مارقین در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Bahmani (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۵۴ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مقدمه

مارقین - بیرون شدگان از دین -[۱] اصطلاحاً به کسانی گفته می‌شد که پس از تحمیل حکمیت بر علی (ع) در جریان جنگ با معاویه - در جنگ صفین -[۲] آن حضرت را مورد بازخواست قرار دادند که چرا از پذیرش حکمیت توبه نکرده و مجدداً با معاویه نمی‌جنگند؟!. علی (ع) آنها را نصیحت کرد، ولی فایده‌ای نبخشید. از این‌رو، آنها از اطاعت آن حضرت خارج شدند و در محلی بنام "نهروان" برای جنگ با علی (ع) گرد هم آمدند. امام (ع) نیز ناچار به جنگ با آنان شد، و این سومین جنگ در حوزه داخلی حکومت علی (ع) بود. این گروه، در تاریخ اسلام به گروه "خوارج" مشهورند[۳].[۴]

منابع

پانویس

  1. لغت‌نامه دهخدا، ج۳، ص۱۹۹۴۵.
  2. ر. ک: حکمیت.
  3. ر.ک: خوارج.
  4. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۵۷.