یأس در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۲ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

معناشناسی

یأس عبارت است از ناامید شدن بعد از امید و آرزو[۱]. اصل آن "خیب" به معنای حرمان از بهره[۲] و بی‌فایده است[۳].[۴]

یأس در قرآن

خداوند در قرآن کریم به افرادی که خلاف راه و روش الهی را در پیش می‌گیرند و اقدام به دسیسه و توطئه چینی با اعمال ضد ارزشی و ضد اخلاقی می‌کنند، وعده ناکامی و شکست داده است: خَابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ[۵]، وَقَدْ خَابَ مَنِ افْتَرَى[۶]، قَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا[۷].[۸]

منابع

پانویس

  1. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۳، ص۱۵۶.
  2. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۴، ص۳۱۵.
  3. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۲۴۳.
  4. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۶۸.
  5. «و (پیامبران) گشایش خواستند و هر گردنکش ستیهنده‌ای نومید شد» سوره ابراهیم، آیه ۱۵.
  6. «موسی به آنان گفت: وای بر شما! بر خداوند دروغی نبندید که شما را با عذابی نابود کند و هر کس دروغ بافد نومید خواهد شد» سوره طه، آیه ۶۱.
  7. «چهره‌ها در برابر (خداوند) زنده بسیار پایدار فروتن می‌شود و هر کس (بار) ستمی بر دوش دارد نومید می‌گردد» سوره طه، آیه ۱۱۱.
  8. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۶۸.