حماسه

حماسه و شخصیت حماسی

حماسه به معنای شدت و صلابت است، و گاه به معنای شجاعت و حمیت استعمال می‌شود. سخن حماسی یعنی سخنی که در آن بویی از غیرت، شجاعت، مردانگی، ایستادگی و مقاومت باشد. شخصیت‌های حماسی که اغلب در منظومه‌های حماسی از آنها یاد شده است، جنبه نژادی و قومی دارند، اعم از شخصیت‌های افسانه‌ای مثل رستم و اسفندیار و یا شخصیت‌های واقعی مثل جلال الدین خوارزمشاه در تاریخ ایران. غالباً قهرمانان یک قوم اعم از واقعی و افسانه‌ای، از آن نظر که به آن قوم انتساب دارند، احساس‌های آن مردم را تحریک می‌کنند. اما مطلب در مورد حسین(ع) غیر از این است. حسین(ع) یک شخصیت حماسی است اما نه از نوع جلال الدین خوارزمشاه و یا رستم. حسین(ع) یک شخصیت حماسی است، اما حماسه انسانیت، نه حماسه قومیت. سخن، عمل، حادثه، روح و همه چیز حسین(ع) هیجان است و تحریک، درس است و القای نیرو. حسین(ع) سرود انسانیت است، به همین دلیل نظیر ندارد. شما در دنیا حماسه‌ای مانند حماسه حسین بن علی(ع) پیدا نخواهید کرد؛ چه از نظر قدرت و قوت حماسه و چه از نظر علو، ارتفاع و انسانی بودن آن..