قرآن در مورد جهان غیب چه آیاتی دارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

قرآن در مورد جهان غیب چه آیاتی دارد؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۴ مارس ۲۰۱۸، ساعت ۰۸:۰۴

۲ بایت اضافه‌شده ، ‏۴ مارس ۲۰۱۸

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Golzade

۷٬۵۴۱

ویرایش

@@ خط ۴۹: / خط ۴۹: @@
 حجت الاسلام و المسلمین '''[[سید عبدالحکیم مدقق]]''' در مقاله ''«[[علم غیب از منظر قرآن و سنت (مقاله)|علم غیب از منظر قرآن و سنت]]»'' در این‌باره گفته است:
 ::::::«'''گروه اول؛ اثبات علم غیب برای خدا'''
-::::::از نام‌های نیکوی خداوند که بارها در قرآن آمده {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|عَالِمُ الْغَیبِ وَالشَّهَادَةِ}}﴾}} <ref> سوره انعام، آیه: ۷۳، سوره توبه، آیه: ۹۴ و ۱۰۵، سوره رعد، آیه: ۹.</ref> است. یعنی او به پیدا و پنهان آگاه است. هیچ چیز ازخدا پنهان نیست. ریزترین ذره در اعماق زمین هم برای او پیداست. تقسیم اشیاء به [[غیب]] و [[شهادت]] درباره خدا معنا ندارد. همه اشیاء برای او مشهود است. بنا بر این معنای [[علم غیب]] خدا این نیست که خدا چیزهایی را که از او غائب است می‌داند بلکه معنایش این است که آنچه را از دیگران غائب است او می‌داند. در واقع بازگشتش به این معناست که آنچه برای دیگران ناپیداست برای خدا پیداست. چنانکه [[امام علی]] {{ع}} فرموده است: {{عربی|اندازه=150%|"كُلُّ سِرٍّ عِنْدَكَ عَلَانِيَةٌ وَ كُلُّ غَيْبٍ عِنْدَكَ شَهَادَة"}}. <ref>نهج البلاغه خطبه ۱۰۸, فیض الاسلام.</ref> هر رازی در نزد تو آشکار و هر پنهانی در نزد تو پیداست.
+::::::از نام‌های نیکوی خداوند که بارها در قرآن آمده {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ}}﴾}} <ref> سوره انعام، آیه: ۷۳، سوره توبه، آیه: ۹۴ و ۱۰۵، سوره رعد، آیه: ۹.</ref> است. یعنی او به پیدا و پنهان آگاه است. هیچ چیز ازخدا پنهان نیست. ریزترین ذره در اعماق زمین هم برای او پیداست. تقسیم اشیاء به [[غیب]] و [[شهادت]] درباره خدا معنا ندارد. همه اشیاء برای او مشهود است. بنا بر این معنای [[علم غیب]] خدا این نیست که خدا چیزهایی را که از او غائب است می‌داند بلکه معنایش این است که آنچه را از دیگران غائب است او می‌داند. در واقع بازگشتش به این معناست که آنچه برای دیگران ناپیداست برای خدا پیداست. چنانکه [[امام علی]] {{ع}} فرموده است: {{عربی|اندازه=150%|"كُلُّ سِرٍّ عِنْدَكَ عَلَانِيَةٌ وَ كُلُّ غَيْبٍ عِنْدَكَ شَهَادَة"}}. <ref>نهج البلاغه خطبه ۱۰۸, فیض الاسلام.</ref> هر رازی در نزد تو آشکار و هر پنهانی در نزد تو پیداست.
 ::::::نام نیکوی دیگر خداوند که آن هم بارها در قرآن آمده؛ {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|عَلاَّمُ الْغُيُوبِ}}﴾}} <ref>سوره مائده، آیه: ۱۰۹ و ۱۱۶، سوره توبه، آیه: ۷۸، سوره سبأ، آیه: ۴۸.</ref> است. یعنی بسیار دانای امور پنهان. در این آیه، مبالغه و زیاده‌گویی نسبت به عالم به کار رفته است و در آیه‌ای دیگر نسبت به معلوم: {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|وَ مَا مِنْ غَائِبَةٍ فِي السَّمَاء وَالأَرْضِ إِلاَّ فِي كِتَابٍ مُّبِينٍ}}﴾}} <ref>سوره نمل، آیه: ۷۵.</ref> تای {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|غَائِبَةٍ}}﴾}} برای مبالغه است. معنای آیه چنین می‌شود: هیچ‌چیز بسیار پنهانی در آسمان و زمین نیست مگر اینکه در کتاب آشکار است. کتاب آشکار، مظهر علم خداست؛ خدایی که پنهان‌ترین پنهان هم از دید او پنهان نیست. در جای دیگر این مطلب را به گونه‌ای ملموس‌تری بازگو نموده است: {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|فَإِنَّهُ يَعْلَمُ السِّرَّ وَأَخْفَى}}﴾}} <ref>سوره طه، آیه: ۷.</ref>  پس همانا او راز درونی و مخفی‌تر از آن را می‌داند. در تفسیر این آیه آمده است راز درونی این است که انسان خودش آن را می‌داند و از دیگران پنهان می‌کند. مخفی‌تر از راز درونی چیزی است که حتی خود انسان هم نمی‌داند، یکبار در ذهن او خطور کرده، بعد آن را فراموش نموده است. اکنون در ذهن ناخود آگاه او وجود دارد و خدا آن را می‌داند <ref>تفسیر علی بن ابراهیم قمی ج ۲ ص ۳۳</ref>.
 ::::::'''گروه دوم؛ محدودیت [[علم غیب]] به خدا'''