از امامتپدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نسخهای که میبینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکتها ) در تاریخ ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۹ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان میدهد.
مقدمه
اِظفار: غلبه کردن، دستیابی به مطلوب، پیروزی بر خصم . اصل آن "ظَفَر" به معنای قهر ، غلبه و پیروزی [۱] .
﴿ وَهُوَ الَّذِي كَفَّ أَيْدِيَهُمْ عَنْكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ عَنْهُمْ بِبَطْنِ مَكَّةَ مِنْ بَعْدِ أَنْ أَظْفَرَكُمْ عَلَيْهِمْ ﴾ [۲] .
سنت الهی همواره بر نصرت و یاری انبیای الهی و مؤمنان بر دشمنانشان و اقتداربخشی به آنان تعلّق گرفته است: ﴿ وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ ﴾ [۳] [۴] .
منابع
پانویس
↑ ابنمنظور، لسان العرب، ج۴، ص۵۱۹.
↑ «و اوست که پس از آنکه شما را بر آنان پیروز گردانید دست آنان را از شما و دست شما را از آنان در دل مکّه، کوتاه کرد» سوره فتح، آیه ۲۴.
↑ «و بیگمان خداوند به کسی که وی را یاری کند یاری خواهد رساند» سوره حج، آیه ۴۰.
↑ نظرزاده، عبدالله ، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم ، ص:۱۱۰.