صیحه آسمانی که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر = 13681056.jpg

| پاسخ‌دهنده = سید جعفر موسوی‌نسب

«یکی از ویژگی‌های [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} و خصائص آن حضرت در هنگام [[ظهور]] مبارک ایشان [[ندای آسمانی]] است به نام مبارک آن حضرت و در این موضوع هم [[شاهد]] قرآنی وجود دارد و هم [[شاهد]] روائی اما [[شاهد]] قرآنی: گوش فراداده هنگامی که منادی از نقطه نزدیکی ندا سر می‌دهد آنروز به [[حق]] آن [[صیحه]] را می‌شنوند که آن‌روز روز [[خروج]] است<ref>سوره ق، آیه ۴۱ و ۴۲.</ref>.

| تصویر = 136863.JPG

| پاسخ‌دهنده = خدامراد سلیمیان

«ندا، بلند شدن صدا و [[ظاهر]] شدن آن است و گاهی فقط به صدا اطلاق می‌‏شود<ref>راغب، المفردات، ماده ندا</ref>. این‏جا منظور از [[ندای آسمانی]]، صدایی است که در آستانه [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ همه [[مردم]]، آن را از آسمان می‌‏شنوند. روایاتی که درباره مورد این نشانه‌‏ها از طریق [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنی]] رسیده فراوان، بلکه‏ [[متواتر]] است<ref>ر. ک: لطف اللّه صافی گلپایگانی، [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۵۹</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: " نداکننده‏‌ای از آسمان، نام [[قائم]] را ندا می‏‌کند؛ پس هرکس در شرق و غرب است، آن را می‌‏شنود. از وحشت این صدا، خوابیده‌‏ها بیدار، ایستادگان نشسته و نشستگان بر دو پای خویش می‌‏ایستند. [[رحمت]] [[خدا]] بر کسی که از این صدا عبرت گیرد و آن را اجابت کند! زیرا صدای نخست، صدای [[جبرئیل]] [[روح]] الامین است"<ref>  امام باقر {{ع}} {{متن حدیث|" يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ الْقَائِمِ {{ع}} فَيَسْمَعُ مَنْ بِالْمَشْرِقِ وَ مَنْ بِالْمَغْرِبِ لَا يَبْقَى رَاقِدٌ إِلَّا اسْتَيْقَظَ وَ لَا قَائِمٌ إِلَّا قَعَدَ وَ لَا قَاعِدٌ إِلَّا قَامَ‏ عَلَى‏ رِجْلَيْهِ‏ فَزِعاً مِنْ‏ ذَلِكَ‏ الصَّوْت‏‏‏‏... هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ الرُّوحِ الْأَمِينِ {{ع}}‏"}}، نعمانی، الغیبة، ص ۲۵۳، ح ۱۳</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص ۴۴۱ - ۴۴۳.</ref>.

| تصویر = Pic259.jpg

| پاسخ‌دهنده = عبدالمجید زهادت

«[[ندای آسمانی]] یکی دیگر از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] که در کنار سفیاین، بیشترین [[روایات]] را به خود اختصاص داده [[صیحه]] و [[ندای آسمانی]] است. منظور از [[صیحه]]، صدایی است که در آستانۀ [[ظهور]] [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} طنین انداز شده و همۀ [[مردم]] آن را می‌شوند. در [[روایات]]، غیر از این [[صیحه]]، از تعابیر دیگر همچون "نداء"، "صوت" و "فزع" نیز استفاده شده است.

}}

{{پاسخ پرسش  

| تصویر = 13681083.jpg

| پاسخ‌دهنده = سید حسن زمانی

*«[[ندای آسمانی]]، صدایی است که از آسمان، توسط [[جبرئیل امین]] {{ع}} بلند می‌شود و در آن به معرفی [[حضرت مهدی]]{{ع}} و بیان نام و نسب و [[حقانیت]] او و پیروانش می‌پردازد و پس از آن، [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} [[ظهور]] می‌کند. [[ندای آسمانی]] با الفاظ "ندا"، "[[صیحه]]"، "صوت"، "اعلان"، "فزعه" و "هدّه" در [[احادیث]] [[شیعه]] و [[عامه]] مطرح شده است<ref>ندای آسمانی، ص۱۵.</ref>. چندین [[روایت]]، مقصود از [[آیه]] {{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref> اگر بخواهیم از آسمان بر آنان نشانه‌ای فرو می‌فرستیم تا فروتنانه بدان گردن نهند؛ سوره شعراء، آیه:۴.</ref> را [[ندای آسمانی]] دانسته‌اند که به یکی از آن‌ها که از جهت [[سند]]، معتبر است اشاره می‌شود. [[عبدالله بن سنان]] گوید: نزد [[امام صادق|امام جعفر صادق]]{{ع}} بودم که شنیدم مردی از اهل همدان به حضرت، عرض می‌کند: "آنان ([[عامه]]) ما را مسخره می‌کنند و به ما می‌گویند شما گمان می‌کنید منادی از آسمان به اسم [[صاحب]] این [[امر]] ندا می‌دهد؟! در این حال، [[امام]] که تکیه داده بود، ناراحت شد و صاف نشست. سپس فرمود:{{متن حدیث|" لَا تَرْوُوهُ‏ عَنِّي‏ وَ ارْوُوهُ‏ عَنْ‏ أَبِي‏ وَ لَا حَرَجَ‏ عَلَيْكُمْ‏ فِي‏ ذَلِكَ‏ أَشْهَدُ أَنِّي قَدْ سَمِعْتُ أَبِي {{ع}} يَقُولُ وَ اللَّهِ إِنَّ ذَلِكَ فِي كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَبَيِّنٌ حَيْثُ يَقُولُ‏  {{متن قرآن|إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّماءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْناقُهُمْ لَها خاضِعِينَ‏}}  فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ يَوْمَئِذٍ أَحَدٌ إِلَّا خَضَعَ وَ ذَلَّتْ رَقَبَتُهُ لَهَا‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} <ref>از من نقل نکنید و از پدرم روایت کنید و این مطلب برای شما اشکالی ندارد. شهادت می‌دهم همانا از پدرم شنیدم که می‌فرمود: به خدا  قسم، این مطلب در کتاب خدای بلند مرتبه، آشکار است. سپس آیه را تلاوت فرمودند و گفتند: در آن وقت، کسی در زمین نمی‌ماند مگر اینکه گردنش در مقابل آن، افتاده و خم می‌شود؛ غیبت نعمانی، ص۲۶۰، باب ۱۴، ح۱۹.</ref>»<ref>[[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانه‌های قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانه‌های قیام حضرت مهدی]]، ص ۳۴ - ۳۶.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| تصویر = Pic2391.jpg

| پاسخ‌دهنده = مهدی یوسفیان

*«هنگامی‌که شرایط [[ظهور]] [[منجی]] فراهم شود و [[خداوند]]، زمان را برای [[امر]] [[ظهور]] مناسب بداند، [[مردم]] را بر این مهم، [[آگاه]] می‌کند؛ تا جهانیان از [[اراده الهی]] بر تحقق [[ظهور]]، مطلع شوند. این زنگ بیدار باش که همان [[علائم ظهور]] و مخصوصاً [[ندای آسمانی]] در سال قبل از [[ظهور]] است؛ به [[مردم]]، این [[آگاهی]] را می‌دهد که [[خداوند]]، اجازه [[ظهور]] را صادر کرده است. از [[امام رضا]]{{ع}} در حدیثی، چنین [[نقل]] شده است: "به ناچار فتنه‌ای شدید و مصیبت‌بار رخ می‌دهد که در آن، هر [[دوستی]] و صمیمیت از بین می‌رود و آن، زمانی است که [[شیعه]]، سومین نفر از فرزندان من ([[امام عسکری|امام حسن عسکری]]{{ع}}) را از دست بدهد؛ که اهل آسمان و [[زمین]] بر او بگریند. چه بسیار مردان و زنانِ با [[ایمان]] که هنگام ناپدید شدن [[آب]] گوارا ([[امام مهدی|امام دوازدهم]]) دلسوخته و اندوهناک خواهند بود. گویا آنها را می‌بینم که در ناامیدترین حالت می‌باشند. در آن هنگام، به ندایی که آن را از دور می‌شنوند و گویی از نزدیک شنیده‌اند، فراخوانده می‌شوند و آن ندا، [[رحمت]] برای [[مؤمنان]] و [[عذاب]] برای [[کافران]] خواهد بود. [[مردم]] پرسیدند: آن ندا کدام است؟ فرمودند: ندایی در [[ماه رجب]]؛ که سه [[مرتبه]] از آسمان شنیده خواهد شد..."<ref>{{متن حدیث|" لَا بُدَّ مِنْ‏ فِتْنَةٍ صَمَّاءَ صَيْلَمٍ‏ يَسْقُطُ فِيهَا كُلُ‏ بِطَانَةٍ وَ وَلِيجَةٍ وَ ذَلِكَ‏ عِنْدَ فِقْدَانِ‏ الشِّيعَةِ الثَّالِثَ مِنْ وُلْدِي يَبْكِي عَلَيْهِ أَهْلُ السَّمَاءِ وَ أَهْلُ الْأَرْضِ وَ كَمْ مِنْ مُؤْمِنٍ مُتَأَسِّفٍ حَرَّانَ حَيْرَانَ حَزِينٍ عِنْدَ فِقْدَانِ الْمَاءِ الْمَعِينِ كَأَنِّي بِهِمْ شَرَّ مَا يَكُونُونَ وَ قَدْ نُودُوا نِدَاءً يَسْمَعُهُ مَنْ بَعُدَ كَمَا يَسْمَعُهُ مَنْ قَرُبَ يَكُونُ رَحْمَةً لِلْمُؤْمِنِينَ وَ عَذَاباً عَلَى الْكَافِرِينَ فَقَالَ لَهُ الْحَسَنُ بْنُ مَحْبُوبٍ وَ أَيُّ نِدَاءٍ هُوَ قَالَ يُنَادَوْنَ فِي شَهْرِ رَجَبٍ ثَلَاثَةَ أَصْوَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت طوسی، باب علائم [[ظهور]]، ص ۴۳۹، ح ۴۳۱؛ غیبت نعمانی، ب۱۰، ح ۲۸؛ معجم احادیث [[امام مهدی]](، ج۵، ص۱۷۰، ح۱۵۹۷ و بحار الانوار، ج۵۲، ص۲۸۹، ح۲۸.</ref>؛ از [[امام صادق]]{{ع}} نیز [[نقل]] شده است که فرمودند: "[[قائم]]{{ع}} [[خروج]] نمی‌کند؛ تا آن که در شب بیست و سوم ماه [[رمضان]] که [[شب جمعه]] خواهد بود، از [[دل]] آسمان، ندایی به اسم او بلند شود" <ref>{{متن حدیث|" وَ لَا يَخْرُجُ‏ الْقَائِمُ‏ حَتَّى‏ يُنَادَى‏ بِاسْمِهِ‏ مِنْ‏ جَوْفِ‏ السَّمَاءِ فِي‏ لَيْلَةِ ثَلَاثٍ‏ وَ عِشْرِينَ‏ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ لَيْلَةِ جُمُعَةٍ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت نعمانی، ب۱۶، ح۶؛ معجم احادیث امام مهدی، ج۳، ص۴۷۲، ح۱۰۳۶؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۱۹،ح۴۸.</ref>»<ref>[[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[رخدادهای ظهور (کتاب)|رخدادهای ظهور]]، ص ۲۲ - ۲۴.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| تصویر = 151974.jpg

| پاسخ‌دهنده = سید نذیر حسنی

«برخی [[روایت‌ها]] اشاره کرده‌اند که [[صیحه]] یا [[ندای آسمانی]] یکی از [[علایم حتمی]] است. [[نعمانی]] با ذکر [[سند]] از [[ابو عبد الله]] {{ع}} می‌گوید: ندا یکی از [[علایم حتمی]] است<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۵۲.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| تصویر = 13681131.jpg

| پاسخ‌دهنده = اسماعیل اسماعیلی

«منظور از [[صیحه آسمانی]]، ظاهرا صدایی است که در آستانه [[ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} از آسمان شنیده می‌شود<ref>وافی، ج ۲، ۴۴۳.</ref> و همه [[مردم]]، آن را می‌شنوند. در [[روایات]]، تعبیرهای "نداء" و "فزعه" و "صوت" نیز به [[کار]] رفته که [[ظاهر]] آنها نشان می‌دهد که هریک از آنها، نشانه جداگانه‌ای است که پیش از [[ظهور]] واقع می‌شود<ref>کتاب الغیبة، نعمانی، ۲۵۷، ۲۵۸، ۲۶۲؛ تاریخ ما بعد الظهور ۱۶۸، ۱۷۸.</ref>، لکن به نظر می‌رسد که اینها تعبیرهای گوناگون از یک حادثه و یا دست‌کم، اشکال گوناگون یک حادثه باشند. مراد از همه آنها، همان بلند شدن صدایی در آسمان است، ولی به اعتبار این‌که صدای عظیم بیدارباشی است که همه را متوجه خود می‌کند و نیز موجب وحشت عمومی و ایجاد دلهره و اضطراب می‌گردد، به آن [[صیحه]]، فزعه، صوت و ندا، که هریک بیانگر [[ویژگی]] از آن حادثه‌اند، اطلاق شده است. این احتمال نیز وجود دارد که آنها سه رخداد جدای از هم باشند که در یک زمان رخ می‌دهند، به این‌گونه که ابتدا صدایی عظیم و هولناک به گوش جهانیان می‌رسد که همه را متوجه خود می‌کند ([[صیحه]]) و به دنبال آن، صدای مهیب و هولناکی شنیده می‌شود که دل‌های [[مردم]] را به وحشت می‌اندازد (فزعه) و آن‌گاه از آسمان صدایی شنیده می‌شود که [[مردم]] را به سوی [[مهدی]]{{ع}} فرامی‌خواند (نداء). روایاتی که در مورد این [[نشانه‌ها]] از طریق [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنی]] رسیده فراوان هستند، بلکه [[متواتر]]<ref>منتخب الأثر، ۴۵۹.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: "ندا کننده‌ای از آسمان، نام [[قائم]] را ندا می‌کند. پس هرکه در شرق و غرب است، آن را می‌شنود. از وحشت این صدا، خوابیده‌ها بیدار، ایستادگان نشسته و نشستگان بر دو پای خویش می‌ایستند. [[رحمت]] [[خدا]] بر کسی که از این صدا عبرت گیرد و ندای وی را اجابت کند، زیرا صدای نخست، صدای [[جبرئیل]] [[روح]] الأمین است. آن‌گاه، می‌فرماید: این صدا، در [[شب جمعه]] بیست و سوم ماه [[رمضان]] خواهد بود. در این هیچ [[شک]] نکنید و بشنوید و [[فرمان]] برید. در آخر روز، [[شیطان]] فریاد می‌زند که "فلانی مظلومانه کشته شد" تا [[مردم]] را بفریبد و به [[شک]] اندازد"<ref>{{متن حدیث|" يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ الْقَائِمِ{{ع}} فَيَسْمَعُ مَنْ بِالْمَشْرِقِ وَ مَنْ بِالْمَغْرِبِ لَا يَبْقَى رَاقِدٌ إِلَّا اسْتَيْقَظَ وَ لَا قَائِمٌ إِلَّا قَعَدَ وَ لَا قَاعِدٌ إِلَّا قَامَ عَلَى رِجْلَيْهِ فَزِعاً مِنْ ذَلِكَ الصَّوْتِ فَرَحِمَ اللَّهُ مَنِ اعْتَبَرَ بِذَلِكَ الصَّوْتِ فَأَجَابَ فَإِنَّ الصَّوْتَ الْأَوَّلَ هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ الرُّوحِ الْأَمِينِ{{ع}} ثُمَّ قَالَ{{ع}} يَكُونُ الصَّوْتُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فِي لَيْلَةِ جُمُعَةٍ لَيْلَةِ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ فَلَا تَشُكُّوا فِي ذَلِكَ وَ اسْمَعُوا وَ أَطِيعُوا وَ فِي آخِرِ النَّهَارِ صَوْتُ الْمَلْعُونِ إِبْلِيسَ يُنَادِي أَلَا إِنَّ فُلَاناً قُتِلَ مَظْلُوماً لِيُشَكِّكَ النَّاسَ وَ يَفْتِنَهُمْ "}}؛ کتاب الغیبة، نعمانی، ۲۵۴.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| تصویر = 151864.jpg

| پاسخ‌دهنده = عباس رحیمی

«در [[روایت]] آمده است: وقتی [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[ظهور]] می‌کند، منادی از آسمان، این ندا را -که همه جهانیان آن را می‌شنوند- سر می‌دهد: {{متن حدیث|"أَلَا إِنَّ‌ الْحَقَّ‌ فِي‌ عَلِيٍّ وَ شِيعَتِهِ‌"}}؛ [[آگاه]] باشید که [[حق]] با [[علی]] و [[پیروان]] اوست. [[مردم]] در آخر روز، این ندا را از [[شیطان]] می‌شنوند: {{متن حدیث|"أَلَا إِنَّ الْحَقَّ فِي عُثْمَانَ وَ شِيعَتِهِ"}}؛ [[حق]] با [[عثمان]] و [[پیروان]] اوست. مقصود از [[عثمان]]، [[عثمان بن عنبسه]]؛ یعنی همان [[سفیانی]] است<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۸.</ref>. در [[حدیث]] دیگری آمده است: هنگامی که [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[ظهور]] کند، نوشته‌ای بر بالای سر حضرت که اعلام می‌کند: «این [[مهدی]] است. از او [[پیروی]] کنید». نیز در [[حدیث]] آمده است ابری بر بالای سر حضرت است که از میان آن منادی ندا می‌دهد: این، همان [[مهدی]]، [[خلیفه]] خداست<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۹۵.</ref>»<ref>[[عباس رحیمی|رحیمی، عباس]]، [[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]، ص۴۴.</ref>.