مادربزرگ امام مهدی کیست؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۳۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

الگو:پرسش غیرنهایی

مادربزرگ امام مهدی کیست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / غیبت امام مهدی / عصر غیبت کبری
مدخل اصلیآثار انتظار
مدخل وابسته؟

؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

خدامراد سلیمیان
حجت الاسلام و المسلمین خدامراد سلیمیان، در مقاله «انتظار و منتظران» در این‌باره گفته است:
«مادربزرگ حضرت مهدی(ع) پس از شهادت امام حسن عسکری(ع) مشهور است که امور شیعیان به طور عمده بر دوش مادر آن حضرت؛ یعنی، مادربزرگ حضرت مهدی(ع)‏ بود و در روایات، از او به "جدّه" یاد شده است. وی نقشی مهم و اساسی در نگهداری شیعه داشت.
روزی احمد بن ابراهیم نزد حکیمه خاتون رفت، ضمن پرسش‏‌هایی از او پرسید: "شیعیان به چه کسی مراجعه کنند؟ حکیمه گفت: به جده او، مادر امام یازدهم گفتم: وصیت خود را به زنی واگذاشته است؟ حکیمه گفت: پیروی از حسین بن علی بن ابی طالب(ع) کرده است؛ زیرا آن حضرت، به حسب ظاهر وصایای خود را به خواهرش زینب، دختر علی بن ابی طالب(ع) سپرد برای پنهان کردن امامت پسرش علی بن الحسین سپس فرمود: شما مردمی آگاه از اخبار هستید. آیا در روایات به شما نرسیده که نهمین فرزند حسین(ع) زنده است و میراثش تقسیم می‌‏شود؟"[۱]»[۲].

پاسخ‌های دیگر

 با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:  

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. " إنّکم قوم أصحاب أخبار أما روّیتم أنّ التّاسع من ولد الحسین بن علیّ علیهما السّلام یقسم میراثه و هو فی الحیاة‏‏‏‏‏‏‏"، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۰۷، ح ۲۴
  2. سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۱۴۳ - ۱۴۸.
  3. نشریه موعود، شماره ۲۷، ص ۷۴.
  4. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۲۴۳.