَيّامِهِ وَ المُسْتَشْهِدينَ بَيْنَ يَدَيْهِ اللَّهُمَّ إِنْ حَالَ بَيني وَ بَيْنَهُ المَوْتُ الَّذِي جَعَلْتَهُ عَلي عِبَادِکَ حَتْماً مَقْضِيّاً فَأَخْرِجْنِي مِنْ قَبْرِي مُؤتَزِراً کَفَنِي شَاهِراً سَيْفي مُجَرَّداً قَنَاتِي مُلَبِّياً دَعْوَةَ الدَّاعِي فِي الحَاضِرِ وَ البَادِي اللّهُمَّ أَرِنِي الطَّلْعَةَ الرَّشِيدَةَ وَ الغُرَّةَ الحَمِيدَةَ وَ اْکحُلْ بَصَرِي بِنَظَرَةٍ مِنّي إلَيْهِ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُ وَ سَهِّلْ مَخْرَجَهُ اللَّهُمَّ اشدُد أزْرَهُ وَ قَوِّ ظَهْرَهُ وَ طَوِّلْ عُمُرَهُ وَ اعْمُرِ اللَّهُمَّ بِهِ بِلَادَکَ وَ أَحْيِ بِهِ عِبَادَکَ فَأنَّکَ قُلْتُ وَ قَوْلُکَ اَلحقُّ: «ظَهَرَ الفَسَادُ فِي البَرِّ وَ البَحْرِ بِمَا کَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ» فَأظْهِرِ اللَّهُّمَّ لَنَا وَلِيَّکَ وَ ابنَ بِنْتِ نَبِيِّکَ المُسَمَّي باسْم رَسُولِکَ صلّي اللَّه عليه وَ آله حَتّي لا يَظْفَرَ بِشَي‏ءٍ مِنَ البَاطِلِ إِلّا مَزَّقَهُ وَ يُحِقَّ اللَّهُ الحَقَّ بِکلمَاتِهِ وَ يُحَقِّقَهُ اللَّهُمَّ اکْشِفْ هذِهِ الغُمَّةَ عَنْ هذِهِ الأُمَّةِ بِظُهُورِهِ إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعيداً وَ نَريهُ قَرِيباً وَ صَلَّي اللَّهُ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ}}<ref>«بار خدایا به مولای ما صاحب الزمان هر کجا که هست و به هر سوی رو می‏کند از مشارق و مغارب زمین، هموارها و ناهموارهای آن، از طرف من و والدینم و فرزندانم و برادرانم تحیّت و سلام برسان، به تعداد خلق خدا و به وزن عرش الهی و آنچه کتابش شمارش نموده، و علمش به آن احاطه کرده است، پروردگارا، من در صبح این روز و تا زنده هستم در همه ی روزهای زندگانیم پیمان و عقد و بیعتی از برای او در گردنم تجدید و تازه می‏‌کنم که نه از آن روی گردانم و نه هیچ گاه آنها را بشکنم، پروردگارا مرا از یاران و مدافعان از حریمش، و فرمانبرداران اوامر و نواهی آن بزرگوار در ایّام حکومتش و شهید شدگان در پیشگاهش قرار دِه، بار إلها اگر میانه من و او با مرگ که بر بندگانت امر قطعی و حتمی تقدیر فرموده‏ای جدایی افتاد پس هنگام ظهورش مرا از قبر بیرون آور و در حالی که کفنم را به کمر بسته و شمشیرم را کشیده و نیزه‏ام را برهنه نموده باشم، و دعوت آن دعوت کننده حق را در شهر و بیابان لبیک گویم. پروردگارا آن رخسار زیبای رشید و صاحب جبین ستوده را نشانم ده، و دیده‏ام را با سرمه نگاهی به او روشنایی بخش، و فرجش را تعجیل و برنامه قیامش را آسان فرمای. پروردگارا به او نیرو عطا کن و پشتش را محکم ساز و عمرش را طولانی نمای و به وجود او سرزمین‌‏هایت را آباد گردان و بندگانت را [[حیات]] ده که تو فرموده‌‏ای و قول تو حق است: فساد در خشکی و دریا بر اثر کردارهای مردم آشکار شد؛ پس ای پروردگار! آشکار کن ولیّ خودت و فرزند دخت پیامبرت را که همنام اوست تا از باطل چیزی باقی نگذارد، و خداوند حق را با کلمات خویش اثبات و محقَّق دارد. بار إلها! این غم بزرگ غیبت را با ظهور او از این امّت بر طرف ساز، که آنها (مخالفین) ظهورش را دور می‏‌پندارند و ما آن را نزدیک می‌‏بینیم، و درود خداوند بر محمد و آل او باد» [[بحار الانوار (کتاب)|بحار الانوار]]، ج ۸۳، ص ۶۱</ref>.
::::::[[امام صادق]] {{ع}} فرمود: هرکس سوره [[بنی‌اسرائیل]] را در هر شب [[جمعه]] بخواند نمی‌میرد تا [[امام زمان]] {{ع}} را [[درک]] کند و از [[اصحاب]] او باشد<ref>محمد بن مسعود العیاشی، تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۲۷۶</ref>»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۶۱، ۱۴۹.</ref>.
 
[[امام صادق]] {{ع}} فرمود: هرکس سوره [[بنی‌اسرائیل]] را در هر شب [[جمعه]] بخواند نمی‌میرد تا [[امام زمان]] {{ع}} را [[درک]] کند و از [[اصحاب]] او باشد<ref>محمد بن مسعود العیاشی، تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۲۷۶</ref>»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۶۱، ۱۴۹.</ref>.
}}
}}


Heydari
۴۱۵٬۰۷۸

ویرایش

برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/wiki/ویژه:تفاوت_گوشی_همراه/768849»