مفترض‌الطاعة: تفاوت میان نسخه‌ها

{{امامت}}

==مقدمه==

با تحلیل مفهومی واژه [[اولی الامر]]، می‌توان گفت: آن‌گاه که [[خداوند متعال]] [[اطاعت]] از کسی را بر دیگران [[واجب]] می‌کند، آن [[فرد]] مفترض الطاعة است؛ از این‌رو، مفهوم مفترض الطاعة [[همسر]] با مفهوم [[اولی الامر]] است. بازخوانی متون [[روایی]] بیانگر این [[حقیقت]] است که تعبیر مفترض الطاعة با استناد به [[آیه اولی الامر]]، بر [[امامان]] [[پاک]]{{عم}} اطلاق‌پذیر است. در این باره [[حسین]] بن ابی العلاء در روایتی معتبر [[نقل]] می‌کند که از [[امام صادق]]{{ع}} پرسیدم: آیا [[اطاعت]] از [[اوصیا]] [[واجب]] است؟ [[امام]]{{ع}} فرمود: “آری. آنها همان کسانی‌اند که [[خداوند متعال]] راجع به آنها فرمود: {{متن قرآن|أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref>”<ref>{{متن حدیث|عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْعَلَاءِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} الْأَوْصِيَاءُ طَاعَتُهُمْ مُفْتَرَضَةٌ قَالَ نَعَمْ هُمُ الَّذِينَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ {{متن قرآن|أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}‏}}. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۸۹.</ref>.