بر در حدیث

کلمات قصار پیرامون بِرّ

در غررالحکم و دررالکلم در “باب البِرّ” سخنانی به اقتصار از مولای موحدان، امیر مؤمنان، علی (ع) بیان شده، که در این جا تنها به نقل بخشی از آنها می‌پردازیم:

«الْبِرُّ عَمَلٌ‏ مُصْلِحٌ‏»: نیکویی، عملی است اصلاح‌کننده.
«الْبِرُّ عَمَلٌ‏ صَالِحٌ‏»: نیکویی و کار خیر، عملی است پسندیده.
«الْبِرُّ غَنِيمَةُ الْحَازِمِ‏‏»: نیکویی، یا صله و احسان، غنیمت دوراندیش است.
«خَيْرُ الْبِرِّ مَا وَصَلَ‏ إِلَى‏ الْأَحْرَارِ»: بهترین احسان، آن است که به آزادگان رسا۔ (به کسانی که در بند علایق نیستند).
«خَيْرُ الْبِرِّ مَا وَصَلَ‏ إِلَى‏ الْمُحْتَاجِ‏»: بهترین احسان، آن است که به محتاج رسد.
«فِي‏ كُلِّ‏ بِرٍّ شُكْرٌ‏»: در هر خیر و نیکی، شکری است.
« تَعْجِيلُ الْبِرِّ زِيَادَةٌ فِي‏ الْبِرِّ‏»: شتاب کردن در نیکی، زیادتی در نیکویی است.
«مَنْ‏ مَنَعَ‏ بِرّاً مَنَعَ‏ شُكْراً»: هر که احسانی را منع کند (و احسانی را که توانایی آن را دارد، انجام ندهد)، منع شکری کرده، (یا از شکری منع شده است، که دیگران و یا خدا از او تشکر نماید).
«مَنْ‏ بَذَلَ‏ بِرَّهُ‏ انْتَشَرَ ذِكْرُهُ‏»: هر که نیکی خود را بذل کند، یاد او (در میان مردم) پراکنده شود، (شهرت پیدا کند).
«مَنْ أَتْبَعَ الْإِحْسَانَ بِالْإِحْسَانِ وَ احْتَمَلَ‏ جِنَايَاتِ‏ الْإِخْوَانِ‏ وَ الْجِيرَانِ فَقَدْ أَكْمَلَ الْبِرَّ»: هر که احسانی را در پی احسانی کند، متحمل (هزینه) جنایات برادران و همسایگان گردد، پس در حقیقت بِرّ و نیکی را کامل گردانیده است.
«مَنْ‏ بَخِلَ‏ عَلَيْكَ‏ بِبِشْرِهِ‏ لَمْ يَسْمَحْ بِبِرِّهِ»: هر که از شکفته‌رویی خود، بخیلی کند، با احسان خود جود نکند.
«مِنْ‏ أَفْضَلِ‏ الْبِرِّ بِرُّ الْأَيْتَامِ»: از افزون‌ترین نیکویی، نیکویی نمودن به یتیمان است^[۱].

منابع

امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن

پانویس

↑ امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن ج۱، ص ۳۲۱.

[1] امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن ج۱، ص ۳۲۱.

[۱]