پیراهن کهنه
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل پیراهن کهنه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- از قساوت‌های دشمنان در کربلا، عریان نهادن جسم حسین بر روی خاک بود. امام، برای پیشگیری از این ظلم، روز عاشورا قبل از عزیمت به میدان شهادت، کنار خیمه‌ها آمد و از خواهرش زینب، جامه و شلواری کهنه طلبید و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن پوشید تا کسی پس از شهادتش در آن جامه‌ها رغبت نکند و به طمع آن لباس، او را عریان نسازد، فرمود: ائتونی ثوبا لا یرغب فیه احد اجعله تحت ثیابی لئلا اجرد منه بعد قتلی[۱] اما ابجر (ابحر) بن کعب جنایت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او در آورد و حسین عریان در کربلا نهاد. از آن پس دست‌هایش خشک شد، مثل دو تکه چوب[۲] و به نقلی شلواری را که درآورد، در نتیجه از دو پا فلج و زمین‌گیر شد[۳] در برخی نقل‌ها تغییر "عتیق" آمده، یا "ثوب خلق"، که همان لباس کهنه است[۴].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ بحار الانوار، ج ۴۵، ص ۵۴
- ↑ ثبات الهداة، ج ۵، ص ۲۰۱، عوالم(امام حسین)، ص ۲۹۷
- ↑ بحار الانوار، ج ۴۵، ص ۵۴
- ↑ ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا صفحه ۹۵.