مقدمه

مفسران قرآن وجوهی برای این تعبیر برشمرده‌اند: روزی که بندگان با پروردگار ملاقات می‌کنند؛ روزی که انسان‌ها، فرشتگان حساب و پاداش و کیفر را ملاقات می‌کنند؛ روزی که انسان به حساب اعمال و رفتار خویش در دادگاه عدل الهی برمی‌خورد؛ روزی که گذشتگان و آیندگان و اولین و آخرین گرد هم می‌آیند؛ روزی که پیشوایان حق و باطل با پیروان خویش روبه‌رو می‌شوند؛ روز مواجهه ستمگران و ستمدیدگان؛ روزی که بهشتیان و دوزخیان یکدیگر را می‌بینند؛ روزی که ارواح و اجساد با یکدیگر ملاقات می‌کنند[۱]؛ روزی که اهل آسمان با زمینیان روبه‌رو می‌شوند[۲]. این تعبیر قرآنی هنگامه‌ای را به خاطر آدمی می‌آورد که با هر چه کرده است روبه رو می‌شود و در آن روز، هیچ چیز به فراموشی نمی‌رود و همه چیز باز می‌گردد و به ترازوی حساب می‌نشیند. هدف قرآن از این تعبیر، آفرینش روحیه مراقبت و بیداری در مؤمنان است[۳].

منابع

پانویس

  1. نثر طوبی‌، ۲/ ۳۷۱.
  2. تفسیر صافی‌، ۴۷۱؛ معاد فلسفی‌، ۲/ ۱۷۵؛ المیزان‌، ۱۷/ ۳۱۸؛ تفسیر نمونه‌، ۲۰/ ۵۵؛ پیام قرآن‌، ۵/ ۶۴.
  3. فرهنگ شیعه، ص ۴۸۰.