نامۀ ۶۳ نهج البلاغه
مقدمه
هنگامی که امام (ع) برای نبرد جمل راهی بصره می‌شد، از مردم کوفه برای نبرد یاری طلبید. ابوموسی که میانه‌ای با امام نداشت، مردمان را به بهانه جلوگیری از فتنه از یاری امام بازداشت. از این‌رو امام نامه‌ای برای او نوشت. امام در این نامه او را از عاقبت کار خویش، که ذلت نافرمانی امام است، آگاه می‌کند. این نامه در سال ۳۶ ق نوشته شده است.
این نامه را با اختلاف در متن، طبری در تاریخ طبری و مسعودی در مروج الذهب و چند تن دیگر روایت کرده‌اند[۱].
فرازی از نامه
این مهم (اطاعت از امام) را آسان مپندار که بلایی است بزرگ. باید بر اشترش نشست و توسنش را رام کرد و کوه‌هایش را چون دست هموار ساخت. پس عقلت را به فرمان آور و رشته کار خود به دست گیر و نصیب و بهره خویش دریاب. اگر آمدن را خوش نداری از کار کناره‌گیر و به تنگنای خود گریز؛ جایی که در آن، راه رهایی بسته است. سزاست که دیگران آن کار را کفایت کنند و تو در خواب باشی، آن‌سان که هرگز کس نپرسد فلانی کجاست. به خدا سوگند که این جنگ، جنگی است بر حق، همراه کسی که او نیز بر حق است و او را باکی نیست که ملحدان چه کردند[۲].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 807.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 807.