ابراهیم بن هارون هیتی: تفاوت میان نسخه‌ها

قُلْتُ {{متن قرآن|كَمِشْكَاةٍ}}<ref>چراغدانی است سوره نور، آیه ۳۵.</ref> قَالَ صَدْرُ مُحَمَّدٍ صقَالَ قُلْتُ {{متن قرآن|فِيهَا مِصْبَاحٌ}} قَالَ فِيهِ نُورُ الْعِلْمِ يَعْنِي النُّبُوَّةَ قُلْتُ {{متن قرآن|الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ}} قَالَ عِلْمُ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} صَدَرَ إِلَى قَلْبِ عَلِيٍّ{{ع}} قُلْتُ {{متن قرآن|كَأَنَّهَا}} قَالَ لِأَيِّ شَيْءٍ تَقْرَأُ كَأَنَّها فَقُلْتُ فَكَيْفَ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ كَأَنَّهُ {{متن قرآن|كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ}} قُلْتُ {{متن قرآن|يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍ}} قَالَ ذَلِكَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ{{ع}}لَا يَهُودِيٌّ وَ لَا نَصْرَانِيٌّ قُلْتُ {{متن قرآن|يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ}} قَالَ يَكَادُ الْعِلْمُ يَخْرُجُ مِنْ فَمِ الْعَالِمِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَنْطِقَ بِهِ قُلْتُ {{متن قرآن|نُورٌ عَلَى نُورٍ}} قَالَ الْإِمَامُ فِي إِثْرِ الْإِمَامِ{{ع}}}}<ref>تفسیر کنز الدقائق، ج۹، ص۳۰۴ - ۳۰۵ به گزارش از التوحید، ج۱، ص۱۵۷ - ۱۵۸، ح۳.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۵۷۰-۵۷۱.</ref>

سمعانی: الهیتی: بکسر الهاء و سکون الیاء المنقوطة باثنتین من تحتها و فی آخرها التاء المنقوطة من فوقها باثنتین. هذه النسبة إلی هیت، و هی بلدة فوق الأنبار، من أعمال بغداد، وصلت قریباً منها و لم یتفق لی دخولها، و بها قبر الإمام عبدالله بن المبارک المروزی و إنما سمیت باسم بانیها و هو هیت بن البلندی بن مالک بن دعر. و قیل: لم یکن بین هیت إلی قرقیسیا عمران حتی کان کسری بنی قری غابات وقیاً من جبل بھیت. خرج منها جماعة من العلماء و المحدثین منهم: أبو بکر أحمد بن محمد بن إسماعیل بن إبراهیم بن أیوب الهیتی...؛ و أبوبکر محمد بن عبدالله بن أبان بن قدیس بن صفوان الهیتی التغلبی، و یعرف بابن أبی عبایة، من أهل هیت}}؛ (الأنساب، ج۵، ص۶۵۹).</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۵۷۱.</ref>

#[[راوی]] یادشده از [[مشایخ]] [[شیخ صدوق]] به شمار می‌آید که با تعبیر حدثنا در موارد متعدد از وی [[حدیث]] نقل کرده که نزد بعضی از [[رجالیان]] گونه‌ای [[مدح]] به شمار می‌آید<ref>ر.ک: تنقیح المقال، ج۵، ص۶۸، ش۶۱۹.</ref>.

#توجه به [[جایگاه علمی]] و [[حدیثی]] استادش محمد بن ابی ثلج که در موارد متعدد از وی حدیث نقل کرده و در معرفی وی نوشتند: {{عربی|محمد بن أحمد بن محمد بن أبی الثلج عبدالله بن إسماعیل، أبوبکر البغدادی، الکاتب، یعرف بابن أبی الثلج. ولد سنة ثمان و ثلاثین و مائتین. سمع منه: هارون بن موسی التلعکبری، و له منه إجازة، و أبوالمفضل الشیبانی؛ و صنف کتباً، منها: ما نزل من القرآن فی أمیرالمؤمنین{{ع}}، البشری والزلفی فی فضائل الشیعة، تاریخ الأئمه{{عم}}، أخبار النساء الممدوحات، أخبار فاطمة و الحسن و الحسین{{عم}}، و من قال بالتفضیل من الصحابة، وغیرها؛ وکان فقیها، مؤرخاً، کثیر الحدیث، عیناً؛ و له روایة کثیرة من روایات أهل السنة. قال الخطیب البغدادی: سمع جده محمداً، و عمر بن شبة، و محمد بن حماد المقرئ، و القاسم بن محمد المروزی. روی عنه أبو الحسن الدارقطنی، و أبوحفص ابن شاهین، و یوسف بن عمر القواس وعده ابن الندیم فی فقهاء أصحاب الحدیث؛ ثم فی أصحاب أبی جعفر الطبری، المتفقهین علی مذهبه، و ذکر له کتاب السنن والآداب، و کتاب فضائل الصحابة، و کتاب الاختیار فی الأسانید. توفی سنة -خمس و عشرین و ثلاثمائة، و قیل: - اثنتین و عشرین}}<ref>موسوعة طبقات الفقهاء، ج۴، ص۳۶۳ - ۳۶۴، ش۱۵۵۸ به گزارش از فهرست ابن الندیم ۳۴۰، ۳۴۲، رجال النجاشی ۲ - ۲۹۹ برقم ۱۰۳۸، رجال الطوسی ۵۰۲ برقم ۶۴، تاریخ بغداد ۱ - ۳۳۸، رجال (ابن داوود)، ۲۹۶ برقم ۱۲۸۲، رجال العلامة ۱۶۱ برقم ۱۵۵، تهذیب التهذیب ۹ - ۲۰، جامع الرواة ۲ - ۵۸، بهجة الآمال ۶ - ۲۶۶، أعیان الشیعة ۹ - ۱۰۱، الذریعه ۳ - ۱۱۹ برقم ۴۰۵، معجم رجال الحدیث ۱۴ - ۳۱۳ برقم ۱۰۰۶۲، قاموس الرجال ۸- ۱۲).</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۵۷۳-۵۷۵.</ref>