بحث:کوه رَضْوی
رَضوی
نخستین کوه از کوه‌های «تهامه» در یک منزلی «ینبع» و هفت منزلی مدینه است. در برخی روایات، از آن به عنوان محل زندگی حضرت مهدی(ع) نام برده شده است. راوی می‌گوید: با امام صادق(ع) از مدینه خارج شدیم، به روحا (اطراف مدینه) که رسیدیم، حضرت نگاهش را به کوهی دوخت و مدت زمانی ادامه داد. و فرمود: این کوه «رضوی» نام دارد. خوب پناهگاهی است برای خائف (امام زمان) در غیبت صغری و کبری[۱]. صاحب مراصد الاطلاع می‌نویسد: «رضوی، کوهی است میان مکه و مدینه، در نزدیکی ینبع، دارای آب فراوان و درختان زیاد کیسانیه می‌پندارند که محمد حنفیه، در آنجا زنده و مقیم است»[۲].
در دعای ندبه هم می‌خوانیم که: «أَيُّ أَرْضٍ تُقِلُّكَ أَوْ ثَرَى؟، أَ بِرَضْوَى أَوْ غَيْرِهَا...»[۳]. در احادیث فراوانی از «رضوی» یاد شده است، از جمله، پیامبر(ص) فرمود: «رضوی، خدای از آن خشنود است» و نیز فرمود: «... رضوی از کوه‌های بهشت است». امام زین العابدین(ع)، در ضمن حدیثی طولانی از آمدن جبرئیل امین در آستانه ظهور به محضر آن حضرت سخن گفته، در پایان می‌فرماید: «... آن گاه اسبی را که براق نامیده می‌شود به حضور ایشان می‌آورد. قائم بر آن سوار می‌شود، سپس به سوی کوه رضوی حرکت می‌کند»[۴]. امام صادق(ع) نیز از گرد آمدن ارواح مؤمنان در گلستان «رضوی» سخن می‌گوید: «... پس روح مؤمن در گلستان رضوی با آل محمد(ص) دیدار می‌کند... تا روزی که قائم اهل بیت قیام کند.»..[۵].[۶]