عبدالله بن کثیر دارمی
آشنایی اجمالی
عبدالله بن کثیر دارمی، مشهور به «ابن کثیر» و کنیه‌اش «ابوسعید» است. وی از اولاد ایرانیانی است که انوشیروان آنها را به یمن فرستاد تا حکومت را از حبشیان بگیرند. اینها حکومت را به سیف بن ذی یزن سپردند که به تظلم به دربار انوشیروان آمده بود[۱]. او یکی از قاریان سبعه، از قرای مکه و از طبقه دوم است.
نگارنده ریحانة الادب می‌نویسد: ابن کثیر اصول قرائت را از مجاهد، از ابن عباس، از علی(ع) فرا گرفته است. وفات ابن کثیر در سال ۱۲۰ه.ق واقع[۲] و در مکه مدفون شد.
پدر ابن کثیر، عطار بود. دارمی یا دارانی به معنای عطر فروش است که شغل پدر عبدالله و مدتی شغل خود عبدالله نیز بوده است.
نام پدر ابن کثیر را کثیر بن عمرو بن عبدالله بن زاذان بن فیروزان بن هرمز ثبت کرده‌اند [۳]. ابن کثیر در مکه متولد شد. وی با عمرو بن علقمه کنانی نسبت ولاء داشته است[۴].
ابن کثیر از علوم عربی آگاهی داشت. احتیاط وی در حاکم کردن آرای نحوی بر روایت، یکی از مهم‌ترین عوامل مقبولیت قرائت وی بود. قرائت او بعدها به عنوان تنها نماینده قرائت مکه، مورد توجه قرار گرفت.[۵]
منابع
پانویس
- ↑ ابن ندیم، الفهرست، به نقل از طبقات مفسران شیعه، ج۱، ص۲۱۹.
- ↑ خدمات متقابل اسلام و ایران، ص۴۵۴.
- ↑ غابة النهایة، ج۱، ص۴۴۳.
- ↑ التفسیر فی القرائات السبع، ص۱۴.
- ↑ قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 64-65.