ابوالعاص بن منبه

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Msadeq (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۵ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

عاص بن منبه ‌بن الحجاج بن‌ عامر[۱] پیش از هجرت پیامبر (ص)، اسلام را پذیرفت؛ امّا به جهت دنیاگرایی، از مهاجرت با ایشان خودداری کرد.[۲] برخی گفته‌اند: ابوالعاص هنگام هجرت مسلمانان، به‌وسیله بستگان و قبیله‌اش محبوس، و از مهاجرت منع شد.[۳] قبل از آغاز جنگ بدر و در پی اخطار سران قریش که هرکس در جنگ با مسلمانان شرکت نکند، خانه‌اش ویران و اموالش مصادره می‌شود،[۴] با کراهت [۵] و از روی تقیّه [۶] با آنان همراه شد. گفته‌اند: چون سپاه اسلام را ضعیف دید، در حقانیت اسلام تردید کرد؛[۷] بدین ترتیب از اسلام برگشت و در حال ارتداد، در جنگ بدر با شمشیری به نام ذوالفقار، رو در روی علی (ع) ایستاد و به‌دست ایشان کشته شد.[۸] سپس پیامبر اکرم، آن شمشیر را به امام علی بخشید.[۹] بر پایه نقل طبری، ابوالعاص از‌ جمله منافقان بیمار دلی بود که می‌گفت: ﴿إِذْ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ غَرَّ هَؤُلَاءِ دِينُهُمْ وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ[۱۰][۱۱] خداوند در نکوهش وی و گروه هم‌کیش او می‌فرماید: ﴿إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا فَأُولَئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَسَاءَتْ مَصِيرًا[۱۲][۱۳] از زمان و مکان ولادت و زندگی اجتماعی و احوال شخصی ابن‌منبه جز موارد مذکور، مطلبی در تاریخ نقل نشده است. وی با دیگر مشرکان کشته شده در جنگ بدر، در چاه بدر مدفون شد[۱۴][۱۵].

منابع

پانویس

  1. السیرة النبویه، ج‌۲، ص‌۶۴۱.
  2. جامع‌البیان، مج‌۴، ج‌۵، ص‌۳۱۷‌ـ‌۳۱۸.
  3. السیرة‌النبویه، ج‌۲، ص‌۶۴۱.
  4. جامع‌البیان، مج‌۴، ج‌۵، ص‌۳۲۰؛ الدرالمنثور، ج‌۲، ص‌۶۴۸.
  5. جامع‌البیان، مج‌۴، ج‌۵، ص‌۳۱۸.
  6. البدایة و النهایه، ج‌۳، ص‌۲۳۳.
  7. مجمع‌البیان، ج‌۳، ص‌۱۵۰.
  8. السیرة‌ النبویه، ج‌۲، ص‌۷۱۳؛ جامع‌البیان، مج‌۴، ج‌۵، ص۳۱۸.
  9. المنمّق، ص‌۴۱۱.
  10. «و (یاد کن) آنگاه را که منافقان و بیماردلان می‌گفتند: اینان را دینشان فریفته است در حالی که هر کس بر خداوند توکّل کند بی‌گمان خداوند پیروزمندی فرزانه است» سوره انفال، آیه ۴۹.
  11. مبهمات القرآن، ج‌۱، ص‌۵۱۶.
  12. «از کسانی که فرشتگان جانشان را در حال ستم به خویش می‌گیرند، می‌پرسند: در چه حال بوده‌اید؟ می‌گویند: ما ناتوان شمرده‌شدگان روی زمین بوده‌ایم. می‌گویند: آیا زمین خداوند (آن‌قدر) فراخ نبود که در آن هجرت کنید؟ بنابراین، سرای (پایانی) اینان دوزخ است و بد پایانه‌ای است» سوره نساء، آیه ۹۷.
  13. السیرة‌النبویه، ج۲، ص۶۴۱؛ جامع‌البیان، مج۴، ج۵، ص۳۱۸؛ مجمع‌البیان، ج‌۳، ص‌۱۵۰.
  14. السیرة النبویه، ج‌۲، ص‌۶۳۸.
  15. پیرعباسی، یحیی، مقاله «ابوالعاص بن منبه»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۲، ص 32-33.