علاءالدین سمنانی
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
عارف بزرگ ایرانی متولّد قریۀ بیابانک سمنان. پدرش در خدمت غازان خان بود و او خود نیز نخست در دربار ارغون خان به کار دیوانی پرداخت. اما پس از ده سال آن را رها کرد و ثروت کلان خود را وقف درویشان و فقرا ساخت و به تحصیل علوم دینی روی آورد. در سال ۶۸۷ به بغداد رفت و از محضر علما و عرفای آن شهر کسب فیض کرد سپس به حجاز رفت و حج گزارد و به موطن خود بازگشت و در خانقاه خویش به عبادت و ارشاد و تألیف و تصنیف پرداخت و چنانکه نوشته‌اند در طول عمر خود ۲۷۰ بار به چله نشست. تألیف ۳۰۰ کتاب و رساله به عربی و فارسی را به او نسبت داده‌اند که نام ۱۹ تألیف او در هدیة العارفین آمده است از جمله:
- آداب الخلوة.
- تفسیر القرآن در سیزده جلد.
- المکاشفات.
- فوائد العقائد.
- سلوة العاشقین (به فارسی).
- سرالبال فی أطوار سلوک اهل الحال (به فارسی).
- بیان الذکر الخَفی المستحبّ لِلآخر الوفی (به فارسی).
- العروه لاهل الخلوة والجلوة.
- قواعد العقائد.
- بیان الاحسان لأهل العرفان.
وی در سال ۷۳۶ در قریه صوفی آباد سمنان درگذشت و همانجا به خاک سپرده و مرقد او زیارتگاه عموم است. زرکلی محل وفات او را در بغداد نوشته و هدیة العارفین تاریخ ولادت او را در سال ۶۷۰ ضبط کرده است.[۱].[۲].
منابع
پانویس
- ↑ خیرالدین زرکلی، الأعلام، ج۱، ص۲۲۳؛ محمد علی مدرسی خیابانی، ریحانة الادب، ج۴، ص۱۵۷؛ عمر رضا کحاله، معجم المؤلفین، ج۶، ص۲۹۱
- ↑ تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ ص۱۵۳۸.