آیا خروج شیصبانی از نشانه‌های ظهور است؟ (پرسش)
| آیا خروج شیصبانی از نشانه‌های ظهور است؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / غیبت امام مهدی / عصر غیبت کبری |
| مدخل اصلی | آثار انتظار |
| مدخل وابسته | ؟ |
آیا خروج شیصبانی از نشانه‌های ظهور است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- حجت الاسلام و المسلمین خدامراد سلیمیان، در مقاله «انتظار و منتظران» در این‌باره گفته است:
- «مراد از شیصبانی در روایات اهل بیت(ع)، مردی از بنی عباس یا مردی دشمن اهل بیت(ع) است؛ زیرا پیشوایان معصوم(ع) از بنی عباس به بنی شیصبان تعبیر می‌کردند و آن، نام مردی بدکردار یا گمنام است و آن بزرگواران، دشمن خود را به طور کنایه با این کلمه نام برده‌اند[۱].
- شیصبان در لغت، نامی از نامهای ابلیس است. پس از آن‌که قدرت در دست زمینه‌سازان خراسانی و طرفداران آنان قرار میگیرد، شیصبانی در عراق خروج می‌کند. از جابر جعفی نقل شده است: از ابو جعفر امام باقر(ع) درباره سفیانی پرسید، حضرت فرمود: سفیانی خروج نمیکند؛ مگر آن‌که پیش از او شیصبانی در سرزمین کوفان خروج کند. او همچون جوشیدن آب از زمین میجوشد و فرستادگان شما را به قتل میرساند.
- بعد از آن، در انتظار خروج سفیانی و ظهور قائم باشید[۲]»[۳].
پاسخ‌های دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:
| ۱. آقای تونه‌ای؛ |
|---|
|
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر. ک: میرزا حسین طبرسی نوری، مستدرک الوسائل، ج ۱۳، ص ۱۲۶، ۱۳۱
- ↑ " وَ أَنَّى لَكُمْ بِالسُّفْيَانِيِ حَتَّى يَخْرُجَ قَبْلَهُ الشَّيْصَبَانِيُ يَخْرُجُ مِنْ أَرْضِ كُوفَانَ يَنْبُعُ كَمَا يَنْبُعُ الْمَاءُ فَيَقْتُلُ وَفْدَكُمْ فَتَوَقَّعُوا بَعْدَ ذَلِكَ السُّفْيَانِيَّ وَ خُرُوجَ الْقَائِم(ع)"، نعمانی، الغیبة، ص ۳۰۲، باب ۱۸، ح ۸
- ↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۲۰۹ - ۲۱۰.
- ↑ لسان العرب، ج ۱، ص ۴۹۵.
- ↑ عصر ظهور، علی کورانی، ص ۱۳۴.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۵۰.
- ↑ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۱۱۰۵.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۴۴۳.