چرا حضرت مسیح تاکنون زنده مانده است؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۸:۰۰
، ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱ربات: جایگزینی خودکار متن (-:::::# +#)
جز (جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 ') |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-:::::# +#)) |
||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
«[[حکمت]] بقا و زنده ماندن [[حضرت مسیح]]{{ع}} تاکنون بر حسب آنچه که [[عقول]] ما [[درک]] میکند اموری است: | «[[حکمت]] بقا و زنده ماندن [[حضرت مسیح]]{{ع}} تاکنون بر حسب آنچه که [[عقول]] ما [[درک]] میکند اموری است: | ||
#در [[حضرت عیسی]]{{ع}} خصوصیاتی یافت میشود که در سایر [[انبیا]] نبوده است، از قبیل ولادت بدون [[پدر]]، زنده کردن مردگان، به [[آسمانها]] رفتن و دیگر خصوصیات. | |||
#زنده بودن و بقای او [[برهان]] و [[دلیل]] و شاهدی بر [[غیبت امام مهدی]]{{ع}} خواهد بود، زیرا بقای [[مسیح]] با عمری بیش از دو هزار سال، دلیلی بر امکان وجود و حیات [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} در کمتر از این مقدار سال است، همان حکمتی که در [[روایات]] برای [[طول عمر حضرت]] [[خضر]] [[بیان]] شده است. | |||
[[شیخ صدوق]] در [[کمال الدین]] به [[سند]] خود از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] میکند که فرمود: {{عربی|« بَلَى إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمَّا كَانَ فِي سَابِقِ عِلْمِهِ أَنْ يُقَدِّرَ مِنْ عُمُرِ الْقَائِمِ {{ع}} فِي أَيَّامِ غَيْبَتِهِ مَا يُقَدِّرُ وَ عَلِمَ مَا يَكُونُ مِنْ إِنْكَارِ عِبَادِهِ بِمِقْدَارِ ذَلِكَ الْعُمُرِ فِي الطُّولِ طَوَّلَ عُمُرَ الْعَبْدِ الصَّالِحِ فِي غَيْرِ سَبَبٍ يُوجِبُ ذَلِكَ إِلَّا لِعِلَّةِ الِاسْتِدْلَالِ بِهِ عَلَى عُمُرِ الْقَائِمِ {{ع}} وَ لِيَقْطَعَ بِذَلِكَ حُجَّةَ الْمُعَانِدِينَ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ»}}<ref> کمال الدین، ص۳۵۷، ح۵۳؛ الغیبه، طوسی، ص۱۷۲، ح۱۲۹؛ بحارالأنوار، ج۵۱، ص۲۲۲.</ref>؛ آری، از آنجا که در [[علم]] سابق [[خداوند]] مقدر شده بود که [[عمر]] [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} را در ایام غیبتش طولانی میگرداند و میدانست که این مقدار طول [[عمر]] را بندگانش [[انکار]] میکنند، لذا [[عمر]] [[بنده]] صالحش را تنها به جهت [[استدلال]] و [[شاهد]] آوردن [[عمر]] [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} طولانی کرد، و تا اینکه [[حجت]] و [[دلیل]] معاندین قطع گردد و برای [[مردم]] [[حجت]] و استدلالی بر [[خدا]] نباشد.»<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص۱۱۰، ۱۱۱.</ref>. | [[شیخ صدوق]] در [[کمال الدین]] به [[سند]] خود از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] میکند که فرمود: {{عربی|« بَلَى إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمَّا كَانَ فِي سَابِقِ عِلْمِهِ أَنْ يُقَدِّرَ مِنْ عُمُرِ الْقَائِمِ {{ع}} فِي أَيَّامِ غَيْبَتِهِ مَا يُقَدِّرُ وَ عَلِمَ مَا يَكُونُ مِنْ إِنْكَارِ عِبَادِهِ بِمِقْدَارِ ذَلِكَ الْعُمُرِ فِي الطُّولِ طَوَّلَ عُمُرَ الْعَبْدِ الصَّالِحِ فِي غَيْرِ سَبَبٍ يُوجِبُ ذَلِكَ إِلَّا لِعِلَّةِ الِاسْتِدْلَالِ بِهِ عَلَى عُمُرِ الْقَائِمِ {{ع}} وَ لِيَقْطَعَ بِذَلِكَ حُجَّةَ الْمُعَانِدِينَ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ»}}<ref> کمال الدین، ص۳۵۷، ح۵۳؛ الغیبه، طوسی، ص۱۷۲، ح۱۲۹؛ بحارالأنوار، ج۵۱، ص۲۲۲.</ref>؛ آری، از آنجا که در [[علم]] سابق [[خداوند]] مقدر شده بود که [[عمر]] [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} را در ایام غیبتش طولانی میگرداند و میدانست که این مقدار طول [[عمر]] را بندگانش [[انکار]] میکنند، لذا [[عمر]] [[بنده]] صالحش را تنها به جهت [[استدلال]] و [[شاهد]] آوردن [[عمر]] [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} طولانی کرد، و تا اینکه [[حجت]] و [[دلیل]] معاندین قطع گردد و برای [[مردم]] [[حجت]] و استدلالی بر [[خدا]] نباشد.»<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص۱۱۰، ۱۱۱.</ref>. |