بنی اسد بن خزیمه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[سال نهم هجری]]، بنی‌‌اسد چون دیگر [[قبایل]] شبه جزیره هیئتی به [[ریاست]] [[ضِرار بن الأزور]] به مدینه فرستاد.<ref>تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۷۹.</ref> اعزام شدگان بنی‌‌اسد ۱۰ گروه بودند، که در میان آنان [[طلیحة بن خویلد اسدی]] نیز حضور داشت.<ref> الطبقات، ابن سعد، ج ۱، ص ۲۲۳.</ref> این گروه چند [[روز]] در مدینه مانده، به [[آموختن]] [[قرآن]] پرداختند. گویند: گروهی به نام «بنی زنیه» از اسدیان به ریاست [[حضرمی بن عامر]]، <ref>جمهرة النسب، ص ۱۸۲؛ اسدالغابه، ج ۲، ص ۲۹؛ البدایة والنهایه، ج ۵، ص ۱۰۲.</ref> با بنی‌‌اسد همراه بودند که پس از [[مذاکره]] با [[رسول خدا]] و [[بیعت]] با آن [[حضرت]]، [[پیامبر]] ایشان را "بنو رشده" نامید؛<ref>الطبقات، ابن سعد، ج ۱، ص ۲۹۲؛ الاصابه، ج ۲، ص ۸۴.</ref> اما آنان [[راضی]] نشده، گفتند: ما نام پدرمان را وانمی‌‌گذاریم، از این رو پیامبر{{صل}} آنان را بنوعبدالله نامید و این نام بر ایشان [[غلبه]] یافت.<ref>جمهرة النسب، ص ۱۸۲؛ الطبقات، ابن سعد، ج ۱، ص ۲۲۳.</ref> منابع حکایت از آن دارند که آن سال، [[خشکسالی]] بود و کالاها گران شده بود، از این رو افزون بر اقبال عمومی [[قبایل]]، دریافت کمکهای مادی از [[حکومت نبوی]] را می‌‌توان در انگیزه‌‌های ایشان مؤثر دانست، بنابراین [[اسلام آوردن]] آنان بنا به [[مصالح]] و [[منافع]] خویش و تحت فشار شرایط [[اقتصادی]] آن [[زمان]] صورت گرفت، از همین رو [[خداوند]] [[ایمان]] آنان به [[اسلام]] را [[تأیید]] نمی‌‌کند: {{متن قرآن|قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَلَكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ وَإِنْ تُطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَا يَلِتْكُمْ مِنْ أَعْمَالِكُمْ شَيْئًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«تازی‌های بیابان‌نشین گفتند: ایمان آورده‌ایم بگو: ایمان نیاورده‌اید بلکه بگویید: اسلام آورده‌ایم و هنوز ایمان در دل‌هایتان راه نیافته است و اگر از خداوند و پیامبرش فرمان برید از (پاداش) کردارهایتان چیزی کم نمی‌کند  که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره حجرات، آیه ۱۴.</ref> این [[آیه]] درباره قبایلی از جمله بنی‌‌اسد نازل گردید که جمعی از آنان در سال [[قحطی]] و خشکسالی وارد [[مدینه]] شدند و به [[امید]] دریافت کمک از [[پیامبر]]{{صل}} [[شهادتین]] بر [[زبان]] جاری ساخته، به آن [[حضرت]] گفتند: طوایف [[عرب]] بر مرکب‌ها سوار شده و با تو [[پیکار]] کردند؛ ولی ما بدون دست زدن به [[جنگ]] و همراه با [[زنان]] و فرزندانمان نزد تو آمدیم.<ref> غررالتبیان، ص ۴۸۷.</ref> آیه فوق‌‌ نازل شد و ظاهری بودن اسلام آنان را آشکار ساخت، افزون بر آن اگر هم ایمان آورده‌‌اند نباید منتی بر [[رسول خدا]] بگذارند.<ref>جامع‌‌البیان، مج ۱۳، ج ۲۶، ص ۱۸۲؛ اسباب‌‌النزول، ص ۲۶۵؛ مجمع‌‌البیان، ج ۹، ص ۲۲۳.</ref>